با تصرف هرات به دست ایران، دولت وقت بریتانیا به ایران اعلان جنگ داد. چون حکومت ایران نسبت به واکنش بریتانیا بی‌اعتنا بود، بریتانیا در سال 1856 به بوشهر حمله‌ور شد و آن را به تلافی و جهت فشار به ایران برای خروج از هرات، اشغال کرد.
به گزارش شهدای ایران، سایت بی بی سی فارسی در گزارشی به استقبال یک رویداد تاریخی تلخ و ناخوشایند برای ایرانیان رفت: «صدمین سالگرد اشغال بوشهر توسط بریتانیا».
اما نکته جالب توجه این گزارش که توسط خبرنگار ایرانی رسانه سلطنتی انگلیس تهیه و تنظیم شده است، برجسته سازی اهمیت بوشهر برای بریتانیا است؛ گویی این کشور استعمارگر، در اقدامی کاملا حق به جانب و قانونی به یکی از شهرهای کشورمان حمله کرده و آن را به تاراج برده است.
اما در هیچ جای این گزارش به آمار کشته‌شدگان ایرانی اشاره نمی‌شود و خبرنگار فارسی زبان بی‌بی‌سی در حقیقت قصد دارد تا یک «فتح الفتوح تاریخی» را روایت کند.
نویسنده ایرانی بی‌بی‌سی فارسی در هیچ جای گزارش خود از واژه «تجاوز» به خاک ایران استفاده نمی‌کند و بیش از آنکه به مشکلات، نارسایی‌‌ها و نابسامانی‌هایی که در آن برهه تاریخی برای مردم بوشهر ایجاد شده است اشاره کند و از درد و رنج و آوارگی مردمان سرزمین خویش سخن به میان آورد در گزارشی یک طرفه تنها و تنها به روایت اشغال سرزمینش توسط انگلیس می‌پردازد.
در ادامه متن کامل گزارش مذکور را از نظر می‌گذرانید:
در سال‌های اخیر نام بوشهر به خاطر برنامه هسته‌ای ایران و "نیروگاه هسته‌ای بوشهر" در رسانه‌ها و کتاب‌ها زیاد به کار برده شده است اما این بندر قدیمی، پیش از این نیز از اهمیت جهانی برخوردار بوده است، به طوری که دو بار بریتانیا آن را تصرف کرد.
همچنین نام بوشهر با مقاومت تنگستانی‌ها به فرماندهی رئیس علی دلواری در جنوب ایران در برابر اشغال بریتانیا گره خورده که درست یکصد سال از آن می‌گذرد.
اهمیت بوشهر برای بریتانیا
مطابق با اسناد، بوشهر حدود 300 سال پیش به فرمان نادرشاه در سال 1736 به صورت بندر سر و سامان گرفت.
به نوشته دانشنامه ایرانیکا بوشهر قبل از آن "روستای کوچک ماهیگیری" بود. نادرشاه برای"طرح ناوگان دریایی در خلیج فارس" آن را نوسازی کرد و آن را "بندر نادریه" نامید. انتخاب نادرشاه فقط به خاطر "ارتباط آسان با سرزمین مادر" نبود بلکه "این تنگه از قطعه زمین‌هایی با ریگ روان" برخوردار بود که در جزر و مد کاملا می‌توانست فرو رود.
اهمیت تجاری این بندر در دوره کریم خان زند افزایش یافت.
به نوشته ایرانیکا، از 1763 "کمپانی هند شرقی" متعلق به بریتانیا در بوشهر حضور یافت زیرا به لحاظ تجاری حائز اهمیت بود.
بوشهر به فرمان نادر شاه سر و سامان گرفت
بعدها بریتانیا با کریم خان زند مشکل پیدا کرد. از این‌رو تجارت خود را در بندر بصره متمرکز کرد اما با تصرف بصره توسط کریم خان، بریتانیایی‌ها در سال 1778 پایگاه تجاری خود در خلیج فارس را دوباره در بوشهر مستقر کردند.
به نوشته عبدالکریم مشایخی، مورخ و رئیس بنیاد ایران‌شناسی شعبه بوشهر، "انگلیسی‌ها در سال 1812 میلادی نمایندگی سیاسی خود را در بوشهر تاسیس کردند و از آن پس تا حدود یک قرن به طور مستمر به افزایش نفوذ خود در خلیج فارس مشغول بودند".
اشغال اول - 1856
وقتی دوست محمد خان، حاکم وقت قندهار و کابل در سال 1855 هرات را تصرف کرد، ناصرالدین شاه قاجار دستور لشکرکشی به هرات را صادر کرد. هرات شهری محل منازعه میان ایران، روسیه و بریتانیا بود.
