شهدای ایران:اين ها بخشي از اظهارات زن جواني بود که حدود ۷ ماه قبل اولين شکايت خود را عليه همسرش مطرح کرد. اين زن به مشاور و مددکار اجتماعي کلانتري کاظم آباد مشهد گفت: در ۱۵ سالگي در حالي که هيچ شناختي از همسرم نداشتم پاي سفره عقد نشستم آن روزها در دوران نوجواني قرار داشتم و چيزي از زندگي مشترک نمي فهميدم مدتي بعد از آن که زندگي زير يک سقف را با مهران آغاز کردم متوجه رفتارهاي عجيب و غريب و اعتياد او شدم، اما کاري از دستم ساخته نبود و نمي دانستم با اين مشکل چگونه مواجه شوم در حالي که دخترم به دنيا آمده بود اين موضوع را از خانواده ام پنهان کردم ولي شرايط مهران هر روز بدتر مي شد. او شب ها در حالي که حالت طبيعي درستي نداشت دير به منزل مي آمد و اعتراض هاي مرا تنها با فحاشي و به کار بردن کلمات رکيک پاسخ مي داد. چند روز قبل هم او مرا با ۲ فرزندم از منزل بيرون کرد اما باز هم به خاطر فرزندانم به خانه بازگشتم ولي ديگر امنيت جاني ندارم و مي خواهم قانون درباره او حکم کند... اين در حالي بود که زن جوان باز هم با وساطت بزرگ ترهاي فاميل و پس از آن که همسرش عنوان کرد رفتارهاي خشن را ديگر تکرار نمي کند از شکايت خود صرف نظر کرد و به منزلش بازگشت، اما هنوز ۳ ماه از اين ماجرا نگذشته بود که نسترن دوباره به دليل ادامه رفتارهاي خشونت آميز شوهرش از وي شکايت کرد. او اين بار در حالي که پدر پيرش کنارش ايستاده بود و فرزند خردسالش را نيز در آغوش مي فشرد به مشاور کلانتري کاظم آباد گفت: با آن که چند ماه قبل از همسرم گذشت کردم، اما اعتياد مهران به مواد روان گردان به شدت او را نسبت به من دچار سوءظن و بدبيني کرده است به طوري که مرا با کمربند و زنجير مجروح مي کند و حتي حاضر نيست اعتيادش را ترک کند به همين خاطر من در دو راهي ترديد قرار گرفته ام و نمي دانم چگونه بايد از اين وضعيت رهايي يابم...