به گزارش شهدای ایران،مادر که انگار مدت ها منتظر این لحظه بود با خوشحالی پسرش را در آغوش گرفت و گفت: «خدا خوشبختت کنه مادر که با این حرف خوشحالم کردی. همیشه می ترسیدم بمیرم و بچه تورو نبینم.» بعد بلافاصله به طرف تلفن رفت تا این خبر را به دخترش هم بدهد.

مادر از چند سال قبل برای ازدواج پسرش اصرار داشت اما ابراهیم هر بار به بهانه ای طفره می رفت. حتی خواهرش هم چند دختر را به او معرفی کرده بود اما باز هم او حاضر به ازدواج با آنها نشده بود و همیشه می گفت: «حالا وقتش نیست»

در این میان اما ابراهیم خودش خوب می دانست علت مخالفت هایش چیست و چه عاملی مانع ازدواجش است. ترس از شنیدن جواب منفی که البته این ترس ناشی از شغل او بود!

مرد جوان می دانست شغل او با بیشتر مردم تفاوت دارد و بسیار خاص است و کمتر کسی جسارت آن را دارد که با این کار کنار بیاید، آخر ابراهیم غسال گورستان بود. مرد جوان به دلیل نیاز شدید مالی و همچنین تشویق های مادرش به ثواب و اجر اخروی با تردید و دودلی کارش را آغاز کرده بود اما چند ماه بعد او سرانجام با شغلش کنار آمد. چند سال بعد وقتی صحبت از ازدواج و تشکیل زندگی مشترک به میان آمد ترس از شنیدن جواب های منفی یا واکنش های عجیب دختران دم بخت دوباره او را درباره شغلش با تردیدهای جدی روبه رو کرد.

ابراهیم می دانست کمتر دختری حاضر می شود او را به دلیل شغلش بپذیرد. بنابراین هر بار به بهانه های مختلف از رفتن به خواستگاری و ازدواج طفره می رفت. اما حالا که به چهل سالگی رسیده بود احساس تنهایی بشدت آزارش می داد. به همین دلیل تصمیم نهایی را گرفت.

مهین خانم که از شنیدن این خبر هیجان زده بود مدام به دنبال یافتن گزینه های مناسب برای پسرش بود و با دخترش نیز تبادل نظر می کرد.

«به نظرت دختر اقدس خانم خوبه؟ هم زیبا و نجیب است و هم سر به زیر، خانواده اش هم شناخته شده و محترم هستند. همین امروز تلفن می زنم به مادرش و قرار خواستگاری را می گذاریم.»

اما خواهر ابراهیم با نگرانی به مادر گفت: «مادر آنها نمی دانند برادرم چه کاره است. در ضمن آن دختر حدود 12 سال از برادرم کوچک تر است. به نظرم اگر از دختران فامیل یک نفر را انتخاب کنیم بهتر است یا حداقل کمی سن و سالش بیشتر باشد تا بتوانند همدیگر را بهتر درک کنند. خودت که می دانی ابراهیم کمی عصبی و تندمزاج است و هر کسی نمی تواند با او زندگی کند.»

مادر که با شنیدن حرف های دخترش ناراحت شده بود، گفت: «این چه حرفی است که برای برادرت درست می کنی. پسر من هیچ عیبی ندارد. دخترها هم آرزوی چنین شوهری را باید داشته باشند و...» به این ترتیب عصر همان روز قرار خواستگاری از دختر اقدس خانم گذاشته شد.

روز بعد ابراهیم همراه مادر و خواهرش راهی خانه نیلوفر دختر اقدس خانم شدند. اما اضطراب در عمق وجود مرد موج می زد، چرا که نمی دانست وقتی از شغلش می پرسند چه جوابی باید بدهد. اما بالاخره لحظه حساس فرارسید و در جریان گفت وگوها وقتی پدر نیلوفر درباره شغل ابراهیم پرسید ناگهان او به مادر و خواهرش نگاهی انداخت و در حالی که قطره های ریز عرق روی پیشانی اش نشسته بود، گفت: «شاید شغل من به نظرتان عجیب باشد یا حتی ترسناک! اما من در غسالخانه گورستان کار می کنم» همزمان با پایان این جمله، نگاه های متعجب اهل خانه به سوی ابراهیم چرخید.

