يک هوادار براي حضور در استاديوم و حمايت از تيمش بايد حدود ۵۰ هزار تومان هزينه کند.
به گزارش شهدای ایران، خراسان نوشت؛ به این‌ترتیب طبق مصوبه سال گذشته قیمت بلیت جایگاه آزادی ۱۸ هزار تومان، طبقه اول روبه‌روی جایگاه ۱۱هزار تومان، پشت دروازه‌ها ۹ هزار تومان و طبقه بالا ۷ هزار تومان خواهد بود. آیا با این قیمت‌ها می‌توان تثبیت قیمت بلیت‌ها را اتفاقی خوش‌آیند دانست؟ برای پاسخ دادن به این سوال، باید ببینیم یک هوادار برای حضور در استادیوم و حمایت از تیمش باید چقدر هزینه کند.
برای برآورد هزینه ایاب و ذهاب یک شهروند تهرانی تا استادیوم آزادی با روابط عمومی شرکت اتوبوسرانی تهران تماس گرفتیم. بر اساس جدول نرخ اتوبوس‌های شهری تهران، یک نفر برای رسیدن از مناطق جنوبی تهران به میدان آزادی باید حدود۴۰۰۰ تومان هزینه کند. این هزینه برای ساکنان شرق و مرکز تهران بین۲۵۰۰ تا۳۰۰۰ تومان برآورد می‌شود. به گفته روابط عمومی شرکت اتوبوسرانی، این شرکت پایانه‌ای در مسیر استادیوم آزادی ندارد و به همین‌خاطر اتوبوس‌ها و مینی‌بوس‌هایی که مسئول انتقال هواداران از پایانه میدان آزادی به استادیوم آزادی هستند، مصوبه مشخصی برای نرخ کرایه ندارند و به‌طور میانگین می‌توان نرخ کرایه از میدان آزادی به استادیوم آزادی را۲۰۰۰ تومان برآورد کرد. با این مبلغ کرایه رفت یک شهروند تهرانی به استادیوم آزادی به۴۵۰۰ تا ۶۰۰۰ تومان می‌رسد و اگر مسیر برگشت را هم در نظر بگیریم، هزینه ایاب و ذهاب حدود۱۰ تا ۱۲ هزار تومان خواهد شد. علاوه بر این هزینه، اگر مبلغی معادل۱۰تا ۱۵ هزار تومان را برای یک میان وعده سبک در نظر بگیریم، جمع هزینه‌های جانبی یک شهروند تهرانی برای تماشای یک بازی از جایگاه استادیوم آزادی به حدود۴۰ تا ۵۰ هزار تومان می‌رسد، آن هم در خوشبینانه‌ترین حالت و با در نظر گرفتن حداقل هزینه ایاب و ذهاب.
مسلما این مبلغ برای هوادارانی که خارج از تهران زندگی می‌کنند چندین برابر می‌شود. به عنوان مثال تراکتورسازی تبریز یکی از معدود تیم‌های شهرستانی است که در آزادی احساس غریبی نمی‌کند و فصل گذشته در بازی استقلال و تراکتور شاهد حضور بیش از ۲۰ هزار هوادار تبریزی در استادیوم آزادی بودیم. بهای بلیت اتوبوس از تبریز به تهران۳۲٫۴۰۰ تومان است. یعنی هر یک از هواداران تبریزی برای رفت و برگشت به تهران باید حدود ۶۵ هزار تومان هزینه کنند. اگر به این رقم هزینه ایاب و ذهاب شهری را هم اضافه کنیم، به رقم حدودی ۷۵ تا ۸۰ هزار تومان می‌رسیم. بعد از پرداخت حدود۸۰ هزار تومان، این هواداران برای نشستن در جایگاه باید ۱۸ هزار تومان هزینه کنند تا هزینه دیدن یک بازی۹۰ دقیقه‌ای بدون در نظر گرفتن هزینه‌های جانبی به مرز ۱۰۰ هزار تومان برسد. در خوشبینانه‌ترین حالت باید حدود۴۰ تا۵۰ هزار تومان را هم برای ۲ وعده غذایی در نظر بگیریم. به این ترتیب یک هوادار تبریزی برای تماشای بازی تیمش در آزادی باید حداقل و بدون در نظر گرفتن هزینه اقامت در هتل یا مسافرخانه حدود ۱۵۰ هزار تومان هزینه کند. به این ترتیب می‌توان برای فوتبال هم پیشوند مرفه را در نظر گرفت؛ درست مثل ورزش اسکی و تنیس!