با تصرف هرات به دست ایران، دولت وقت بریتانیا به ایران اعلان جنگ داد. چون حکومت ایران نسبت به واکنش بریتانیا بی‌اعتنا بود، بریتانیا در سال 1856 به بوشهر حمله‌ور شد و آن را به تلافی و جهت فشار به ایران برای خروج از هرات، اشغال کرد.
این اشغال با "معاهده پاریس" در سال 1857 پایان یافت؛ ایران متعهد به خروج از هرات و به رسمیت شناختن افغانستان شد و نظامیان بریتانیایی بوشهر را ترک کردند.
گفتنی است در 12 ژوئن 1857، کارل مارکس زمانی که در لندن اقامت داشت، مقاله‌ای با عنوان "معاهده پارسی" نوشت و بندهایی از معاهده پاریس را نقد کرد و بریتانیا را به خاطر تصرف بوشهر و مناطق جنوبی سرزنش کرد.
اشغال دوم - 1915
به نظر عبدالکریم مشایخی، تا قرن نوزدهم، "برتری انگلیس" در خلیج فارس به "توسعه بندر بوشهر" متکی بود، اما از اواخر این قرن، نظر دیگر کشورها نسبت به بوشهر جلب شد و "دفاتر کنسولی" در بوشهر راه انداختند.
از جمله این کشورها، آلمان بود. روابط تجاری ایران با آلمان و "خرید کشتی" از آن، برای بریتانیا که موقعیت گمرکی خود را حفظ کرده بود، ناخوشایند بود.
رئیسعلی دلواری و یارانش
بر طبق اسناد، ویلهم واسموس در سال 1913 به عنوان کنسول دوم آلمان وارد بوشهر شد. با شروع جنگ جهانی اول در سال 1914، کنسولگری آلمان برای مقابله با انگلیس فعال شد. به این ترتیب واسموس با عشایر جنوب و از جمله با رئیسعلی دلواری روابط نزدیک یافت.
از طرف دیگر ایران برای پرهیز از وارد شدن در جنگ جهانی اول، اعلام بیطرفی کرد.
رقابت بریتانیا و آلمان سرانجام با دستگیری دو مقام کنسولی آلمان در بوشهر به دست نیروهای بریتانیایی به اوج رسید. دولت وقت ایران و مردم بوشهر به این اقدام اعتراض کردند.
عبدالکریم مشایخی در نوشته خود تحت عنوان "نقض بیطرفی ایران در جنگ جهانی اول و اشغال بوشهر توسط قوای انگلیس" به تلگرافی از موقرالدوله، حاکم وقت بوشهر به تهران اشاره می‌کند: "الساعه که نیم ساعت به ظهر مانده از مسجد نو بوشهر برگشتم، هیجان عمومی به درجه‌ای است که فوق تصور است. چنین ازدحامی در بوشهر هرگز دست نداده بود و کل علما و عموم طبقات اهالی حضور داشته، ملخص خطابه علما این بود که سه سال است بدون اینکه هیچ ضرر مالی و جانی از بنادر به انگلیس رسیده باشد در آنجا اخلال کرده و عده قشون نگاه داشته و حالا هم هتک حرمت و نقض بیطرفی دولت را کرده... دست از حقوق مشروعه برنمیداریم و اگر ما را بکشند ایلات و عشایر و اهالی غیور جنوب زنده هستند و به وظیفه اسلامیت و ایرانیت رفتار خواهند کرد... حالیه مردم منتظر نتیجه هستند... و هیچ شبهه نیست که باز اجتماع خواهند کرد".
با بالا گرفتن تنش، بریتانیا در 8 اوت 1915 برابر با 17 مرداد 1294، بوشهر را اشغال کرد و طی اعلامیه‌ای گفت که چون دولت ایران نمی‌تواند "نظم و امنیت را در شهر بوشهر و حوالی" برقرار کند، بریتانیا، "کراهتا" مجبور شد به این اقدام دست بزند.
بر طبق اعلامیه، این اقدام "توسط دولت اعلیحضرت... به علت ضرورتی صورت گرفت... ضرورتی که به واسطه حمله اسف بار اخیر ایلات به بوشهر... در آن دو افسر انگلیسی کشته و سه سرباز مجروح شدند..."
اقدام بریتانیا سرآغاز رشته مبارزات تنگستانی‌ها همراه با کمک‌های واسموس در برابر این اشغال بود.
