بیش از یک دهه است که جهان هر بار شاهد برخاستن دود سیاه از دود کش محل مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 بوده است؛ استانبول، بغداد، مسقط، نیویورک، مسکو، آلماتی، ژنو و وین بارها و بارها میزبان این مذاکرات بوده اند و تا کنون هرگز 'دود سفید'، به مفهوم واقعی آن، از دودکش سالن محل مذاکرات هیچ یک از این میزبانان بیرون نیامده است.
به گزارش شهدای ایران ،بیش از یک دهه است که جهان هر بار شاهد برخاستن دود سیاه از دود کش محل مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 بوده است؛ استانبول، بغداد، مسقط، نیویورک، مسکو، آلماتی، ژنو و وین بارها و بارها میزبان این مذاکرات بوده اند و تا کنون هرگز 'دود سفید'، به مفهوم واقعی آن، از دودکش سالن محل مذاکرات هیچ یک از این میزبانان بیرون نیامده است.
حالا چند روزی است که 'هتل کوبورگ' وین برای چندمین بار میزبان تیم های مذاکره کننده از شش قدرت بزرگ جهان در سطوح عالی در برابر مردان همیشه خندان دپیلماسی ایران است؛ مردانی خستگی ناپذیر که در پشت دیپلماسی لبخند، کوهی از جدیت، منطق، حق طلبی و تسلیم ناپذیری دارند و دلگرم به پشتیبانی 75 میلیون ایرانی، بی آنکه سنگینیِ بی خوابی و خستگی را پشت پلک هایشان حس کنند، در جبهه دیپلماسی، دیگر فاصله چندانی تا فتح آخرین خاکریز قدرتهای مقابل ندارند.
قرار بود همه چیز سه شنبه همین هفته تمام شود اما زمان متوقف شد؛ مذاکرات در توقف زمان، در تاریخی ترین سالن هتل کوبورگ وین با دیوارهای کرم رنگ مزین به زوارها و حاشیه های طلایی، دور یک میز سفید بزرگ و مستطیل شکل با صندلی هایی همرنگ دیوارهای سالن، تا این این لحظه که حدود 48 ساعت از ضرب الاجل می گذرد، ادامه یافته است.
مذاکرات بطور بی سابقه ای نفس گیر است. دوجانبه، هر از گاهی هم چند جانبه؛ گاهی سیاسی می شود و گاه فنی. اما آنچه پای ثابت این مذاکرات است، تیم پرتلاش ایرانی است و '1+5' نقش متغیّر این معادله سخت را بازی می کند. بی ربط نیست که می گویند گفت و گوهای اخیر ایران و گروه 1+5 برای رسیدن به توافق هسته ای جامع، نفس گیرترین مذاکرات قرن است. توافقی هم اگر حاصل شود، که کارشناسان بسیاری می گویند نزدیک است،بدون تردید بزرگترین توافق قرن نام خواهد گرفت.
حالا این روزها همه چیز فرق کرده است. این بار دیگر ما نیستیم که باید تضمین بدهیم. حالا دیگر مذاکرات بخاطر پافشاری طرف ایرانی برای تحت فشار قرار دادن طرف های غربی مذاکرات و تضمین گرفتن از آنان، طولانی شده است. اگر توافق می خواهند، چاره ای جز سپرده تضمین های اساسی در ازای تضمین هایی که از ایران می خواهند، ندارند.
مدتی است این گفت و گوها، بیشتر حال و هوای مذاکرات دوجانبه ایران و آمریکا به خود گرفته است. تردیدی نیست عطش آمریکایی ها برای رسیدن به توافق با ایران، بیشتر از پنج کشور دیگر است. این واقعیت را می توان بخوبی از بیانات رهبر معظم انقلاب که اخیرا و برای نخستین بار تاریخچه ای از نحوه شروع شدن مذاکره هسته ای با آمریکا را بیان کردند، درک کرد.
