چه کار می‌کرد؟ می‌نشست و نگاه می‌کرد؟ هر روز خبرش را می‌شنید که حرم عقیله بنی‌هاشم را تهدید می‌کنند و دم نمی‌زد که سوریه به ما چه مربوط؟ آقارضا رفت به رزم. اما یک عادت داشت بدون این سربند «یا علی ابن‌ ابیطالب» به رزم نمی‌رفت.عشقش همین یک سربند بود و با همین سربند هم اسیرش کردند.

آن روز قرار بود مجتبی بیاید سمت‌شان. مجتبی رفیق چندین و چند ساله‌اش بود. قرار بود بیاید به محلی که آنها منتظرش بودند. آمد اما آنها را پیدا نکرد، رد شد و رفت. رفت تو دل دشمن و زدندنش. آقارضا طاقت نیاورد. ناسلامتی رفیقش بود. زد به دل دشمن.

با همان سربند اسیرش کردند. دشمنان اهل بیت(ع). و اتفاق دوباره تکرار شد؛ «ذبحوا ‌الحسین(ع) من قفاها...»

***

آقا رضا، این محمدرضا ست.محمدرضایت چند ماهی است که متولد شده، چند ماه بعد از رفتن تو و این اولین روز پدر اوست.در غیاب تو...


روز پدر مبارک آقا رضا...همه می‌گویند این محمدرضایت، چشمانش به تو رفته است، ناآرامیش هم، یک لحظه هم آرام نمی‌گیرد. بی‌قرار است و پرتحرک... هر چند که چشمانت را دیگر ندیدیم و تو بالاخره  آرام گرفتی... آن روز دوستانت به خانه ما آمده بودند. گریه می‌کردند و می‌گفتند وقتی سراغت آمده بودند بیسیم را روشن کرده بودند تا ما را زجر دهند. داستان شهادتت را تعریف می‌کردند. شنیده‌ام که شکنجه‌ات کردند تا بد آقایمان علی(ع) را بگویی و نگفتی و  سرت را به سرنیزه بلند کردند... سربلندمان کردی آقا رضا. روز پدر مبارک. روزت مبارک...

*تسنیم