از نکات قابل ذکر در اشغال بوشهر، این بود که بریتانیا تمبرها را با عنوان مورد نظر خود مهر می‌کرد. روی این تمبر نوشته شده بود: "بوشهر در تصرف بریتانیا". گفته می‌شود تا پایان اشغال بوشهر در مهرماه 1294، انواعی از این تمبر به چاپ رسید.
اما نکته جالب توجه این گزارش که توسط خبرنگار ایرانی رسانه سلطنتی انگلیس تهیه و تنظیم شده است، برجسته سازی اهمیت بوشهر برای بریتانیا است؛ گویی این کشور استعمارگر، در اقدامی کاملا حق به جانب و قانونی به یکی از شهرهای کشورمان حمله کرده و آن را به تاراج برده است.
اما در هیچ جای این گزارش به آمار کشته‌شدگان ایرانی اشاره نمی‌شود و خبرنگار فارسی زبان بی‌بی‌سی در حقیقت قصد دارد تا یک «فتح الفتوح تاریخی» را روایت کند.
نویسنده ایرانی بی‌بی‌سی فارسی در هیچ جای گزارش خود از واژه «تجاوز» به خاک ایران استفاده نمی‌کند و بیش از آنکه به مشکلات، نارسایی‌‌ها و نابسامانی‌هایی که در آن برهه تاریخی برای مردم بوشهر ایجاد شده است اشاره کند و از درد و رنج و آوارگی مردمان سرزمین خویش سخن به میان آورد در گزارشی یک طرفه تنها و تنها به روایت اشغال سرزمینش توسط انگلیس می‌پردازد.
در ادامه متن کامل گزارش مذکور را از نظر می‌گذرانید:
در سال‌های اخیر نام بوشهر به خاطر برنامه هسته‌ای ایران و "نیروگاه هسته‌ای بوشهر" در رسانه‌ها و کتاب‌ها زیاد به کار برده شده است اما این بندر قدیمی، پیش از این نیز از اهمیت جهانی برخوردار بوده است، به طوری که دو بار بریتانیا آن را تصرف کرد.
همچنین نام بوشهر با مقاومت تنگستانی‌ها به فرماندهی رئیس علی دلواری در جنوب ایران در برابر اشغال بریتانیا گره خورده که درست یکصد سال از آن می‌گذرد.
اهمیت بوشهر برای بریتانیا
مطابق با اسناد، بوشهر حدود 300 سال پیش به فرمان نادرشاه در سال 1736 به صورت بندر سر و سامان گرفت.
به نوشته دانشنامه ایرانیکا بوشهر قبل از آن "روستای کوچک ماهیگیری" بود. نادرشاه برای"طرح ناوگان دریایی در خلیج فارس" آن را نوسازی کرد و آن را "بندر نادریه" نامید. انتخاب نادرشاه فقط به خاطر "ارتباط آسان با سرزمین مادر" نبود بلکه "این تنگه از قطعه زمین‌هایی با ریگ روان" برخوردار بود که در جزر و مد کاملا می‌توانست فرو رود.
اهمیت تجاری این بندر در دوره کریم خان زند افزایش یافت.
به نوشته ایرانیکا، از 1763 "کمپانی هند شرقی" متعلق به بریتانیا در بوشهر حضور یافت زیرا به لحاظ تجاری حائز اهمیت بود.
بوشهر به فرمان نادر شاه سر و سامان گرفت
بعدها بریتانیا با کریم خان زند مشکل پیدا کرد. از این‌رو تجارت خود را در بندر بصره متمرکز کرد اما با تصرف بصره توسط کریم خان، بریتانیایی‌ها در سال 1778 پایگاه تجاری خود در خلیج فارس را دوباره در بوشهر مستقر کردند.
به نوشته عبدالکریم مشایخی، مورخ و رئیس بنیاد ایران‌شناسی شعبه بوشهر، "انگلیسی‌ها در سال 1812 میلادی نمایندگی سیاسی خود را در بوشهر تاسیس کردند و از آن پس تا حدود یک قرن به طور مستمر به افزایش نفوذ خود در خلیج فارس مشغول بودند".
اشغال اول - 1856
وقتی دوست محمد خان، حاکم وقت قندهار و کابل در سال 1855 هرات را تصرف کرد، ناصرالدین شاه قاجار دستور لشکرکشی به هرات را صادر کرد. هرات شهری محل منازعه میان ایران، روسیه و بریتانیا بود.
با تصرف هرات به دست ایران، دولت وقت بریتانیا به ایران اعلان جنگ داد. چون حکومت ایران نسبت به واکنش بریتانیا بی‌اعتنا بود، بریتانیا در سال 1856 به بوشهر حمله‌ور شد و آن را به تلافی و جهت فشار به ایران برای خروج از هرات، اشغال کرد.
