سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ یکسال که با بچه‌ها رفته بودیم راهیان نور، یکی از دوستان صمیمی‌م تو راه شلمچه بهم گفت، وقتی وارد شلمچه شدیم بیا باهم ذکر «خاک بر سرمون، کنن شهدا» بگیم، گفتم ذکر، بار و معنای خاص خودش را دارد و حالا چرا این ذکر؟، گفت، ما کجا و شهدا کجا؟ قول داده‌ بودیم که راهشان را ادامه بدهیم اما آنها از تمام دنیا گذشنتد و ما امروز... می گفت، شهدا رو فراموش کردیم و اسیر زرق و برق دنیا شدیم.
بگذریم، بالاخره باهم روی خاک شلمچه دراز کشیدیم و به قول ایشون، نیم ساعتی ذکر گفتیم، انصافاْ خیلی چسبید.
و اما تقریباْ از یکسال پیش، حاج احمد پاریاب فرمانده گردان شهادت همراه با کپسول اکسیژن و شاید چندین کیلو دارو، میهمان شهرمان شد؛ یک شب که با بچه‌ها رفته بودیم خدمتش‌تک و تنها نشسته بود. با بچه‌ها اینقدر گفت و خندید که گویا که رفیقاهای سابقش که برخیشون الان مسئولیت دارن و حال حوصله نشستن با جانبارهارو ندارن، اومدن به دیدارش.

وبلاگ : سرزمین شلمچه