به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ مسعود ده ­نمکی در چهارمین ساخته سینمایی خود قصه­ی یک روحانی پارسا را با بازی درخشان اکبر عبدی نمایش می دهد، حاج یوسف رسوایی در مقابل خواسته ها و تمایلات دنیایی، یوسفی است در دنیای معاصر که قصد دارد مخاطب را نیز همراه خود کند و به او نشان دهد که حتی افسانه ( با بازی الناز شاکردوست ) هم باشی، که نامی خوب در محله ندارد، می توانی در دنیایی سراسر زشتی و نفسانیت (چشم­های آلوده افراد محله) پاک باشی، هر چند در این مسیر سختی هایی نیز همراهت خواهد بود.
 

 افسانه دختری جنوب­شهری است که به علت بدهی­های پدرش، تحت فشار طلبکاران قرار دارد. او با دزدیدن سفته­های پدر، حین فرار با حاج یوسف، روحانی زاهد اشنا می­شود. حاج یوسف قصه ده­نمکی با شعرخوانی های به جا و تاثیرگذارش مخاطبان فیلم را نیز مانند افسانه مشتاق و علاقه­مند کشف و نزدیکی به دنیای خودش می­کند، دنیایی که در آن به جای فکر به آبروی خود به نجات مردم می اندیشد. ده نمکی در گیرو دار زندگی یوسف داستانش،زلیخایی قرار می­دهد تا آیه­ی ابتدای فیلم را تفسیری سینمایی کند و نشان دهد که سخت­ترین قلب­ها نیز با مشاهده و درک حقیقت الهی و فطرت پاک انسانی نرم می­شوند و راه خود را به سوی هدایت می­یابند ( ده نمکی قبلا نیز در اخراجی­ها همین معنا و الگو را پیگیری کرده است.

ده­نمکی با رسوایی، از سیاست به طور مستقیم فاصله می­گیرد و با موضوعی دینی و اجتماعی به معرفی روحانیت می­پردازد و سعی در پاک کردن غبارهای شناخت این قشر تاثیرگذار جامعه­ دارد. غبارهایی که از سوی رسانه­ها و عوامل بیگانه و افراد داخلی مغرض و بعضا غافل نیز پر رنگ شده است، یکی از پررنگ­ترین غبارها را در چند سال اخیر کمال تبریزی با مارمولک ایجاد کرده بود( هر چند تبریزی می خواسته حرف خوبی بزند ولی خوب حرف نزد و تاثیر فیلمش در جامعه چیزی جدای از اندیشه او بود) شاید تاثیر حضور رسوایی بتواند اندکی از ردپای مارمولک­های سینمایی و غیر سینمایی را پاک کند و از دیدگاهی زلال­تر و پاک­تر جایگاه روحانیت را ترسیم کند.

شروع خوب فیلم در ورود به شناخت درست روحانیت به تعبیر برخی کارشناسان همراه با نقد جدی به آدم­های متظاهر و ریاکار ( نقش شریفی­نیا در فیلم) یک آسیب شناسی خوب نیز از جامعه به دست می­آورد.

رسوایی البته با دیالوگهایی چون " دین و ایمان را باید از سرچشمه گرفت"، تلنگری نیز به برخی که حضور آدم­های متظاهر را سبب گسترش بی­ایمانی و دین­گریزی خود می دانند، می­زند و حضور ریاکاران را بهانه­ی خوبی برای عدم توجه به اصول دینی در زندگی نمی­داند.

رسوایی در پی آن است که مخاطب را در یافتن سبک زندگی مبتنی بر آموزه­های دینی یاری می­کند و برای مثال نقش تاثیرگذار توکل و دعا را در صحبتهای حاج یوسف البته به دور از شعارزدگی می­توان مشاهده کرد.

اما نقد جدی که می­توان بر رسوایی ده­نمکی داشت آرایش و پوشش زننده­ بازیگران زن فیلم است، ده نمکی گویی از اخراجی­های ۳ راه جدیدی نیز برای جذب مخاطب کشف کرده است اما آیا هدف وسیله را توجیه خواهد کرد؟ نقدهای دیگری نیز همچون تاکیدهای بیش از اندازه در نقش بازیگران و نیز بزرگنمایی داستان و ... نیز می­تواند مورد اشاره قرار گیرد اما آنقدر رسوایی مفاهیم و آموزه های خوب دارد که شاید بتوان از این نقدها گذشت، سخن را کوتاه کرد و فیلم رسوایی را تحسین کرد.