سرویس فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران از دوکوهه؛ آخرین لحظه های سال در حال سپری شدن است و تو با دستپاچگی به دنبال این هستی که کدام لباست را بپوشی و خودت را چگونه آماده کنی برای لحظه تحویل سال ... و ما در گوشه ای از دنیا در میان خاکهایی که نمی دانیم کجایش تبرک برداریم و در منطقه ای که نمی دانیم کجایش را در سینه حبس کنیم و بر کدام مزار اشک بریزیم دست به دعا و توسل بر میداریم و با دو رکعت عشق به یاد عزیزانمان هستیم .

 اینجا هر کس برای خودش دنیای دیگری دارد. حتی جوانهایی که اگر انها را در شهر ببینید با شلواری لی و چسبان و ابروهایی که زیر و رو ندارند و تو به انها می گویی سوسول؛ همان بچه سوسول در اینجا اشکهایش همچون سیل جاریست و پای حرفهایش که می نشینی خودش را بیشتر از تو مدیون شهدا می داند... و ما در اینجا هر روز به دور خود می چرخیم.

در میان روزها گم گشته ام                 ترسم ان روزی که بردارند نقاب

اینجا بوی خدا بر مشامم می رسد و خاک هایی که هنوز رنگ خون به خود دارند تا تو حتی لحظه ای فراموش نکنی که این خاکها بی ارزش هستند ... تنها جایی که کسی از خاکی شدن واهمه ای ندارداینجاست... دختری با چادرش بر روی خاکها می نشیند و تنها چیزی که از ذهنش خطور نمی کند همین خاکی شدن چادرش است...

خاصیت این مناطق این است که خاکش نمک دارد؛ هر که یک بار می آید نمک گیر آن می شود و چون کبوتری عاشق در آرزوی وصل هر سال به اینجا پر می کشد ...

 و من در این تنهایی در میان این خاکها می خواهم فاصله ای که بین من و شهدا است را کم کنم و شهدایی که مرا به این سرزمین دعوت کرده اند و با دست خود مرا به اینجا کشاندند و من پرستوی مهاجر این دیار قصد هجرت دارم از خویش تا معبود؛ یک بار برای همیشه ...

Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA