چشمان نگران همانان که پیکر بی‌جانش را تا گلزار شهدا بدرقه کردند، امروز در انتظار حرکتی در شأن این مادر شهید است؛ و منتظرند تا مسئولان بهشت زهرا به وعده‌هایشان عمل کنند.

بانو «ننه فتح‌الهی» یا همان «ننه علی» ۴۰ روز پیش در میان چشم‌های نگران ما، دنیا و مافیها را برای اهلش واگذاشت و بالاخره خریدار لبخند زیبای قربانعلی‌اش شد و به دعوت حق لبیک گفت.

شاید یاد ننه علی با رفتنش همچون سردی خاک در وجود و ذهن ما ته نشین شود، اما راهی که او با رفتار ساده‌اش برای ما باقی گذاشت، هرگز سرد و خاموش نخواهد شد.

آنچه «ننه علی»، را در خاطره‌ها ماندگار کرد، صبر و دلبستگی او به فرزندی بود که جانش را در راه آرمان‌های انقلاب اسلامی فدا کرد. ننه ۱۷ سال در کنار مزار فرزندش در کلبه‌ای کوچک و محقر که ارزش آن از هزاران کاخ سبز و سرخ و برج سر به فلک کشیده بیشتر است، زندگی کرد و دست آخر بنا به خواسته رهبرش به خانه بازگشت. اما با زبان ساده و مادرانه‌اش به ما آموخت «عشق به شهادت» ماندگارتر از «عشق به فرزند» است؛ و می‌توان وجود خویش را وقف «خدمت به شهدا» کرد.

«آلونک ننه علی» که ۱۷ سال سجده‌گاه آن شیر زن مومنه بر مزار فرزند شهیدش بود، «نماد و ارزش فرهنگی» بود و به همین سبب متعلق به «همه مردم» است که برخی کج اندیشی‌ها امر بر تخریب آن داد و نماد مقاومت و ایثار ننه علی در عرض چند ثانیه و در چشم بر هم زدنی به تلی از خاک تبدیل شد. آن هم با هدف حفظ و ترویج ارزش‌های دفاع مقدس!!

بعد هم خبر رضایت‌ خانواده ننه علی از تخریب آلونک را منتشر کردند و تصویر مکتوبه آن را هم برای رسانه‌ها فرستادند؛ یعنی که محکم‌کاری کرده‌ایم. حالا این کسب رضایت بعد از تخریب بوده یا قبل از آن، فعلاً بماند. بعد هم ابراز رضایت مسئولان بنیاد شهید و بهشت زهرا (س)‌ از این بی‌تدبیری فرهنگی تا آنجا بالا گرفت که رئیس بنیاد شهید رسماً اعلام کرد تخریب کلبه ننه علی کار درستی بوده و باید به جای آن نمادی در شأن این مادر شهید ساخته شود.

از آنجا که در این سی ساله پس از انقلاب و جنگ، موضوع ساخت یادمان به یکی از تخصص‌های مسئولان فرهنگی کشور تبدیل شده و برخی در این زمینه موفق به دریافت دکترای یادمان‌سازی نیز شده‌اند! بلافاصله بعد از تخریب یادمان ایثار و مقاومتی که ننه علی با دست‌های رنجور و نحیف خود ساخته بود، مسئول بهشت زهرا اعلام کرد قرار است یادمانی در محل دفن ننه علی و در مکان آلونکش ساخته شود تا برای آیندگان جاودانه بماند.

حالا چهل و چند روز از عروج آن مادر آسمانی گذشته است؛ اما نسیم بهاری گویا بدجوری توان‌ها و اراده‌ها را با خود برده است یا شاید هم گوش‌ها را با وعده‌های سرخرمن پرکردن رسم مدیران موفق شده است.

به هر حال آبی که ریخته شده به جوی باز نمی‌گردد و آنچه باقی مانده زشتی تخریب یک سند دفاع مقدس و مزار خاموش ننه علی است، با سنگ قبری قدیمی که گویا هنوز مشمول طرح ساماندهی اساتید تخریب و بازسازی نشده است.

چهلمین روز درگذشت ننه علی هم گذشت اما هنوز از یادمان خبری نیست. یادمانی که قرار است نماد مقاومت مادران شهید باشد برای نسل‌های امروز و آینده. یادمانی که حتی اجازه ندادند خانواده شهدا خود شخصا ان را بسازند .

این حق ما بود که به فرزندان‌مان محل سکونت و سکنای ساده و محقر مادر «شهید قربانعلی رخشانی مهماندوست» را نشان دهیم که به همه دنیا پشت کرده بود تا «ساده زیستی» بی‌تظاهر و نیرنگ و فریب را به فرزندان‌مان بیاموزیم.

چشمان نگران همانان که پیکر بی‌جان ننه علی را بر روی دستانشان تا گلزار شهدا بدرقه کردند، امروز در انتظار حرکتی در شأن این مادر شهید است؛ و منتظرند تا مسئولان بهشت زهرا به وعده‌هایشان عمل کنند.