این اشغال با "معاهده پاریس" در سال 1857 پایان یافت؛ ایران متعهد به خروج از هرات و به رسمیت شناختن افغانستان شد و نظامیان بریتانیایی بوشهر را ترک کردند.
گفتنی است در 12 ژوئن 1857، کارل مارکس زمانی که در لندن اقامت داشت، مقاله‌ای با عنوان "معاهده پارسی" نوشت و بندهایی از معاهده پاریس را نقد کرد و بریتانیا را به خاطر تصرف بوشهر و مناطق جنوبی سرزنش کرد.
اشغال دوم - 1915
به نظر عبدالکریم مشایخی، تا قرن نوزدهم، "برتری انگلیس" در خلیج فارس به "توسعه بندر بوشهر" متکی بود، اما از اواخر این قرن، نظر دیگر کشورها نسبت به بوشهر جلب شد و "دفاتر کنسولی" در بوشهر راه انداختند.
از جمله این کشورها، آلمان بود. روابط تجاری ایران با آلمان و "خرید کشتی" از آن، برای بریتانیا که موقعیت گمرکی خود را حفظ کرده بود، ناخوشایند بود.
رئیسعلی دلواری و یارانش
بر طبق اسناد، ویلهم واسموس در سال 1913 به عنوان کنسول دوم آلمان وارد بوشهر شد. با شروع جنگ جهانی اول در سال 1914، کنسولگری آلمان برای مقابله با انگلیس فعال شد. به این ترتیب واسموس با عشایر جنوب و از جمله با رئیسعلی دلواری روابط نزدیک یافت.
از طرف دیگر ایران برای پرهیز از وارد شدن در جنگ جهانی اول، اعلام بیطرفی کرد.
رقابت بریتانیا و آلمان سرانجام با دستگیری دو مقام کنسولی آلمان در بوشهر به دست نیروهای بریتانیایی به اوج رسید. دولت وقت ایران و مردم بوشهر به این اقدام اعتراض کردند.
عبدالکریم مشایخی در نوشته خود تحت عنوان "نقض بیطرفی ایران در جنگ جهانی اول و اشغال بوشهر توسط قوای انگلیس" به تلگرافی از موقرالدوله، حاکم وقت بوشهر به تهران اشاره می‌کند: "الساعه که نیم ساعت به ظهر مانده از مسجد نو بوشهر برگشتم، هیجان عمومی به درجه‌ای است که فوق تصور است. چنین ازدحامی در بوشهر هرگز دست نداده بود و کل علما و عموم طبقات اهالی حضور داشته، ملخص خطابه علما این بود که سه سال است بدون اینکه هیچ ضرر مالی و جانی از بنادر به انگلیس رسیده باشد در آنجا اخلال کرده و عده قشون نگاه داشته و حالا هم هتک حرمت و نقض بیطرفی دولت را کرده... دست از حقوق مشروعه برنمیداریم و اگر ما را بکشند ایلات و عشایر و اهالی غیور جنوب زنده هستند و به وظیفه اسلامیت و ایرانیت رفتار خواهند کرد... حالیه مردم منتظر نتیجه هستند... و هیچ شبهه نیست که باز اجتماع خواهند کرد".
با بالا گرفتن تنش، بریتانیا در 8 اوت 1915 برابر با 17 مرداد 1294، بوشهر را اشغال کرد و طی اعلامیه‌ای گفت که چون دولت ایران نمی‌تواند "نظم و امنیت را در شهر بوشهر و حوالی" برقرار کند، بریتانیا، "کراهتا" مجبور شد به این اقدام دست بزند.
بر طبق اعلامیه، این اقدام "توسط دولت اعلیحضرت... به علت ضرورتی صورت گرفت... ضرورتی که به واسطه حمله اسف بار اخیر ایلات به بوشهر... در آن دو افسر انگلیسی کشته و سه سرباز مجروح شدند..."
اقدام بریتانیا سرآغاز رشته مبارزات تنگستانی‌ها همراه با کمک‌های واسموس در برابر این اشغال بود.
از نکات قابل ذکر در اشغال بوشهر، این بود که بریتانیا تمبرها را با عنوان مورد نظر خود مهر می‌کرد. روی این تمبر نوشته شده بود: "بوشهر در تصرف بریتانیا". گفته می‌شود تا پایان اشغال بوشهر در مهرماه 1294، انواعی از این تمبر به چاپ رسید.
