به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ در جریان داوری فیلم‌های این دوره و تقسیم سیمرغ‌های شیشه‌ای بین آنها حرف و حدیث‌های زیادی به وجود آمد كه بیشترین موارد آن مربوط به فیلم‌هایی مثل استرداد، دربند، رسوایی، دهلیز و هیس می‌شود.
اكثر قریب به اتفاق داوران جشنواره فیلم، استرداد را به عنوان سیمرغی‌ترین فیلم مفتخر كردند؛ این فیلم به دلیل ساختار خوب و تكنیكالش قابل تحلیل وبررسی است، اما به لحاظ محتوایی و درام اصلی فیلم باعث بالا رفتن صدای منتقدان، فعالان رسانه‌ای و كارشناسان فرهنگی شده است. بعد از اختتامیه جشنواره چندین محفل مختلف ذیل عناوین متنوعی با رویكرد و قصد بازداوری (متفاوت‌تر از آنچه در جشنواره رقم خورد) فیلم‌های این دوره برپا شد. در اكثر این محافل كه در میان اعضای آنها سلایق و نگاه‌های متفاوتی را می‌توان ملاحظه كرد، جملگی متفق القول بودند كه فیلم دربند یكی از بهترین فیلم‌های جشنواره بوده كه به دلیل نوع خاص داوری آثار، مورد بی‌مهری و كم توجهی داوران جشنواره قرار گرفته است.
با یك نگاه موشكافانه به سلایق و نوع نگاه شركت كنندگان در چنین برنامه‌هایی می‌توان به ضرس قاطع گفت تنها اشتراك و نقطه وصل آنها اشتراك نظر روی فیلم دربند است وگر نه نگاه هر كدام از این افراد را می‌توان به نگاه ارزشی، آوانگارد و حتی روشنفكرگرایانه تقسیم بندی كرد. نكته حائز اهمیت، اتفاق نظر این افراد درباره محتوای فیلمی مثل در بند است كه از منظر افراد به اصطلاح ارزشی آن را فیلمی در راستای افشای زندگی ولنگار و بدون قید و بندهای اخلاقی طبقه بورژوا یا شبه روشنفكری؛ بر خلاف تلاش ناموفق افرادی مثل فریدون جیرانی(با توجه به ادعای خودش كه فیلم من مادر هستم را نقد زندگی طبقه شبه روشنفكر جامعه اعلام كرده بود) در به تصویر كشاندن معضلات چنین نگاه‌های نادرست و غلطی به زندگی جامعه زیستی این طبقه فكری است. همین فیلم از منظری دیگر به غیر از ملحوظ داشتن نگاه منتقدانه محتوایی، از نظر شخصیت پردازی و تكنیكال هم دارای چفت و بستی مناسب با همراهی قالبی قابل دفاع انتخاب شده است. علت اصلی این مسئله از طرف این افراد نگاه «سوبژكتیویته» فیلمساز به تاریخ و همچنین بدون در نظرگرفتن نیاز امروزی جامعه اعلام شده است. این اتفاق خوب و قابل تقدیر ضمن انتقاد از نحوه داوری‌ها به رشد و شكوفایی سینما كمك زیادی خواهد كرد.

منبع:جوان آنلاین