«دهلیز» فیلم شرافتمندی است؛ در این فیلم شاهد یک میزانسن بدیع و خلاقیت جوانانه و مستعد هستیم که گویا جویای یک انرژی و استعداد غنی و امیدآفرین در عرصه سینمای نوین ایران است.
گروه فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ اولین فیلم بلند سینمایی بهروز شعیبی که پیشتر او را با نقش روحانی فیلم «طلا و مس» می‌شناسیم، عجب کار دل‌چسب و روان و خوش ریتم و گرمی از آب درآمده!
یک کارگردانی خوب در میزانسن متناسب و با بازی‌هایی ارزشمند و گیرا و باورپذیر ...
داستان، گر چه تکراری است و به دفعات در ژانرها و قالب‌ها و فضاهای گوناگون در طول تاریخ سینما، به تصویر کشیده شده، اما در «دهلیز» ما شاهد یک میزانسن بدیع و خلاقیت جوانانه و مستعد هستیم که گویا جویای یک انرژی و استعداد غنی و امیدآفرین در عرصه سینمای نوین ایران است.
«دهلیز» فیلم شرافتمندی است، گر چه این پتانسیل را داشت که به یک اثر سیاه نما تبدیل شود و به همان ورطه ای فرو بغلتد که بسیاری از فیلم‌های این سه دهه به همان بیراهه رفته اند، اما شعیبی اصلاً دچار این انحراف نمی شود و نجابت و معصومیت خود را تا به آخر حفظ می کند.
داستان این فیلم از این قرار است که شیوا سرپرست خانواده ای است و با تلاش و کوشش سعی کرده زندگی خوب و آبرومندی را برای خود و تنها پسرش فراهم کند. با رسیدن نامه ای، اما زندگی آنها دچار تحول می شود و در مسیری جدید قرار می گیرد.
این سیر جدید، اما راهی می شود به سوی فلاح و رستگاری و آزادی و جرقه بارقه های ایمانی و انسانی که در تلاقی حس مادرانه و عاطفه و معصومیت کودکانه، لحظه‌هایی بس بدیع و شریف و تأثیرگذار پدید می‌آورد.
«دهلیز» هم کارگردانی خوبی دارد و هم بازی‌های گرم و به اندازه‌ای، بویژه بازی بازیگر خردسال فیلم که انصافاً زیبا و اثرگذار و تحسین برانگیز است.
فیلم تلاش می کند با گرما و نجابت، یک ملودرام خانوادگی – اجتماعی بیافریند و در این رویکرد، از مولفه‌ها و شاخصه‌های سینمایی و هنر تصویر، به خوبی بهره می برد.
بار روایی سنگین و حس‌آمیز فیلم در تلاقی با میزانسن حساب شده و تصویربرداری خوبش نهایتاً منجر به یکی از بهترین آثار جشنواره امسال می شود که این امید می‌رود بتواند با عموم مخاطبان و در اکران خودش هم با موفقیت همراه شود.
به خاطر این فیلم اول خوب باید به بهروز شعیبی و سایر عوامل فیلم صمیمانه تبریک گفت.
