به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ ساعت نزدیک 12 نیمه شب بود، قرار بود حرم حضرت عبدالعظیم(ع) را غبارروبی کنیم. سکوتی خاص در حرم حکمفرما شده بود؛ همه غرق در عبادت بودند و هر کسی به نحوی با خدای خود نجوا می‌کرد.

لحظات نابی بود که این روزها دیگر کمتر ممکن است اتفاق بیافتد، سعادتی نصیبمان شده بود که در روزهای پایانی سال 1391 وصالی حقیقی با خدای خود برقرار کنیم و به محضر کسی شرفیاب شویم که ثواب زیارتش برابر با زیارت حضرت سیدالشهدا(ع) شمرده شده است.

خادمان حرم، در‌های ضریح سیدالکریم حضرت عبدالعظیم(ع) را باز کردند، معنویتی به رویمان گشوده شد؛ آری خدای مهربان، پروردگار متعال این بار به واسطه حضرت عبدالعظیم(ع) ما را فرا خوانده بود و این گونه بود که لطف الهی شامل حال ما شد و در محضر محبوب، حاضر شدیم.

مراسم غبار روبی با قرائت آیاتی از کلام‌الله مجید آغاز شد، عطر معنویتی خاص و ویژه در فضا پیچیده بود، یکی از مداحان اهل‌بیت علیهم‌السلام با طمأنیه شروع به خواندن زیارت نامه مخصوص حضرت عبدالعظیم(ع) کرد و همگی همنوا با او تک تک واژه‌ها را تکرار می‌کردند.

شاید بارها به زیارت این مضجع شریف آمده بودیم اما انگار این بار با دفعات قبلی خیلی فرق داشت؛ احساس می‌کردیم دیگر حائلی میان ما و این بزرگوار وجود نداشت و بالاتر از آن بیش از هر زمان به خدای خویش نزدیک شده‌ایم.

بعد از خواندن زیارت نامه، به ساحت مقدس اباعبدالله الحسین علیه‌السلام سلام دادیم و سپس مداح، اشعاری را در وصف شخصیت و جایگاه حضرت زینب سلام‌الله علیها خواند و در ادامه هم گریزی به واقعه کربلا زد و از آن جایی که ثواب زیارت حضرت عبدالعظیم(ع) همپای زیارت امام حسین(ع) است، انگار خودمان را در حریم ارباب بی‌کفن می‌دیدیم! این ثانیه‌ها آنقدر گران‌بهاست که نباید به راحتی از دست برود.

یکی از خادمان حرم، پارچه‌های سفید کوچکی در دست گرفته بود، هر یک از زائران، یکی از این دستمال‌ها را می‌گرفت و آرام آرام به مرقد مطهر نزدیک می‌شد و به داخل ضریح می‌رفت. با هر بار پاک کردن مضع شریف، گویی غبار را از دل خود، می‌گرفتیم و وجودمان را جلا می‌دادیم. خدا کند قلبی را که با اشک دیده و عنایت سید بزرگوار از آلودگی‌ها زدودیم غبار گناه بار دیگر آن را تیره و تار نکند.

لحظه دیدار رو به پایان بود، در این زمان باقی مانده، از خداوند خواستم دل‌های ما غرق در محبت اهل‌بیت(ع) کند و امت اسلام، بیش از گذشته با هم متحد شده و به درجه‌ای از معنویت، اخلاق و انسانیت برسند که در این سال جدید با تمام وجود، حضور و ظهور منجی علام بشریت، حضرت مهدی(عج) را از خدا طلب کنند.