این هشداری است برای دولت آقای روحانی که باید از منابع مالی کشور صیانت و مراقبت جدی به عمل آورد و بصورت جدی ایستادن و اسناد افشا کردن را از اکنون آغاز و تمرین کند. شاید هم باعث یأس و ناامیدی شود ولی بهر حال راه صحیح این راهی است که باید در پیش گرفته شود!
به گزارش شهدای ایران، شهربانو امانی، فعال اصلاح‌طلب و از نمایندگان مستعفی مجلس ششم اخیراً در بخشی از گفت‌وگوی خود با سایت حزب ندای ایرانیان اظهار کرده است: منابع مالی کشور به تاراج و یغما رفته است که هر از چند گاهی آن کوه یخی که در حال آب شدن هست به مردم نمایانده می‌شود. بدنه تاثیرگذار دولت قبلی که در واقع بر بی‌قانونی و رشوه‌های کلان به بهانه‌های مختلف چشم‌پوشی کردند و با تاراج افسانه‌ای منابع مالی کشور نهادها را درگیر و دیوان‌سالاری مملکت را آلوده کردند، باید کنار گذاشته شوند.
او در ادامه افزوده است:
این هشداری است برای دولت آقای روحانی که باید از منابع مالی کشور صیانت و مراقبت جدی به عمل آورد و بصورت جدی ایستادن و اسناد افشا کردن را از اکنون آغاز و تمرین کند. شاید هم باعث یأس و ناامیدی شود ولی بهر حال راه صحیح این راهی است که باید در پیش گرفته شود!
*بیان ضرورت مبارزه با فساد و افشای مفاسد در دست برخورد، یکی از ضروریات و البته محسّنات جامعه اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ایران است.
اما شقّ تأسف‌بار قضیه از آنجا آغاز می‌شود که عده‌ای به همین بهانه، فساد را همه‌گیر و فراوان جلوه داده و از قِبل این جلوه‌نمایی نامیمون؛ اقدام به مفسدنمایی از نظام اسلامی می‌کنند.
همچنانکه در اواخر سال گذشته؛ دو فعال اصلاح‌طلب یعنی سعید لیلاز و ابراهیم اصغرزاده در یک یادداشت و یک مصاحبه از وجود چیزی به نام مفسدین خودی (با نظام!) و فساد برخاسته از قدرت سخن راندند.
و سوگمندانه آنکه هدف غایی (خواسته یا ناخواسته) این مفسدنمایی‌ها نیز مشخصاً چیزی جز ایجاد یأس و نومیدی در مردم نیست. همان چیزی که گویا خانم امانی تلویحاً آنرا بی‌اهمیت دانسته است!
باید دانست که بروز فساد در یک جامعه انسانی به هیچ وجه امر غیر محتملی نیست به نحوی که حتی یک دولت یا حکومت را هم نمی‌توان نام برد که در آن خبری از فساد نبوده و یا نباشد.
شاهد مثال آنکه حتی در حکومت امیرالمؤمنین(ع) نیز توسط برخی از مقامات دلبسته به دنیا، مفاسدی بروز یافت اما نکته اصلی آنجاست که گناه اصلی، برخورد نکردن با فساد و قبول آن است.
و مبرهن است که «برخورد با فساد» گزینه‌ای است که هم در حکومت امیرالمؤمنین(ع) از جانب حضرت به آن اهتمام ویژه‌ای می‌شد و هم به فضل خداوند متعال، در نظام جمهوری اسلامی ایران مورد تأکیدات و پیگیری‌های ویژه قرار دارد.
