به گزارش شهدای ایران؛
بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم
عواطف میان على و زهرا از آن عواطف تاریخى جهان است ، بعد از رحلت زهرا(س ) على پیوسته مى سرود:

عاشقانه های امام علی بعداز شهادت حضرت زهرا

کنّا کزوجٍ حامةٍ فى ایکةٍ
مُتمتِّعینِ بصحَّةٍ و شبابٍ

مى گوید: ما مثل یک جفت کبوتر بودیم از یکدیگر نمى توانستیم جدابشویم . دیگر روزگار است آمد میان ما جدایى انداخت .

گاهى على شب تاریک مى رفت کنار قبرستان از دور مى ایستاد با زهراى محبوبش سخن مى گفت ، سلام میگفت ، سلام مى کرد، بعد خودش گله مى کرد و بعد گله خودش را از زبان زهرا جواب مى داد:

ما لى وقفت على القبور مسلِّما
قبر الحبیبِ ولم یردَّ جوابى

چرا من ایستاده ام به قبر حبیبم سلام مى کنم و او به من جواب نمى دهد؟

حبیبُ مالک لا تردُّ جوابَنا اى دوست ! چرا جواب ما را نمى دهى ؟

انسَیتَ بعدى خُلَّةَ الاحبابِ؟ آیا چون از پیش ما رفتى دوستى را فراموش کردى ؟ دیگر ما در دل تو جایى نداریم ؟
بعد خودش جواب مى دهد:

قال الحبیبُ و کیف لى بجوابِکُم و ان رهینُ جنادلٍ و ترابٍ

دوست به من پاسخ گفت : این چه انتظارى است که که از من دارى ؟ مگر نمى دانى که من در زیر خروارها خاک محبوس هستم ؟

زهرا وصیّت کرده بود: على جان ! مرا که دفن کردى و روى قبرم را پوشاندى ، زود از کنار قبر من نرو، مدتى بایست ، این لحظه اى است که من به تو نیاز دارم . على به دست خودش زهرا را دفن مى کند، بادست خود قبر محبوب را مى پوشاند، خاکها را مى ریزد و زمین را هموار و صاف مى کند. لباسهایش همه غبارآلود شده است . گرد غبارها را از لباسش مى پراکند. حالا نوبت این است که یک مدتى همین جور بایستد. فلمّا نقضَ یدهُ مِن تُراب القبرِ هاجَ به الحزن یعنى از کارهایش که فارغ شد یکمرتبه غم و

اندوهها برقلب على روآورد. چه بکند؟ با که حرف بزند؟ درد دل خودش ‍ را به که بگوید؟ قبر پیغمبر نزدیک است از پیغمبر کسى بهتر نیست .. رو مى کند به قبر مقدّس پیغمبر: السلام علیک یا رسول اللّه عنّى و عن ابنتِکَ النّازله فى جوارکَ و السَّریعةِ اللِّحاق بکَ قَلَّ یا رسول اللّه عى صفیَّتِک صبرى یا رسول اللّه ، هم از طرف خودم و هم از طرف دخترت زهرا به شما سلام مى کنم . حال على را اگر مى پرسید صبر على بسیار اندک شده است . بعد جمله اى مى گوید: و سَتُنَبِّئُکَ اِبنتُکَ بتطافِرُ اُمَّتک على هضمها یا رسول اللّه ! به زودى دخترت به تو خبر خواهد داد که امّت تو بعد از تو با او چه رفتارى کردند

فلسفه اخلاق ، ص 249