چهار روز مانده به پایان ضرب الاجل 30 ژوئن برای دستیابی ایران و گروه 1+5 به توافق هسته ای، بحث ها درباره شکل و محتوای توافق نهایی به اوج خود رسیده است. در این میان، شبکه خبری «سی ان ان» با انتشار مطلبی در پایگاه اینترنتی خود، از شیوه احتمال اعلام مفاد توافق نهایی هسته ای سخن گفته است.
شهدای ایران: چهار روز مانده به پایان ضرب الاجل 30 ژوئن برای دستیابی ایران و گروه 1+5 به توافق هسته ای، بحث ها درباره شکل و محتوای توافق نهایی به اوج خود رسیده است. در این میان، شبکه خبری «سی ان ان» با انتشار مطلبی در پایگاه اینترنتی خود، از شیوه احتمال اعلام مفاد توافق نهایی هسته ای سخن گفته است.
سایت شبکه خبری «سی ان ان» با انتشار مطبلی به نقل از یک مقام عالیرتبه آمریکایی می نویسد ایالات متحده انتظار دارد متن هرگونه توافق نهایی با ایران، از جمله ضمایم فنی توافق، منتشر خواهد شد، اما به امضای طرفین مذاکرات نخواهد رسید.
این مقام آمریکایی که در آستانه سفر جان کری، وزیر خارجه این کشور به وین برای مشارکت در مذاکرات هسته ای ایران و گروه 1+5 با خبرنگاران سخن می گفته، اشاره کرده که این نوع از توافقات، به طور معمول به امضا نمی رسند. با این حال، سی ان ان معتقد است که این امر، می تواند بهانه ای به دست منتقدینی بدهد که می گویند چنین ترتیباتی سبب می شود ایران بتواند به راحتی توافق را نقض نماید.
اما پس از انتشار این خبر، یک تحلیلگر آگاه از روند مذاکرات اشاره کرد خبری که امروز در برخی رسانه های غربی از جمله سی ان ان به نقل از یک مقام آمریکایی نقل شده مبنی بر اینکه متن توافق نهایی و ضمائم آن به صورت عمومی اعلام خواهد شد اما به امضا نخواهد رسید، حرف جدیدی نیست و تأثیری بر روند مذاکرات ندارد.
این منبع آگاه اشاره کرد که از ابتدای مذاکرات، طرفین بر این اعتقاد بودند که سندی که حاصل خواهد شد، نه یک توافقنامه حقوقی، بلکه یک «برنامه اقدام مشترک» است و به همین دلیل، چه با امضا و چه بی امضا، برای طرفین تعهد حقوقی به دنبال نمی آورد؛ بلکه آنچه موجب اجرای موفقیت آمیز آن خواهد شد، در هم گره خوردن اقدامات و متقابل بودن آن هاست.
در همین زمینه باید گفت موضوعی که هم با عنوان معمول بودن عدم امضای این گونه توافقات مورد اشاره مقام آمریکایی مذکور قرار گرفته و هم در سطور فوق ذیل بحث ویژگی یک برنامه اقدام مشترک به آن اشاره شد، به این دلالت دارد که هرچند در عمل، طرفین مذاکرات خود را به مفاد توافق نهایی ملتزم و پایبند می دانند، اما عدم امضا بدان معناست که در صورت نقض هریک از مفاد، این به معنای نقض یک عهدنامه بین المللی نخواهد بود.
توافق مقدماتی هسته ای ژنو نمونه ای از یک برنامه اقدام مشترک بود که در عمل، هم طرف ایرانی و هم کشورهای عضو گروه 1+5 نشان دادند که به مفاد آن پایبند هستند و همین برنامه موقت، تاکنون برقرار بوده و زمینه را برای مذاکره جهت دستیابی به توافق جامع و نهایی فراهم کرده است.
سایت شبکه خبری «سی ان ان» با انتشار مطبلی به نقل از یک مقام عالیرتبه آمریکایی می نویسد ایالات متحده انتظار دارد متن هرگونه توافق نهایی با ایران، از جمله ضمایم فنی توافق، منتشر خواهد شد، اما به امضای طرفین مذاکرات نخواهد رسید.
این مقام آمریکایی که در آستانه سفر جان کری، وزیر خارجه این کشور به وین برای مشارکت در مذاکرات هسته ای ایران و گروه 1+5 با خبرنگاران سخن می گفته، اشاره کرده که این نوع از توافقات، به طور معمول به امضا نمی رسند. با این حال، سی ان ان معتقد است که این امر، می تواند بهانه ای به دست منتقدینی بدهد که می گویند چنین ترتیباتی سبب می شود ایران بتواند به راحتی توافق را نقض نماید.
اما پس از انتشار این خبر، یک تحلیلگر آگاه از روند مذاکرات اشاره کرد خبری که امروز در برخی رسانه های غربی از جمله سی ان ان به نقل از یک مقام آمریکایی نقل شده مبنی بر اینکه متن توافق نهایی و ضمائم آن به صورت عمومی اعلام خواهد شد اما به امضا نخواهد رسید، حرف جدیدی نیست و تأثیری بر روند مذاکرات ندارد.
این منبع آگاه اشاره کرد که از ابتدای مذاکرات، طرفین بر این اعتقاد بودند که سندی که حاصل خواهد شد، نه یک توافقنامه حقوقی، بلکه یک «برنامه اقدام مشترک» است و به همین دلیل، چه با امضا و چه بی امضا، برای طرفین تعهد حقوقی به دنبال نمی آورد؛ بلکه آنچه موجب اجرای موفقیت آمیز آن خواهد شد، در هم گره خوردن اقدامات و متقابل بودن آن هاست.
در همین زمینه باید گفت موضوعی که هم با عنوان معمول بودن عدم امضای این گونه توافقات مورد اشاره مقام آمریکایی مذکور قرار گرفته و هم در سطور فوق ذیل بحث ویژگی یک برنامه اقدام مشترک به آن اشاره شد، به این دلالت دارد که هرچند در عمل، طرفین مذاکرات خود را به مفاد توافق نهایی ملتزم و پایبند می دانند، اما عدم امضا بدان معناست که در صورت نقض هریک از مفاد، این به معنای نقض یک عهدنامه بین المللی نخواهد بود.
توافق مقدماتی هسته ای ژنو نمونه ای از یک برنامه اقدام مشترک بود که در عمل، هم طرف ایرانی و هم کشورهای عضو گروه 1+5 نشان دادند که به مفاد آن پایبند هستند و همین برنامه موقت، تاکنون برقرار بوده و زمینه را برای مذاکره جهت دستیابی به توافق جامع و نهایی فراهم کرده است.