به عنوان مثال استفاده از باشگاه اسکی در توچال برای شهروندان تهرانی به همراه تله‌کابین (رفت و برگشت) به اندازه تماشای یک فوتبال هزینه دارد؛ البته شاید کمی از مبلغ ۵۰ هزار تومان بیشتر. اما به همه این‌ها باید امکانات سخت‌افزاری و نوع برخورد با تماشاگران را نیز اضافه کرد. یک هوادار بعد از این‌که چنین رقمی را هزینه کرد باید بخش قابل‌توجهی از زمان حضورش در ورزشگاه را در صف‌های طویل سرویس‌های بهداشتی بگذراند و از کمترین امکانات ممکن مثل دسترسی به آب خوردن هم محروم باشد. این در حالی است که هواداران در استادیوم‌های ۵ ستاره اروپایی با کمترین هزینه ممکن بهترین امکانات رفاهی را در اختیار دارند. به‌عنوان مثال نوکمپ دارای داروخانه‌های عمومی اصلی و شبکه‌ای مراقبت‌های بهداشتی برای هر نوع نیاز پزشکی ناشی در روز مسابقه است. این ورزشگاه دارای یک کودکستان هم هست که یک ساعت پیش از بازی برای فرزندان هواداران بارسلونا گشوده می‌شود. خیال تمام تماشاگرانی که در طول زمان بازی به تماشای این مسابقه نشسته‌اند، از فرزندشان راحت است. کتابخانه این استادیوم ۵ ستاره به ۴ بخش آرشیو روزنامه، کتابخانه، آرشیو تاریخی و بایگانی عکس تقسیم شده که در سال ۱۹۹۴ افتتاح شد و هر‌چه هواداران در مورد تاریخچه این باشگاه بخواهند بدانند در آن وجود دارد. همین موارد کافی است تا در مقایسه‌ای مختصر به تفاوت‌های آشکاری که میان یکی از ورزشگاه‌های مجهز اسپانیا با مجهزترین ورزشگاه ایران وجود دارد، پی ببریم.
برای برآورد هزینه ایاب و ذهاب یک شهروند تهرانی تا استادیوم آزادی با روابط عمومی شرکت اتوبوسرانی تهران تماس گرفتیم. بر اساس جدول نرخ اتوبوس‌های شهری تهران، یک نفر برای رسیدن از مناطق جنوبی تهران به میدان آزادی باید حدود۴۰۰۰ تومان هزینه کند. این هزینه برای ساکنان شرق و مرکز تهران بین۲۵۰۰ تا۳۰۰۰ تومان برآورد می‌شود. به گفته روابط عمومی شرکت اتوبوسرانی، این شرکت پایانه‌ای در مسیر استادیوم آزادی ندارد و به همین‌خاطر اتوبوس‌ها و مینی‌بوس‌هایی که مسئول انتقال هواداران از پایانه میدان آزادی به استادیوم آزادی هستند، مصوبه مشخصی برای نرخ کرایه ندارند و به‌طور میانگین می‌توان نرخ کرایه از میدان آزادی به استادیوم آزادی را۲۰۰۰ تومان برآورد کرد. با این مبلغ کرایه رفت یک شهروند تهرانی به استادیوم آزادی به۴۵۰۰ تا ۶۰۰۰ تومان می‌رسد و اگر مسیر برگشت را هم در نظر بگیریم، هزینه ایاب و ذهاب حدود۱۰ تا ۱۲ هزار تومان خواهد شد. علاوه بر این هزینه، اگر مبلغی معادل۱۰تا ۱۵ هزار تومان را برای یک میان وعده سبک در نظر بگیریم، جمع هزینه‌های جانبی یک شهروند تهرانی برای تماشای یک بازی از جایگاه استادیوم آزادی به حدود۴۰ تا ۵۰ هزار تومان می‌رسد، آن هم در خوشبینانه‌ترین حالت و با در نظر گرفتن حداقل هزینه ایاب و ذهاب.
