جمعی از دانشجویان بورسیه طی بیانیه‌ای اعلام کردند: چرا مطالبه جدی رهبر معظم انقلاب، پیگیری مداوم نمایندگان مجلس و حتی ورود قوه قضائیه به ماجرای بورسیه‌ها، هنوز نتوانسته تصمیمات مغرضانه و بی مبنای یک جریان بی صلاحیت را خنثی کرده و زندگی بیش از ۷۰۰۰ خانواده مظلوم را که به تعبیری گروگان تصمیمات مغرضانه سیاسی هستند، را نجات دهد؟
به گزارش شهدای ایران به نقل از جهان، جمعی از دانشجویان بورسیه طی بیانیه‌ای اعلام کردند: سوال اینجاست که چرا مطالبه جدی رهبر معظم انقلاب، پیگیری مداوم نمایندگان مجلس ( کمیسیون اصل نود و کمیسیون آموزش) و حتی ورود قوه قضائیه به این ماجرا، هنوز نتوانسته است تصمیمات مغرضانه و بی مبنای یک جریان بی صلاحیت را خنثی کرده و زندگی بیش از ۷۰۰۰ خانواده مظلوم را که به تعبیری گروگان تصمیمات مغرضانه سیاسی هستند، را نجات دهد؟ (این ۷۰۰۰ خانواده شامل خانواده دانشجویان متأهل، خانواده پدری دانشجو و خانواده همسر وی و خانواده دانشجویان مجرد است)
این دانشجویان در ابتدای بیانیه خود آوردند: روزها و ماه‌ها از آغاز تهمت‌ها و تخریب‌ها و ظلم‌های ویرانگر به دانشجویان و دانش آموختگان بورسیه می‌گذرد و در این مدت طولانی و در این پرونده بی سابقه، به جز فرمایشات ارزشمند و عمیق رهبر معظم و بزرگوار انقلاب(حفظه الله) و رای کمیسیون اصل نود مجلس، هیچ صدای اثرگذار دیگری در حمایت از حقوق انسان‌های مظلوم شنیده نشد.
این دانشجویان در بیانیه خود افزودند: این روزها بورسیه ها روزهای سخت تری را سپری می کنند. هر روز بر آنها به اندازه چند ماه می گذرد و علیرغم تلاش همه جانبه، هیچ راهی را برای رهایی از "بحران ساخته شده به دست فتنه گران مغرض و عقده گشا" نیافته اند. شکایت های متعدد آنان در دیوان عدالت اداری به دلیل مصوبه عجیب ۶۳۰ شورای عالی انقلاب فرهنگی، با عدم پیگیری روبرو شده است. دادخواهی دانشجویان مظلوم از نمایندگان مجلس در کمیسیون آموزش و اصل نود، به مصوبه قانونی بودن روند اعطای بورسیه منجر شد که متاسفانه وزارت علوم قصد تمکین از آن را ندارد. آمد و شدهای آنان به شورای عالی انقلاب فرهنگی و سایر نهادهای علمی و انقلابی، بی نتیجه مانده و همچون روز روشن است که پیگیری های و رفت و آمدهای آنان به وزارت علوم و سازمان امور دانشجویان و واگویه دردها و شکایت ها، شکایت از متهم به متهم است و هیچ سودی از آن عاید نیست.
این دانشجویان ادامه دادند: حال سوال اینجاست که چرا مطالبه جدی رهبر معظم انقلاب، پیگیری مداوم نمایندگان مجلس ( کمیسیون اصل نود و کمیسیون آموزش) و حتی ورود قوه قضائیه به این ماجرا، هنوز نتوانسته است تصمیمات مغرضانه و بی مبنای یک جریان بی صلاحیت را خنثی کرده و زندگی بیش از ۷۰۰۰ خانواده مظلوم را که به تعبیری گروگان تصمیمات مغرضانه سیاسی هستند، را نجات دهد؟
در ادامه این بیانیه آمده است: آیا وقت آن نرسیده که به جای رایزنی بیهوده و زمان بر، با بانیان این ظلم عظیم، که بارها و بارها با اقدامات خارج از چارچوب و غیرقانونی، انسان های بسیاری را به مرز نابودی کشانده اند، وارد فضای اجبار و احکام دستوری و قضایی شد و آنان را به پذیرش قانون وادار کرد؟ آیا ساختن ده ها کمیته و شورا و ستاد و برگزاری ده ها جلسه با گردانندگان این بازی سیاسی کثیف و نابودی فرسایشی روح و روان دانشجویان بورسیه و اتلاف ماه های بسیار، کافی نیست؟ آیا کسانی هنوز امید دارند که جریان فتنه از عقده گشایی دست برداشته و تابع نصایح بزرگان شده و از انتقام سال ۸۸ درگذرد؟
این دانشجویان ادامه دادند: آیا اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی قصد ندارند فکری برای مصوبه ۶۳۰ و احقاق حق دانشجویان بورسیه در محاکم قضایی کنند؟ آیا آنها می خواهند این ظلم عظیم آشکار و این حق کشی سیاسی، تا سالیان سال، ادامه یابد؟ آیا آنها منتظرند که جوانی و آینده دانشجویان بورسیه، به علت یک مصوبه عجیب ناعادلانه، تباه، ویران و نابود شود و گروگان‌های مظلوم، در بیدادگاه فتنه محکوم به حبس ابد شوند؟
دانشجویان بورسیه از دلسوزان نظام، مسئولان قوه قضائیه، نمایندگان مجلس و اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی خواستند که شرایط چند هزار نفر از جوانان تحصیلکرده ای که با هدفگذاری چند نفر سیاسی کار، بیش از ۱۵ ماه است که زندگی عادی خود را از دست داده و نمی توانند برای فردای خود برنامه روشنی داشته باشند را درک کنند و از آنها خواستند شرایط جوانان متاهلی را درک کنند که بیش از دو سال است طبق تعهد محضری اجازه کار و کسب درآمد ندارند و در عین حال سازمان امور دانشجویان، حقوق وی را قطع کرده است و شرایط کسانی را درک کنند که علی رغم دریافت مدرک دکتری با بهترین معدل ها، ماه هاست که در راهروهای وزارت علوم و سازمان امور دانشجویان گرفتار شده اند و راهی برای پیش رفتن و پس آمدن ندارند.