اما او ادامه داد: «خب هر کسی شغلی دارد، من هم این شغل را انتخاب کرده ام. به قول مادرم ثواب هم دارد. نه می شود در آن کم کاری کرد، نه حق کسی را خورد، نه رشوه ای در کار است و نه ظلم به ارباب رجوع.»

بعد از صحبت های ابراهیم برای دقایقی سکوت سنگینی فضای خانه را فراگرفت. دقایقی بعد هم آنها خانه را ترک کردند. مرد جوان که ناراحت و عصبی بود به مادرش گفت: «دیدی مادر بعد از آن که فهمیدند من چه کاره هستم چه برخورد سرد و سنگینی داشتند. مطمئنم جوابشان منفی است.»

اما مهین خانم گفت: «پسرم ناامید نباش، اگر قسمت شما با هم باشد هیچکس نمی تواند این وصلت را به هم بزند.»

با وجود این دو روز بعد وقتی مهین خانم با ترس و دلهره به مادر نیلوفر تلفن کرد و دریافت جوابشان مثبت است شوکه و خوشحال شد.

او که از شدت خوشحالی اشک می ریخت بلافاصله پیغام را به پسرش رساند و گفت «:مبارکت باشد، ان شاءالله خوشبخت شوید. دیدی گفتم همه چیز درست می شود.» این در حالی بود که ابراهیم هرگز متوجه نشد که چرا نیلوفر و خانواده اش با شغل او مخالفتی نکردند و راضی به ازدواج شدند. تلاشی هم برای دانستن این موضوع نکرد. به این ترتیب چند هفته بعد مراسم عقد و جشن عروسی برگزار شد و زوج جوان به خانه بخت رفتند. اما چند هفته بعد یک روز که ابراهیم زودتر از معمول به خانه برگشت با صحنه عجیبی روبه رو شد. نیلوفر در حمام بود و او در کمال ناباوری موهای او را دید که روی میز کوچک کنار تلفن قرار داشت. تازه داماد که از دیدن این صحنه متعجب شده بود کلاه گیس را به دست گرفت. او در حال بررسی موضوع بود که ناگهان نیلوفر از حمام بیرون آمد و همان موقع هر دو بهت زده به هم خیره ماندند. ابراهیم با دیدن سر کم موی همسرش بشدت شوکه شده بود و نیلوفر که راز خود را فاش شده می دید از ناراحتی به گریه افتاد. ابراهیم با عصبانیت گفت: چرا موضوع به این مهمی را از من مخفی کرده بودی؟ چرا به من دروغ گفتی؟

نیلوفر که هنوز شوکه بود با گریه گفت: اشتباه کردم. همه اش تقصیر مادرم بود. او اجازه نداد واقعیت را بگویم. می گفت اگر کسی از وضعم باخبر شود حاضر به ازدواج نمی شود بنابراین من هم حرفی نزدم.

اما ابراهیم که هر لحظه عصبانی تر می شد با صدای بلند گفت: فکر نمی کردی یک روز این ماجرا لو برود و من بفهمم؟

زن جوان در پاسخ گفت: «وقتی پدر و مادرم از شغلت باخبر شدند خیلی جا خوردند. اول مخالفت کردند. من هم همین طور. اما سرانجام پدر و مادرم موافقتشان را اعلام کردند. بعد هم گفتند: از آنجا که کمتر کسی حاضر به ازدواج با این مرد می شود نمی تواند به مشکل طاسی همسرش اعتراض کند.»

مرد جوان با شنیدن این حرف ناگهان از کوره دررفت و سیلی محکمی به صورت همسرش نواخت.

نیلوفر با عصبانیت گفت: «چرا می زنی؟ من که حرف بدی نزدم. اگر من کم مو هستم تقصیر خودم که نیست. وقتی بچه بودم آب جوش روی سرم ریخت و به این روز افتادم.»