مسلما این مبلغ برای هوادارانی که خارج از تهران زندگی می‌کنند چندین برابر می‌شود. به عنوان مثال تراکتورسازی تبریز یکی از معدود تیم‌های شهرستانی است که در آزادی احساس غریبی نمی‌کند و فصل گذشته در بازی استقلال و تراکتور شاهد حضور بیش از ۲۰ هزار هوادار تبریزی در استادیوم آزادی بودیم. بهای بلیت اتوبوس از تبریز به تهران۳۲٫۴۰۰ تومان است. یعنی هر یک از هواداران تبریزی برای رفت و برگشت به تهران باید حدود ۶۵ هزار تومان هزینه کنند. اگر به این رقم هزینه ایاب و ذهاب شهری را هم اضافه کنیم، به رقم حدودی ۷۵ تا ۸۰ هزار تومان می‌رسیم. بعد از پرداخت حدود۸۰ هزار تومان، این هواداران برای نشستن در جایگاه باید ۱۸ هزار تومان هزینه کنند تا هزینه دیدن یک بازی۹۰ دقیقه‌ای بدون در نظر گرفتن هزینه‌های جانبی به مرز ۱۰۰ هزار تومان برسد. در خوشبینانه‌ترین حالت باید حدود۴۰ تا۵۰ هزار تومان را هم برای ۲ وعده غذایی در نظر بگیریم. به این ترتیب یک هوادار تبریزی برای تماشای بازی تیمش در آزادی باید حداقل و بدون در نظر گرفتن هزینه اقامت در هتل یا مسافرخانه حدود ۱۵۰ هزار تومان هزینه کند. به این ترتیب می‌توان برای فوتبال هم پیشوند مرفه را در نظر گرفت؛ درست مثل ورزش اسکی و تنیس!
به عنوان مثال استفاده از باشگاه اسکی در توچال برای شهروندان تهرانی به همراه تله‌کابین (رفت و برگشت) به اندازه تماشای یک فوتبال هزینه دارد؛ البته شاید کمی از مبلغ ۵۰ هزار تومان بیشتر. اما به همه این‌ها باید امکانات سخت‌افزاری و نوع برخورد با تماشاگران را نیز اضافه کرد. یک هوادار بعد از این‌که چنین رقمی را هزینه کرد باید بخش قابل‌توجهی از زمان حضورش در ورزشگاه را در صف‌های طویل سرویس‌های بهداشتی بگذراند و از کمترین امکانات ممکن مثل دسترسی به آب خوردن هم محروم باشد. این در حالی است که هواداران در استادیوم‌های ۵ ستاره اروپایی با کمترین هزینه ممکن بهترین امکانات رفاهی را در اختیار دارند. به‌عنوان مثال نوکمپ دارای داروخانه‌های عمومی اصلی و شبکه‌ای مراقبت‌های بهداشتی برای هر نوع نیاز پزشکی ناشی در روز مسابقه است. این ورزشگاه دارای یک کودکستان هم هست که یک ساعت پیش از بازی برای فرزندان هواداران بارسلونا گشوده می‌شود. خیال تمام تماشاگرانی که در طول زمان بازی به تماشای این مسابقه نشسته‌اند، از فرزندشان راحت است. کتابخانه این استادیوم ۵ ستاره به ۴ بخش آرشیو روزنامه، کتابخانه، آرشیو تاریخی و بایگانی عکس تقسیم شده که در سال ۱۹۹۴ افتتاح شد و هر‌چه هواداران در مورد تاریخچه این باشگاه بخواهند بدانند در آن وجود دارد. همین موارد کافی است تا در مقایسه‌ای مختصر به تفاوت‌های آشکاری که میان یکی از ورزشگاه‌های مجهز اسپانیا با مجهزترین ورزشگاه ایران وجود دارد، پی ببریم.