این دانشجویان در ابتدای بیانیه خود آوردند: روزها و ماه‌ها از آغاز تهمت‌ها و تخریب‌ها و ظلم‌های ویرانگر به دانشجویان و دانش آموختگان بورسیه می‌گذرد و در این مدت طولانی و در این پرونده بی سابقه، به جز فرمایشات ارزشمند و عمیق رهبر معظم و بزرگوار انقلاب(حفظه الله) و رای کمیسیون اصل نود مجلس، هیچ صدای اثرگذار دیگری در حمایت از حقوق انسان‌های مظلوم شنیده نشد.
این دانشجویان در بیانیه خود افزودند: این روزها بورسیه ها روزهای سخت تری را سپری می کنند. هر روز بر آنها به اندازه چند ماه می گذرد و علیرغم تلاش همه جانبه، هیچ راهی را برای رهایی از "بحران ساخته شده به دست فتنه گران مغرض و عقده گشا" نیافته اند. شکایت های متعدد آنان در دیوان عدالت اداری به دلیل مصوبه عجیب ۶۳۰ شورای عالی انقلاب فرهنگی، با عدم پیگیری روبرو شده است. دادخواهی دانشجویان مظلوم از نمایندگان مجلس در کمیسیون آموزش و اصل نود، به مصوبه قانونی بودن روند اعطای بورسیه منجر شد که متاسفانه وزارت علوم قصد تمکین از آن را ندارد. آمد و شدهای آنان به شورای عالی انقلاب فرهنگی و سایر نهادهای علمی و انقلابی، بی نتیجه مانده و همچون روز روشن است که پیگیری های و رفت و آمدهای آنان به وزارت علوم و سازمان امور دانشجویان و واگویه دردها و شکایت ها، شکایت از متهم به متهم است و هیچ سودی از آن عاید نیست.
این دانشجویان ادامه دادند: حال سوال اینجاست که چرا مطالبه جدی رهبر معظم انقلاب، پیگیری مداوم نمایندگان مجلس ( کمیسیون اصل نود و کمیسیون آموزش) و حتی ورود قوه قضائیه به این ماجرا، هنوز نتوانسته است تصمیمات مغرضانه و بی مبنای یک جریان بی صلاحیت را خنثی کرده و زندگی بیش از ۷۰۰۰ خانواده مظلوم را که به تعبیری گروگان تصمیمات مغرضانه سیاسی هستند، را نجات دهد؟
در ادامه این بیانیه آمده است: آیا وقت آن نرسیده که به جای رایزنی بیهوده و زمان بر، با بانیان این ظلم عظیم، که بارها و بارها با اقدامات خارج از چارچوب و غیرقانونی، انسان های بسیاری را به مرز نابودی کشانده اند، وارد فضای اجبار و احکام دستوری و قضایی شد و آنان را به پذیرش قانون وادار کرد؟ آیا ساختن ده ها کمیته و شورا و ستاد و برگزاری ده ها جلسه با گردانندگان این بازی سیاسی کثیف و نابودی فرسایشی روح و روان دانشجویان بورسیه و اتلاف ماه های بسیار، کافی نیست؟ آیا کسانی هنوز امید دارند که جریان فتنه از عقده گشایی دست برداشته و تابع نصایح بزرگان شده و از انتقام سال ۸۸ درگذرد؟
این دانشجویان ادامه دادند: آیا اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی قصد ندارند فکری برای مصوبه ۶۳۰ و احقاق حق دانشجویان بورسیه در محاکم قضایی کنند؟ آیا آنها می خواهند این ظلم عظیم آشکار و این حق کشی سیاسی، تا سالیان سال، ادامه یابد؟ آیا آنها منتظرند که جوانی و آینده دانشجویان بورسیه، به علت یک مصوبه عجیب ناعادلانه، تباه، ویران و نابود شود و گروگان‌های مظلوم، در بیدادگاه فتنه محکوم به حبس ابد شوند؟
دانشجویان بورسیه از دلسوزان نظام، مسئولان قوه قضائیه، نمایندگان مجلس و اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی خواستند که شرایط چند هزار نفر از جوانان تحصیلکرده ای که با هدفگذاری چند نفر سیاسی کار، بیش از ۱۵ ماه است که زندگی عادی خود را از دست داده و نمی توانند برای فردای خود برنامه روشنی داشته باشند را درک کنند و از آنها خواستند شرایط جوانان متاهلی را درک کنند که بیش از دو سال است طبق تعهد محضری اجازه کار و کسب درآمد ندارند و در عین حال سازمان امور دانشجویان، حقوق وی را قطع کرده است و شرایط کسانی را درک کنند که علی رغم دریافت مدرک دکتری با بهترین معدل ها، ماه هاست که در راهروهای وزارت علوم و سازمان امور دانشجویان گرفتار شده اند و راهی برای پیش رفتن و پس آمدن ندارند.
