المیادین در یادداشتی نوشته است که یکی از افراد گروه ۱+۵ در دیدار با یکی از اعضای گروه ایرانی خطوط قرمز رسم شده از سوی رهبری ایران را عامل امتیاز‌گیری تیم ایرانی از گروه ۱+۵ ذکر کرده است.
به گزارش شهدای ایران به نقل از فارس، پس از 13 سال مذاکره و فراز و نشیب‌های بسیار، سرانجام این مذاکرات امروز به پایان رسید.
به نوشته پایگاه خبری شبکه المیادین، ایرانی‌ها در طول 13 سال گذشته توانسته‌اند با استراتژی صبر و مقاومت اکنون به دستاوردهای بسیار بهتری در مقایسه با گذشته برسند.
المیادین نوشت: با نگاهی به روز اول مذاکرات در 13 سال گذشته، هنگامی که غرب هرگونه خودکفایی را در صنعت هسته‌ای را برای ایران تحمل نمی‌کرد و با غنی‌سازی اورانیوم در خاک تمام به مخالفت برخواسته بود، دستاوردهای ایران ارزش خود را نشان می‌دهد.
این شبکه لبنانی افزود: تاریخی که بزودی نوشته می‌شود با آن چه که پیش از این بوده است تفاوت دارد؛ ظریف و تیم هسته‌ای او، انعکاس دهنده خلق ایرانی‌هاست که با پنبه سر می‌برند و شاید بتوان گفت غربی‌ها اشتباه کردند که وارد یک روند طولانی با ایرانی‌ها شدند؛ ایرانی‌هایی که معروف به بازی فشار تا تسلیم هستند؛ غرب گمان کرد که توانسته ایران را در مسیر زمان به دام بیاندازد به همین خاطر چنین اعلام می‌کردند که عجله‌ای برای توافق ندارند تا شاید ایرانی‌ها کوتاه آمده و از خطوط قرمز خود بکاهند؛ اما باید گفت ایرانی‌ها مثلی دارند که می‌گوید: «گر صبر کنی ز غوره حلو سازی» و این در عمق شخصیت و فرهنگ آن‌هاست بنابراین برای ایرانی‌ها سخت نبود که بیش از این در وین بمانند؛ حتی برای چند هفته یا یک ماه دیگر؛ اما در نهایت به بخشی از حداکثر خواسته‌هایشان رسیدند.
المیادین در ادامه می‌نویسد: هنگامی که یکی از اعضای هیأت ایرانی از هتل کوبورگ خارج شد، یکی از اعضای 1+5 پس از احوالپرسی از وی، گفت: شما تیم خوبی هستید و به آن‌چه می‌خواستید رسیدید؛ اما لازم است تا به رهبرتان که خطوط قرمز را ترسیم کرده و به شما این امکان را داد تا به توافقی بهتر از آن چه ممکن بود برسید، تبریک بگوییم.
«علی هاشم» نویسنده این مقاله در ادامه می‌نویسد: به 13 سال قبل بازگردیم، غربی‌ها حتی اجازه هیچ گونه غنی‌سازی و وجود هیچ سانتریفیوژی را در داخل ایران نمی‌دادند و به هیچ وجه به خودکفایی ایران در صنعت هسته‌ای راضی نبودند، اما در مرحله بعد به 300 سانتریفیوژ راضی شدند. ایرانی‌ها به خوبی از هدفشان برای غنی‌سازی اورانیوم آگاه بودند و هیچ زمانی نیز خواسته‌هایشان کوتاه نیامدند اما آن چه تغییر می‌کرد بالارفتن قدرت ایران و رسیدن توانایی این کشور برای غنی سازی 20درصد و میزان سانتریفیوژهای این کشور بود که از چند صد دستگاه به 19000 دستگاه در سال 2007 رسید و این قضیه توانایی مانور بیشتری به مذاکره کنندگان ایرانی داد و به گونه‌ای شد که حداقل خواسته‌های ایران بیش از آن‌چه که به آن احتیاج داشتند شد و بدین صورت به آن ها این امکان را داد تا اینکه به هتل کوبورگ در وین رسیدند که مرحله جدید در پیش‌روی تاریخ ایران و منطقه قرار داده است.
