شهدای ایران: پسر بزرگم دارد همین روزها نه ساله می شود، دنیای عجیبی دارد، یک روز دوست دارد مغازه دار شود، یک روز می خواهد در آینده تعمیرکار شود، یک بار می گوید می خواهم خلبان شوم، یک بار هم در جواب این سوال که می خواهید چه کاره شوید گفته بود:«دوست دارم بازنشسته شوم».چقدر دنیای خیالاتش پیچیده است! گاهی همراه با «کوین»می رود به انتهای کهکشانها ، به دنیای ناشناخته «بن تن». گاهی به عشق «پاتریک» می رود ته ته اقیانوس تا همراه با «باب اسفنجی» ساندویچ همبرگر با سس عروس دریایی بخورد. با «لایتین مک کوئین» در مسابقات فرمول یک جهان شرکت می کند ...

و خلاصه دنیایی دارد که من در آن گم می شوم. «نگرانش هستم» هر روز که می رود مدرسه، نکند بچه ها اذیتش کنند، آخر از همه هم سن و سالهایش کوچکتر است.

هر روز خودم می برمش پارک، نکند در پارک زمین بخورد، کسی کنارش نباشد. نکند خدای ناکرده از خیابان که می گذرد..... همه دنیایش زیباست حتی وقتی لج می کند. وقتی با برادر کوچکش دعوا می کند.

این روزها او نه ساله شده است تا من در کنار این همه زیبایی به تجربه جدیدی برسم، تا هر وقت می بینمش یاد خودم بیافتم که درست هم سن و سال او بودم که پدر رفت. با دنیایی به همین شگفتی و زیبایی. با آرزوهایی به همین عجیبی. با خیالاتی به همین رمز آلودی. با جسمی به همین کوچکی.

به همسرم نگفته ام. نگفته ام که این روزها پسرم من را با خودش برده است به دنیای نه سالگی ام. همانجایی که پدرم آخرین لبخند هایش را زد و حالا می فهمم چقدر دنیای من و پدرم متفاوت است.

سوال حل نشده این روزهایم این است که: واقعا پدرم نگران من نبود وقتی می بایست بدون او تنهایی از عرض خیابان عبور می کردم؟

بعد خودم جواب می دهم، مگر می شود مردی با آنهمه مهربانی نگران پسر نه ساله اش نباشد...پس چگونه با خودش تسویه حساب کرد؟

حالا که پسرم نه ساله شده است، فهمیده ام، سخت ترین تصمیم پدرم رفتن روی مین نبود، سخت ترین تصمیمش این بود که من را تنها گذاشت تا به تنهایی از عرض خیابان عبور کنم.