گفتنیست، مقام معظم رهبری چند سال قبل در اشاره به تلاش عده‌ای مبنی بر مفسدنمایی از نظام اسلامی، طی سخنانی تأکید کردند:
«ما گفتیم با فساد مبارزه میکنیم - این یک نقطه روشن در نظام است - اما عدّه‌ای می‌خواهند این را به نقطه تاریک تبدیل کنند و بگویند فساد همه جا را گرفته است. نه آقا! فساد همه جا را نگرفته است. باید با فسادِ کم هم - هر جا بود - مبارزه کرد. ممکن است روزنامه‌ای بردارد یک مورد فساد را درشت کند؛ مگر همه جا فساد هست؟ فساد در گوشه‌هایی وجود دارد. انسان‌ها لغزش دارند و دچار گناه می‌شوند؛ باید با این گناه مبارزه کرد. ما وقتی گناهکاریم که با فساد - ولو کمِ آن - مبارزه نکنیم؛ چون گسترش پیدا خواهد کرد. مبارزه با فساد لازم است؛ اما ناامید کردن مردم که بگوییم فساد همه جا را گرفته، یک خطای واضح و ناشی از نادانی و فریب‌خوردگىِ کسانی است که آدم می‌داند خودشان آدم‌های مغرضی نیستند؛ مغرضان که جای خود دارند»
او در ادامه افزوده است:
این هشداری است برای دولت آقای روحانی که باید از منابع مالی کشور صیانت و مراقبت جدی به عمل آورد و بصورت جدی ایستادن و اسناد افشا کردن را از اکنون آغاز و تمرین کند. شاید هم باعث یأس و ناامیدی شود ولی بهر حال راه صحیح این راهی است که باید در پیش گرفته شود!
*بیان ضرورت مبارزه با فساد و افشای مفاسد در دست برخورد، یکی از ضروریات و البته محسّنات جامعه اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ایران است.
اما شقّ تأسف‌بار قضیه از آنجا آغاز می‌شود که عده‌ای به همین بهانه، فساد را همه‌گیر و فراوان جلوه داده و از قِبل این جلوه‌نمایی نامیمون؛ اقدام به مفسدنمایی از نظام اسلامی می‌کنند.
همچنانکه در اواخر سال گذشته؛ دو فعال اصلاح‌طلب یعنی سعید لیلاز و ابراهیم اصغرزاده در یک یادداشت و یک مصاحبه از وجود چیزی به نام مفسدین خودی (با نظام!) و فساد برخاسته از قدرت سخن راندند.
و سوگمندانه آنکه هدف غایی (خواسته یا ناخواسته) این مفسدنمایی‌ها نیز مشخصاً چیزی جز ایجاد یأس و نومیدی در مردم نیست. همان چیزی که گویا خانم امانی تلویحاً آنرا بی‌اهمیت دانسته است!
باید دانست که بروز فساد در یک جامعه انسانی به هیچ وجه امر غیر محتملی نیست به نحوی که حتی یک دولت یا حکومت را هم نمی‌توان نام برد که در آن خبری از فساد نبوده و یا نباشد.
شاهد مثال آنکه حتی در حکومت امیرالمؤمنین(ع) نیز توسط برخی از مقامات دلبسته به دنیا، مفاسدی بروز یافت اما نکته اصلی آنجاست که گناه اصلی، برخورد نکردن با فساد و قبول آن است.
و مبرهن است که «برخورد با فساد» گزینه‌ای است که هم در حکومت امیرالمؤمنین(ع) از جانب حضرت به آن اهتمام ویژه‌ای می‌شد و هم به فضل خداوند متعال، در نظام جمهوری اسلامی ایران مورد تأکیدات و پیگیری‌های ویژه قرار دارد.
گفتنیست، مقام معظم رهبری چند سال قبل در اشاره به تلاش عده‌ای مبنی بر مفسدنمایی از نظام اسلامی، طی سخنانی تأکید کردند:
«ما گفتیم با فساد مبارزه میکنیم - این یک نقطه روشن در نظام است - اما عدّه‌ای می‌خواهند این را به نقطه تاریک تبدیل کنند و بگویند فساد همه جا را گرفته است. نه آقا! فساد همه جا را نگرفته است. باید با فسادِ کم هم - هر جا بود - مبارزه کرد. ممکن است روزنامه‌ای بردارد یک مورد فساد را درشت کند؛ مگر همه جا فساد هست؟ فساد در گوشه‌هایی وجود دارد. انسان‌ها لغزش دارند و دچار گناه می‌شوند؛ باید با این گناه مبارزه کرد. ما وقتی گناهکاریم که با فساد - ولو کمِ آن - مبارزه نکنیم؛ چون گسترش پیدا خواهد کرد. مبارزه با فساد لازم است؛ اما ناامید کردن مردم که بگوییم فساد همه جا را گرفته، یک خطای واضح و ناشی از نادانی و فریب‌خوردگىِ کسانی است که آدم می‌داند خودشان آدم‌های مغرضی نیستند؛ مغرضان که جای خود دارند»
