مروری بر خاطرات انقلاب
رئیس جمهور وقت حضرت آیت الله خامنه ای نیز در اجتماع مردم اردبیل تاکید می کند ایران هرگز این قطعنامه را که با فشار و تحت نفوذ امریکا تهیه و تصویب شده است، قبول نخواهد کرد.
به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری شهدای ایران؛ برگ برگ تاریخ ایران را که ملاحظه کنیم می بینیم که امام همواره با پذیرش قطعنامه مخالف بود و این مخالفت را علناً بیان می کرد. امام خمینی (ره) در پیام 6 مرداد 1366 خطاب به حجاج بیت الله الحرام می گوید: « هم اکنون که به مرز پیروزی مطبق رسیده ایم و قدم های آخرمان را بر می داریم، صدای نا آشنای صلح طلبی آن هم از کام ستمگران و جنگ افروزان به گوش می رسد و در جهان غوغا به راه انداخته و عزا و ماتم صلح طلبی بر پا نموده است و مدافع آزادی و امنیت انسان ها شده و برای خون جوانان و سرمایه های مادی و معنوی در کشور ایران و عراق مرثیه سرایی می کند.
راستی چه شده است استکبار جهانی و در رأس آن امریکا، این قدر طرفدار ملت ها شده است و جنگ افروزان و آتش بیاران معرکه ها و جلادان قرن به شرف انسانیت و همزیستی مسالمت آمیز اعتقاد پیدا کرده اند و از عطش سیراب نشدنی و خصلت خونخواری خود که طبیعت فرهنگ سرمایه داری و کمونیسم است، منصرف شده اندو شمشیرها و خنجرها و قداره های فرورفته در قلب و جگر ملت ها را به غلاف کشیده اند؟ آیا این حقیقت است یا فریب؟ آیا این همان جلوه های دیگر شبیخون ها و بی انصافی هایی نیست که روزی سکوت را مصلحت خویش می دید و امروز صلح طلبی را؟ آیا به راستی از این طریق جهانخواران نمی خواهند از ضربه آخر ما جلوگیری کنند و برای حفظ منافع خویش، سیاست جنگ و صلح طلبی را به تصمیمات و فکر های پوسیدهو شیطانی خود گره بزنند و عملا ًجان و مال و مللکت و امنیت ملل عالم را به قبضه قدرت خود در آورند که به طور قطع و یقین، علت و فلسفه سماجت و اصرار جهانخواران در تحمیل صلح بر ملت ایران، نشءت گرفته از همین تفکر است و از همه اینها که بگذریم، این مسئله که چه کسی خواهان صلح واقعی است و چه کسی جنگ طلب است، خود اول بحث ماست.»
اما آقای هاشمی درباره نظر امام در خصوص پذیرش قطعنامه می گوید: در سال 66 بعد از استفاده از رهنمودهای حضرت امام ایشان تصمیم گرفت که که قطعنامه را نه رد کند و نه بپذیرد. برخلاف ادعای مطرح شده آقای هاشمی شواهد نشان می دهد که امام به مخالفت با پذیرش قطعنامه پرداختند. چرا که خود هاشمی در جایی از خاطراتش نوشته است: « آقای خامنه ای و احمد آقا آمدند و اطلاع دادند که امام دستور داده اند در نماز جمعه بگوئید که هیچ سازشی در پیش نداریم جز با تنبیه متجاوز».
رئیس جمهور وقت حضرت آیت الله خامنه ای نیز در اجتماع مردم اردبیل تاکید می کند ایران هرگز این قطعنامه را که با فشار و تحت نفوذ امریکا تهیه و تصویب شده است، قبول نخواهد کرد.
راستی چه شده است استکبار جهانی و در رأس آن امریکا، این قدر طرفدار ملت ها شده است و جنگ افروزان و آتش بیاران معرکه ها و جلادان قرن به شرف انسانیت و همزیستی مسالمت آمیز اعتقاد پیدا کرده اند و از عطش سیراب نشدنی و خصلت خونخواری خود که طبیعت فرهنگ سرمایه داری و کمونیسم است، منصرف شده اندو شمشیرها و خنجرها و قداره های فرورفته در قلب و جگر ملت ها را به غلاف کشیده اند؟ آیا این حقیقت است یا فریب؟ آیا این همان جلوه های دیگر شبیخون ها و بی انصافی هایی نیست که روزی سکوت را مصلحت خویش می دید و امروز صلح طلبی را؟ آیا به راستی از این طریق جهانخواران نمی خواهند از ضربه آخر ما جلوگیری کنند و برای حفظ منافع خویش، سیاست جنگ و صلح طلبی را به تصمیمات و فکر های پوسیدهو شیطانی خود گره بزنند و عملا ًجان و مال و مللکت و امنیت ملل عالم را به قبضه قدرت خود در آورند که به طور قطع و یقین، علت و فلسفه سماجت و اصرار جهانخواران در تحمیل صلح بر ملت ایران، نشءت گرفته از همین تفکر است و از همه اینها که بگذریم، این مسئله که چه کسی خواهان صلح واقعی است و چه کسی جنگ طلب است، خود اول بحث ماست.»
اما آقای هاشمی درباره نظر امام در خصوص پذیرش قطعنامه می گوید: در سال 66 بعد از استفاده از رهنمودهای حضرت امام ایشان تصمیم گرفت که که قطعنامه را نه رد کند و نه بپذیرد. برخلاف ادعای مطرح شده آقای هاشمی شواهد نشان می دهد که امام به مخالفت با پذیرش قطعنامه پرداختند. چرا که خود هاشمی در جایی از خاطراتش نوشته است: « آقای خامنه ای و احمد آقا آمدند و اطلاع دادند که امام دستور داده اند در نماز جمعه بگوئید که هیچ سازشی در پیش نداریم جز با تنبیه متجاوز».
رئیس جمهور وقت حضرت آیت الله خامنه ای نیز در اجتماع مردم اردبیل تاکید می کند ایران هرگز این قطعنامه را که با فشار و تحت نفوذ امریکا تهیه و تصویب شده است، قبول نخواهد کرد.
حضرت امير (ع)نيز جريان سازش با معاويه را قبول نداشت و در حالي كه دشمن قرآن به نيزه كرده و مشغول فريب جماعت به ظاهر مسلمان بود فرمان حمله مي داد اما عده اي نفهم كم عقل بي شعور گوش نكردند و دست از جنگ برداشتند. قطعا آنها نيز هم از جهاد خسته بودند و هم ازبه دنبال چرب و شيرين دنيا . تن به حكميت دادند و امام را هم مجبور به پذيرش. دست رد به سينه نماينده امام زدند چرا كه ترس داشتند زير بار خواسته هاي دشمن نرود و ابوموسي را پيش فرستادند. چرا كه تز سازش كاري او مطمئن بودند . كردند آنچه نبايد مي كردند. در پايان امام راضي نبود اما آنها سر مست از دوستي با معاويه. وقتي هم كار خراب شد امام را مقصر كرده و گفتند بايد توبه كند و چون توبه از گناه نكرده داشت محكوم به مرگ كردند. و باز تاريخ تكرا مي شود . در قرن بيست و يك . هان جريان و همان حركت. با اينكه امام راضي نيست اما آنها پايكوبي مي كنند. 