حضرت آیت الله خامنه ای روز سه شنبه هفته گذشته (دوم تیر ماه 1394) در دیدار رمضانی سران قوا و مسوولان و مدیران ارشد نظام، در بخشی از بیانات خود گفتند: این مذاکراتی که در واقع فراتر از مذاکرات ما با پنج به علاوه ی یک است؛ مذاکره ی با آمریکایی ها است. متقاضیِ این مذاکرات آمریکایی ها بودند. مربوط به زمان دولت دهم هم هست. قبل از آمدن این دولت این مذاکرات شروع شد. آنها درخواست کردند، واسطه ای قرار دادند و یکی از محترمینِ منطقه، آمد اینجا با من ملاقات کرد، گفت که رئیس جمهور آمریکا با او تماس گرفته و از او خواهش کرده و گفته است که ما میخواهیم مسئله ی هسته ای را با ایران حلّ وفصل کنیم و تحریمها را هم میخواهیم برداریم.(منبع: سایت دفتر دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای khamenei.ir)
حالا به لطف ایستادگی 75 میلیون ایرانی، هوشمندی رهبری، تدبیر دولت و تخصص و عملکرد حرفه ای مردان دیپلماسی کشورمان، به نظر می رسد طرف مقابل بیش از هر زمان دیگر اراده کافی برای گفت و گو با ایران را پیدا کرده است.
'جان کری' وزیر امور خارجه آمریکا که این روزها همچنان 'دست به عصا' حرکت می کند، روز گذشته در کنفرانس خبری در وین نکته مهمی را مورد تاکید قرار داد؛ او گفت: درحال پیشرفتیم.
او در همین نشست خبری در اشاره ای معنا دار به دگرگونی اخیر در روابط واشنگتن - هاوانا و از سرگیری روابط آمریکا و کوبا بعد از یک دوره طولانی قطع روابط، این دگرگونی را الگوی خوبی برای تغییر در موضوعات مورد مناقشه دانست و نتیجه گرفت که وضعیت در مورد ایران هم می تواند تغییر کند.
اکنون هم که این مطلب در حال نگارش است، شبکه خبری المنار در خبری فوری اعلام کرد که متن قطعنامه شورای امنیت برای لغو تحریم های ایران در حال تدوین است؛ قطعنامه ای که تدوین صحیح و اجرای دقیق آن می تواند یکی از تضمین های طرف مقابل به ایران باشد.
به نظر می رسد حالا دیگر زمان مناسب برای شمردن ساعت ها، دقیقه ها و ثانیه ها برای دیده شدن 'دود سفید' از دودکش 'واتیکانِ وین' فرا رسیده باشد؛ دودی که چشمان دلواپسان منطقه ای و بیشتر از همه تل آویو را خواهد آزُرد و تنفس را بر آنان سخت خواهد کرد.
حالا چند روزی است که 'هتل کوبورگ' وین برای چندمین بار میزبان تیم های مذاکره کننده از شش قدرت بزرگ جهان در سطوح عالی در برابر مردان همیشه خندان دپیلماسی ایران است؛ مردانی خستگی ناپذیر که در پشت دیپلماسی لبخند، کوهی از جدیت، منطق، حق طلبی و تسلیم ناپذیری دارند و دلگرم به پشتیبانی 75 میلیون ایرانی، بی آنکه سنگینیِ بی خوابی و خستگی را پشت پلک هایشان حس کنند، در جبهه دیپلماسی، دیگر فاصله چندانی تا فتح آخرین خاکریز قدرتهای مقابل ندارند.
قرار بود همه چیز سه شنبه همین هفته تمام شود اما زمان متوقف شد؛ مذاکرات در توقف زمان، در تاریخی ترین سالن هتل کوبورگ وین با دیوارهای کرم رنگ مزین به زوارها و حاشیه های طلایی، دور یک میز سفید بزرگ و مستطیل شکل با صندلی هایی همرنگ دیوارهای سالن، تا این این لحظه که حدود 48 ساعت از ضرب الاجل می گذرد، ادامه یافته است.
مذاکرات بطور بی سابقه ای نفس گیر است. دوجانبه، هر از گاهی هم چند جانبه؛ گاهی سیاسی می شود و گاه فنی. اما آنچه پای ثابت این مذاکرات است، تیم پرتلاش ایرانی است و '1+5' نقش متغیّر این معادله سخت را بازی می کند. بی ربط نیست که می گویند گفت و گوهای اخیر ایران و گروه 1+5 برای رسیدن به توافق هسته ای جامع، نفس گیرترین مذاکرات قرن است. توافقی هم اگر حاصل شود، که کارشناسان بسیاری می گویند نزدیک است،بدون تردید بزرگترین توافق قرن نام خواهد گرفت.