به نوشته پایگاه خبری شبکه المیادین، ایرانی‌ها در طول 13 سال گذشته توانسته‌اند با استراتژی صبر و مقاومت اکنون به دستاوردهای بسیار بهتری در مقایسه با گذشته برسند.
المیادین نوشت: با نگاهی به روز اول مذاکرات در 13 سال گذشته، هنگامی که غرب هرگونه خودکفایی را در صنعت هسته‌ای را برای ایران تحمل نمی‌کرد و با غنی‌سازی اورانیوم در خاک تمام به مخالفت برخواسته بود، دستاوردهای ایران ارزش خود را نشان می‌دهد.
این شبکه لبنانی افزود: تاریخی که بزودی نوشته می‌شود با آن چه که پیش از این بوده است تفاوت دارد؛ ظریف و تیم هسته‌ای او، انعکاس دهنده خلق ایرانی‌هاست که با پنبه سر می‌برند و شاید بتوان گفت غربی‌ها اشتباه کردند که وارد یک روند طولانی با ایرانی‌ها شدند؛ ایرانی‌هایی که معروف به بازی فشار تا تسلیم هستند؛ غرب گمان کرد که توانسته ایران را در مسیر زمان به دام بیاندازد به همین خاطر چنین اعلام می‌کردند که عجله‌ای برای توافق ندارند تا شاید ایرانی‌ها کوتاه آمده و از خطوط قرمز خود بکاهند؛ اما باید گفت ایرانی‌ها مثلی دارند که می‌گوید: «گر صبر کنی ز غوره حلو سازی» و این در عمق شخصیت و فرهنگ آن‌هاست بنابراین برای ایرانی‌ها سخت نبود که بیش از این در وین بمانند؛ حتی برای چند هفته یا یک ماه دیگر؛ اما در نهایت به بخشی از حداکثر خواسته‌هایشان رسیدند.
المیادین در ادامه می‌نویسد: هنگامی که یکی از اعضای هیأت ایرانی از هتل کوبورگ خارج شد، یکی از اعضای 1+5 پس از احوالپرسی از وی، گفت: شما تیم خوبی هستید و به آن‌چه می‌خواستید رسیدید؛ اما لازم است تا به رهبرتان که خطوط قرمز را ترسیم کرده و به شما این امکان را داد تا به توافقی بهتر از آن چه ممکن بود برسید، تبریک بگوییم.
«علی هاشم» نویسنده این مقاله در ادامه می‌نویسد: به 13 سال قبل بازگردیم، غربی‌ها حتی اجازه هیچ گونه غنی‌سازی و وجود هیچ سانتریفیوژی را در داخل ایران نمی‌دادند و به هیچ وجه به خودکفایی ایران در صنعت هسته‌ای راضی نبودند، اما در مرحله بعد به 300 سانتریفیوژ راضی شدند. ایرانی‌ها به خوبی از هدفشان برای غنی‌سازی اورانیوم آگاه بودند و هیچ زمانی نیز خواسته‌هایشان کوتاه نیامدند اما آن چه تغییر می‌کرد بالارفتن قدرت ایران و رسیدن توانایی این کشور برای غنی سازی 20درصد و میزان سانتریفیوژهای این کشور بود که از چند صد دستگاه به 19000 دستگاه در سال 2007 رسید و این قضیه توانایی مانور بیشتری به مذاکره کنندگان ایرانی داد و به گونه‌ای شد که حداقل خواسته‌های ایران بیش از آن‌چه که به آن احتیاج داشتند شد و بدین صورت به آن ها این امکان را داد تا اینکه به هتل کوبورگ در وین رسیدند که مرحله جدید در پیش‌روی تاریخ ایران و منطقه قرار داده است.
خطوطی که هیچ کدام رعایت نشد من نمی دانم رهبری یعنی چه
خداحافظ