ابراهیم که انگار با شنیدن این حرف دلش به رحم آمده بود پس از عذرخواهی سعی کرد از همسرش دلجویی کند. اما انگار این تازه شروع ماجرا بود چون چند روز بعد دوباره عروس و داماد بر سر موضوع دیگری با هم مشاجره کردند و این بار نیز ابراهیم با توهین به همسرش باردیگر دل او را شکست. کم کم با گذشت چند ماه، این موضوع به عادتی ناپسند برای ابراهیم تبدیل شد و هر بار با تمسخرهایش همسرش را مورد آزار قرار می داد تا این که سرانجام یک روز وقتی مشاجره زن و شوهر شدت گرفت نیلوفر که در حال آشپزی بود ناگهان چاقویی را که در دست داشت به طرف همسرش پرتاب کرد. صدای فریاد ابراهیم در خانه پیچید، زن باعجله به طرفش رفت. مرد جوان دستش را روی پهلوی راستش گذاشته بود و ناله می کرد. نیلوفر می خواست ببیند چه اتفاقی افتاده اما همسرش با تندی او را دور کرد. این در حالی بود که لباس هایش خون آلود شده بود. نیلوفر با التماس از شوهرش خواست به بیمارستان بروند اما مرد عصبانی و ناراحت مخالفت کرد. بعد هم زخمش را پانسمان کرد و خوابید. اما ساعتی بعد نیلوفر متوجه شد همسرش بسختی نفس می کشد. به همین خاطر با اورژانس تماس گرفت و کمک خواست. دقایقی بعد امدادگران وارد خانه زوج جوان شدند و پس از معاینات لازم راهی بیمارستان شدند، اما در بین راه مرد جوان بر اثر شدت خونریزی جان باخت. امروز دو سال از آن حادثه شوم می گذرد خانواده ابراهیم برای عروسشان درخواست قصاص کرده اند و حالا نیلوفر پشیمان و غمگین در انتظار سرنوشت نا معلوم خود گوشه سلول خاکستری اش تنها نشسته است.

نگاه کارشناس

فریبا همتی / روان شناس: در این پرونده آنچه قابل توجه است موضوع احساس حقارت و عقده های درونی و روانی ابراهیم و نیلوفر است. این زوج هر کدام به واسطه این که در خود احساس کمبود و ضعف می کردند دچار نوعی مشکل روحی و خودکم بینی بودند. یکی به دلیل شغلش و دیگری به دلیل مشکل ظاهری اش که از بچگی و بدون آن که خودش دخالتی در به وجود آمدنش داشته باشد به آن بیماری دچار شده بودند. اما ابراهیم که به گفته خواهرش به بیماری پرخاشگری و تندخویی نیز مبتلا بوده به محض این که متوجه ایرادی در همسرش می شود و از طرفی درمی یابد که والدین او به دلیل همین ایراد حاضر به ازدواج دخترشان با یک غسال شده اند به جای ابراز همدردی با وی از آنها کینه به دل گرفته و از هر فرصتی برای زخم زبان و آزار او استفاده می کند. نیلوفر نیز که به نوعی دیگر دچار همین مشکلات است سرانجام کاسه صبرش لبریز شده و دست به اقدامی جبران ناپذیر می زند.

اما در این میان هر دو خانواده و بخصوص والدین نیلوفر مقصر هستند آنها که با پنهان کاری ایرادات اخلاقی و ظاهری فرزندانشان را مخفی کردند به امید آن که چون هر دو معایبی دارند پس در مقابل یکدیگر کوتاه می آیند و اعتراضی نمی کنند، غافل از این که سرپوش گذاشتن بر مشکلات نتیجه ای جز انفجار دربر نخواهد داشت.

اگر این زوج با موضوع و ضعف های طرف مقابل کنار آمده و به جای تحقیر و درگیری در جهت رفع آن اقدام می کردند، هیچ گاه این جنایت رخ نمی داد.

*تپش