به گزارش شهدای ایران،متن زیر بخشی از خطبۀ دوم نماز جمعه تهران در تاریخ 9 آبان 1359 به امامت حضرت آیت الله العظمی خامنه ای است. بی تردید بازخوانی آن روزها، شرایط حاکم بر جامعه را برای نسلهای امروزی تصویر می کند.

   «من بعضى از این یادداشت هائى كه به من شده، آورده بودم برایتان بخوانم اما وقت مى گذرد و اینها هم بسیارى تكرارى است. اما یك كودك هفت هشت ساله یك نامه براى من نوشته است اجازه بدهید این نامه را برایتان بخوانم كه نشان بدهد فرهنگ انقلابى جامعه ما به كدام سوى مى رود . این كودك هشت ساله یا نه ساله نوشته: ( با خط كودكانه خودش ).

بسم الله الرحمن الرحیم

درود به امام خمینى رهبر انقلاب اسلامى - برادر خیلى خوبم آقاى خامنه اى، من پسرى هشت ساله هستم كلاس دوم درس مى خوانم، خدا كند زودتر بزرگ بشوم و به جنگ عراق بروم. حالا كه نمى توانم جنگ بكنم یك پلاك طلا دارم كه به شما مى دهم تا بفروشید و در راه اسلام خرج كنید. یك دختر خاله چهار ساله دارم كه یك النگو و یك پلاك براى بچه هاى جنگزده كه پدر و مادر ندارند، داده است. خواهر سه ساله من دو تا النگوى طلا داده كه به شما بدهم به بچه ها بدهید. دعا كنید مادرم شهید بشود , چون خیلى دلش مى خواهد شهید بشود . از طرف من دست امام را ببوسید . سلام من را به آیت الله العظمى منتظرى و دكتر بهشتى و آقاى رفسنجانى و آیت الله خلخالى و آقاى رجائى برسانید. خداحافظ شما و همه انقلابى ها .

این فرهنگ یك كودك هشت ساله ماست كه در كلاس دوم درس مى خواند .

مردم ! اى برادران مسلمان! اى خواهران مسلمان! اى خانواده هاى شهید پرور و قهرمان پرور! من به شما مژده مى دهم ملتى كه فرزند خردسالش چنین است , پیرش چنان است . امروز یك خانم مسنى در حدود 60 ساله یا بیشتر در منزل ما آمده بود گریه مى كرد مى گفت فلانى من از بس دنبال تابوت شهدا حركت كردم و تشییع جنازه كردم , دیگر دل ندارم . اشك مى ریخت، مى گفت مرا هم با خودتان به جبهه جنگ ببرید. آنجا هر كارى بگوئید بكنم , رختشوئى كنم، غذا بپزم، خدمات انجام بدهم. شاید هم در آن میدان كشته بشوم. آن كودك خردسال، این خانم مسنى كه چندین ده سال از عمرش گذشته، این فرهنگ جامعه ماست .

پروردگارا! به حرمت محمد و آل محمد تو را سوگند مى دهیم، این جامعه، این ملت و امام این امت را روز به روز و لحظه به لحظه، موفق تر و مؤیدتر بگردان ( آمین نمازگزاران ) »

* درمکتب جمعه – صفحات 373 و 374