حالا این روزها همه چیز فرق کرده است. این بار دیگر ما نیستیم که باید تضمین بدهیم. حالا دیگر مذاکرات بخاطر پافشاری طرف ایرانی برای تحت فشار قرار دادن طرف های غربی مذاکرات و تضمین گرفتن از آنان، طولانی شده است. اگر توافق می خواهند، چاره ای جز سپرده تضمین های اساسی در ازای تضمین هایی که از ایران می خواهند، ندارند.
مدتی است این گفت و گوها، بیشتر حال و هوای مذاکرات دوجانبه ایران و آمریکا به خود گرفته است. تردیدی نیست عطش آمریکایی ها برای رسیدن به توافق با ایران، بیشتر از پنج کشور دیگر است. این واقعیت را می توان بخوبی از بیانات رهبر معظم انقلاب که اخیرا و برای نخستین بار تاریخچه ای از نحوه شروع شدن مذاکره هسته ای با آمریکا را بیان کردند، درک کرد.
حضرت آیت الله خامنه ای روز سه شنبه هفته گذشته (دوم تیر ماه 1394) در دیدار رمضانی سران قوا و مسوولان و مدیران ارشد نظام، در بخشی از بیانات خود گفتند: این مذاکراتی که در واقع فراتر از مذاکرات ما با پنج به علاوه ی یک است؛ مذاکره ی با آمریکایی ها است. متقاضیِ این مذاکرات آمریکایی ها بودند. مربوط به زمان دولت دهم هم هست. قبل از آمدن این دولت این مذاکرات شروع شد. آنها درخواست کردند، واسطه ای قرار دادند و یکی از محترمینِ منطقه، آمد اینجا با من ملاقات کرد، گفت که رئیس جمهور آمریکا با او تماس گرفته و از او خواهش کرده و گفته است که ما میخواهیم مسئله ی هسته ای را با ایران حلّ وفصل کنیم و تحریمها را هم میخواهیم برداریم.(منبع: سایت دفتر دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای khamenei.ir)
حالا به لطف ایستادگی 75 میلیون ایرانی، هوشمندی رهبری، تدبیر دولت و تخصص و عملکرد حرفه ای مردان دیپلماسی کشورمان، به نظر می رسد طرف مقابل بیش از هر زمان دیگر اراده کافی برای گفت و گو با ایران را پیدا کرده است.
'جان کری' وزیر امور خارجه آمریکا که این روزها همچنان 'دست به عصا' حرکت می کند، روز گذشته در کنفرانس خبری در وین نکته مهمی را مورد تاکید قرار داد؛ او گفت: درحال پیشرفتیم.
او در همین نشست خبری در اشاره ای معنا دار به دگرگونی اخیر در روابط واشنگتن - هاوانا و از سرگیری روابط آمریکا و کوبا بعد از یک دوره طولانی قطع روابط، این دگرگونی را الگوی خوبی برای تغییر در موضوعات مورد مناقشه دانست و نتیجه گرفت که وضعیت در مورد ایران هم می تواند تغییر کند.
اکنون هم که این مطلب در حال نگارش است، شبکه خبری المنار در خبری فوری اعلام کرد که متن قطعنامه شورای امنیت برای لغو تحریم های ایران در حال تدوین است؛ قطعنامه ای که تدوین صحیح و اجرای دقیق آن می تواند یکی از تضمین های طرف مقابل به ایران باشد.
به نظر می رسد حالا دیگر زمان مناسب برای شمردن ساعت ها، دقیقه ها و ثانیه ها برای دیده شدن 'دود سفید' از دودکش 'واتیکانِ وین' فرا رسیده باشد؛ دودی که چشمان دلواپسان منطقه ای و بیشتر از همه تل آویو را خواهد آزُرد و تنفس را بر آنان سخت خواهد کرد.
