آیا تا به حال به صورت مادر شهید با دقت نگاه کرده اید؟
دیدید وقتی سر مزار فرزندش می نشیند، چطور با عکسش حرف می زند.
دیدید چطور روی سنگش دست می کشد انگار دارد پشت شانه اش را به ارامی می مالد.
وقتی نگاه پدر و مادر شهید به یک جوانی می افتد، چطوری ته دلش خالی می شود
  که جوان شهیدم همچنین قیافه ای داشت،
  اما جوان من کجا و این جوان کجا،  با قیافه امروزی با ابرو های برداشته.
مادر شهید می نشیند و گوشه ای آرام آرام گریه می کند،
که جوونم رفت تا این جوان زندگی کند.
تا حالا با دیدن بچه شهید حس کرده ای اگر بابا نداشتی زندگی ات چگونه بود!
فکر کرده ای اگر یک عضوی از بابات قطع بود چه حسی داشتی!
مثلا اگر پا نداشت یا قطع نخاع بود،
نمی تونست با تو راه بیاد بغلت کنه هیچ فکر کرده ای چطور با این موضوع کنار می آمدی .
ما شهدا و جانبازان را فراموش کرده ایم آن ها هم آرزو داشتن زندگی کنن،
با خانواده به تفریح و گردش بروند.
ما تا حالا کاری برای خانواده های شهدا نکرده ایم
اما هرچه از دستمون بر آمد کردیم تا فراموش بشوند
آیا قرار بود جای شهدا را این طور از زندگی مان خالی کنیم؟
آیا قرار بود جانبازان فراموش شوند؟
ما خون شهدا رو ارزان فروختیم...
بیاییم از امروز به یک دیگر قولی بدهیم ، که یک قدم برای خودمان برداریم نه برای شهدا
چون آنها نیازی به ما ندارند.
اگر در کوچه و خیابان هر عکس شهیدی را دیدیم به رو حش یک صلوات هدیه کنیم.
پس اولین صلوات بیایید با هم  به روح همه شهدا و امام شهدا بفرستیم.
اگر با مایی بسم الله
اللهم صل علی محمد و ال محمد و عجل فرجهم یا کریم...