نامه ی سردار علیرضا نوری به همسرش

بسمه تعالی

همسر محبوبم سلام

عزیزم؛گاهی اتفاق می افتد که یک شیئی یا یک حادثه یا یک کلمه در رابطه با یک انسان با انسان های دیگردارای معنی خاص و دارای احترامی خاص و حتی دارای تقدس خاصی می شود که آن شی یا آن حادثه یا آن کلمه در گذشته و یا در حالتی معمولی نمی توانست برای آن انسان مفهوم خاصی داشته باشد.کلمه ی "دوست داشتن"کلمه ای است که بسیار به کار می رود مانند مادری که فرزندش را دوست دارد و این کلمه را بکار می برد یا شاگردی که برای معلمش آن را بکار می بردیا دوستی که برای دوست دیگرش آن را بکار می برد.ولی من نمی دانم که چرا نمی توانم کلمه ی "دوست داشتن" را یک کلمه ی معمولی بدانم.برای من این کلمه،کلمه ای ملکوتی است که اگر بین دو انسان بکار برده شود نشانه ی پیوند دو روح و دو احساس ملکوتی است که هرگز بین آن دو انسان فاصله ای نیست حتی جسم های شان هم نمی تواند مانع بین آن دو انسان باشد بلکه آنها یکی می شوند و دل هاشان و افکارشان و زبان شان نیز یکی می شود و در یکدیگر غرق می شوند و در یکدیگر حل می گردند.

محبوبم! من نمی توانم تو را فقط همسرم صدا کنم چون پاره های جانم در تو حل شد و پاره های عمر،چون دو فرزند از تو رویید.باید تو را به جای همسرم به نام دیگری بخوانم که هم آن،معنی دوست داشتن را در خود داشته باشد و هم در برگیرنده ی روییدن پاره های عمرم از وجود تو شود و نمی دانم که چه بگویم.

ما با هم سال هایی را پشت سر گذاشتیم که در عین ناگواری از گواراترین دوران زندگی مان به شمار می رود و هر لحظه که از زندگی مان می گذشت،احساس نیاز بیشتری نسبت به تو پیدا می کردم.ولی همیشه با خودم مبارزه می کردم که مبادا دوست داشتن تو در من حالتی به وجود بیاورد که مرا از مسیرم و هدفم دورنماید و در این راه با یاری خدا و همکاری تو موفق شدم که هدفم را دنبال کنم و اکنون هم که در راه رسیدن به انجام هدف مقدسم هستم ،بیشتر خوشحال هستم که تو برای من علاوه براینکه مانعی نیستی بلکه مشوق من هم شدی و امیدوارم که خداوند به تو عزت بدهد و تو را یاری بدهد که در حق فرزندانم هم آنچنان که تا به حال محبت کردی محبت نمایی و با اتکال به خداوندتبارک و تعالی در تعلیم و راهنمایی آنها برای درک مفاهیم قرآنی ،سعی و کوشش فراوان نمایی و به آنها بفهمانی که پدرشان در راه چه هدفی مبارزه کرد و جنگید و...و به آنها بگو که پدرشان در این راه با افتخار قدم نهاد و با افتخار آنرا دنبال کرد.سعی کن که از همان کودکی آنها را با نماز آشنا کنی و تو خودت هم بدان که اگر در خانه ای نماز نباشد،هیچ چیز نیست و نور حق و برکت و سعادت از آن خانه خواهد رفت.از تجملات زندگی آنچنانکه تا به حال پرهیز کردی پرهیز کن.هرچه ساده تر زندگی کنی گرفتاریت کمتر خواهد شد.

به فرزندانم حجاب را بیاموز آنچنان که خودت آموختی؛ حجاب چشم،حجاب زبان،حجاب گوش،حجاب دست ها و حجاب پاها.بدان که حجاب ابعاد گسترده ای داردکه در بعضی از این ابعاد زن و مرد مشترک هستند و در بعضی هم نیستند مانند حجابی که مخصوص خانم هاست.

محبوبم! از هیچ چیز نترس جز خداوند تبارک و تعالی،چون هیچ عاملی نیست که حقیقتا قابل ترسیدن باشد مگر اینکه انسانی در خود تلقین کند.وقتی کاملا به خداوند تبارک و تعالی تکیه کردی، آن وقت خواهی فهمید.به فرزندانم بیاموز که مبادا در زندگی شان پول،ثروت،زرق و برق زیبا و مقام و شهرت نقش تعیین کننده داشته باشند که همه ی اینها دام شیطان است.اگر کنترل نشود انسان را به سقوط خواهد کشید.

محبوبم! باز براین تکیه می کنم که تا مطلبی برایت ثابت نشده،از کسی قبول نکن حتی اگر پدر و مادرت باشند.چون زودباوری زندگی خیلی ها را با نابودی کشانده. در برابر مشکلات به پروردگار توانا توکل کن و استوار باش که حتما پیروز خواهی شد.قرآن را باز کن و حتما معنی سوره ی نساء را بخوان که برایت خیلی مفید است. بدان که همیشه تصورات بد نسبت به یک انسان از نحوه ی کردار و رفتار آن انسان سرچشمه می گیرد و تو سعی کن که در برخورد با مردم، مخصوصا مردم نامحرم به نحوی رفتار کنی که به جای اینکه گمان بدی نسبت به تو پیدا کنند حسن احترام آنها برانگیخته شود. آنچنان که تا به حال رفتار کردی یعنی حجاب را به معنای کامل به کار ببری حتی در حیاط منزل. و من به این عمل تو اطمینان دارم. تو را دوست دارم چون دوست داشتنی هستی و به تو اعتماد دارم چون قابل اعتمادی و به تو احترام می گذارم چون محترمی چون مادر فرزندانم هستی و چون یار و غمخوارم هستی،چون همسرم هستی.

از دور با یادهایت همیشه دلشادم و از دور نه چندان دور که حتی برای ضخامت تارمویی هم نهایت دوری است صورت فرزندانم را می بوسم.از قول من به مادرم سلام برسان و بگو که نگران نباشد و به همه ی دوستان و آشنایان هم سلام برسان.فرزندانم را به تو و تو و فرزندانم را به خداوند تبارک و تعالی می سپارم.

قربانت رضا

9/9/1359