به گزارش شهدای ایران،در زمانه ای زندگی می کنیم که زیباترین مفاهیم و واژه های بشری در دست تغییر قرار می گیرند، از مفهوم عالی شان رنگ می بازند ،دور می شوند، و گاها به ابتذال کشیده می شوند.

در زمانه ای که زیباترین مفاهیم چون عشق و ایثار آنقدر سطحی و مادی دیده می شوند که دیگر نمی شود روی آنها نام آن مفهوم متعالی را گذاشت.

در این روزگاری که همه چیز شکل دیگری به خود گرفته و به سادگی رفتارهای از روی هوس و شهوات مادی نام «عشق» را به خود می گیرد، هنوز تمثال هایی ازجلوه ی حقیقی «عشق» در جامعه دیده می شوند. هنوز «صبر» را در عالی ترین معنای خود می شود از نزدیک دید و «ایثار» را در با شکوه ترین مقام خود می شود لمس کرد . هنوزباقی مانده ای از خالص ترین گنجینه ی  این مفاهیم در جامعه نفس می کشند  که اگرچه ممکن است در ویترین های نمایشی جامعه به سادگی به چشم نخورند اما اگر کسی در پی یافتن اسطوره های حقیقی عشق ،ایثارو صبر باشد بی شک در آدرس هایش گذرش به این گنجینه های ماندگار و ارزشمند می افتد.
 
دوره ی هشت ساله ی دفاع مقدس ما،گرچه به ظاهر صحنه ای از یک «جنگ» بود اما خالق یک «گنج»عظیم در دل این آب و خاک شد به طوری که اگر هر گوشه ی این صندوقچه ی ارزشمند را نگاه بیاندازیم،به یک جلوه ی حقیقی و متعالی از ارزش های انسانی می رسیم.البته گفتنی است که تبلور این گنج ها و رویش استعداد های کم نظیر در عرصه ی مقاومت و ایثار هنوز پایان نیافته است و  تا باور شیعه «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» است
 این راه همچنان ادامه دارد.

چه خوب است وقتی ازبه کلیشه رفتن محبت ها و عشق های زمینی خسته و دلزده شدیم سراغی از این گنجینه بگیریم .گنجینه ای که درهر گوشه اش مرواریدی در دل صدف صبر می درخشد و می شود ساعت ها از تماشایشان لذت برد و روح را جلا داد.

روزگاری که «مرد» و «مردانگی» معنای حقیقی خودش را داشت ، «عشق »  در زیباترین شکلش جلوه نمود و عمیق ترین و پایدار ترین زندگی ها را خلق کرد. خوب است یادمان بیاید گنجینه ای که از آن یاد می کنیم در روزگار گل و بلبل شکل نگرفت و برعکس درست زمانی بود که سختی، نا امنی، رنج،فقر، فشارهای اقتصادی وکمبود امکانات در اوج بود اما با همه ی این  اوصاف باور عمیق قلبی  در دل مردم وجود داشت که خالق زیباترین ارزش های انسانی شد.

از میان آن گنجینه می توان از مروارید های درخشانی که آرام و صبور در دل صدف صبر استقامت کردند یاد کرد .همسران شهدا ،جانبازان و ایثارگران گوهرهایی هستند که گفتن از آنها و پرداختن به قصه های عشق و دلدادگی شان فرصتی وسیع می طلبد.
چگونه می شود ازحدیث عاشقانه ی پروانه ها به شمع های یک سرزمین گفت وقتی تنها نظاره گر آن باشیم !؟ شمع هایی که قطره قطره آب می شوند و هر لحظه پروانه هایی گردشان در گردشند ،شمع هایی که می سوزند تا فروغ امید و ایستادگی در این سرزمین خاموش نگردد همیشه پروانه ای کنارشان داشته اند که قصه هایشان را خواندنی تر می کند .کوتاهی است اگر تنها واژه ی «ایثار» را برای نقش آفرینی بانوان فرشته و صبور این سرزمین  به کار بریم و در عوض «عشق» را از حاشیه به آن نگاه کنیم .


عشق است که ساعت ها انتظار را ،روزها نداشتن محبت را،ماه ها ندیدن صورت را و سال ها دوری از یار را تحمل می کند و باز، می ماند...
عشق است که نفس را در ریه های زخمی و شیمیایی یارش می کشد و بازدم را با چشم های باز عزیزش می خواهد...
عشق است که به قدر طول موج تمام انفجارها به درو و دیوار خانه می خورد اما دست از موج محبت به همسرش بر نمی دارد ...
عشق است که جسم زخم خورده ای را برای روح متعالی اش انتخاب می کند و تا ابد زندگی را در گروی بقای او می خواهد...
تنها عشق است که قدرت ندیدن «خود» ولی دیدن دیگری را به انسان می بخشد
تنها عشق است  که با این معنای متعالی اش در وصف این حالات حرفی باقی نمی گذارد ...


.
.
.
هرگز ننوشت آنچه برازنده ی توست
تاریخ که تا همیشه شرمنده ی توست
ایثار، وفا، عشق، عمل، آینه، صبر
اینها همه محتوای پرونده ی توست
حسین جنتی

 

دست‌هایت کبوتر شدند
پاهایت منتشر در خاک،
و حالا همسرت
 فرشته‌ای‌ست
که صندلی چرخدار تو را
به نماز جمعه می‌برد.
عبدالرحیم سعیدی راد



*فاش