سال62 بود. بعد ازعملیات یکی از بچه های گردان شهید شد. سید مجتهدی گفت به ما، بریم برای تشییع جنازه اش. به همه بچه ها آدرس دادن، رفتیم. سمت میدان گمرک. بین میدان گمرک و میدان قزوین آدرس داشتیم. البته الان شده پارک. صبح زود بود. خیابون خلوت . من با دوتا از بچه ها بودم. رفتیم به همون آدرس، ولی هیچ خبری نبود. چون وقتی می رفتیم برای تشییع جنازه، خیلی شلوغ بود! فامیل ها، بچه محل ها، پلاکارد و.....

آمدیم سر کوچه ایستادیم تا بچه ها آمدند. سید آمد. گفتیم: سید خبری نیست! هر کس هم رد می شه، به ما چپ چپ نگاه می کنه. گفت: خب زنگ می زدی!  گفتیم: هنوز جنازه رو از معراج نیاوردن، وگرنه خبری بود.

سید رفت و در زد. یک حاج خانم در رو باز کرد. سلام کردیم. رفت کنار. در باز بود. سید خودشو پرت کرد تو حیاط. ما کوچیک تر بودیم ،عقب ایستاده بودیم. سرک کشیدیم، دیدیم جنازه روی برانکارد وسط حیاط هست. سید شروع کرد ضجه زدن. کنار حیاط دو تا خانم ایستاده بودند. سید پرسید کِی آوردند؟ حاج خانم فرمودند: بعد از نماز صبح. چون شما فرمودید می آئید، من خواهش کردم از راننده امبولانس بره و ساعت ده بیاد. الانم می خواستیم بیاییم سر کوچه ببینیم آمبولانس هست، بگیم بیاد ببرند. سید گفت همسایه ها چی گفتند: ما هیچ وقت از خانه بیرون نمی ریم تا زمانی که م.... بود،  ایشون کارهای ما را انجام می دادند. از وقتی رفتند جبهه، چند تا از دوستاش میان کاری باشه انجام می دهند. خدا شاهده ندیدم مظلوم تر از این شهید.

اون روز تشییع جنازه ای شد که ندیده بودم. از شلوغی نه، از نورانیت و صفائی که بود . رفتیم بهشت زهرا، اون جا زیارت عاشورا خوندیم. یعنی دل ما نمی آمد بیاییم بیرون .هنوزم که هنوزه با اینکه نمی شناختمش ولی هیچ وقت فراموش نمی کنم برم سر مزارش. این فقط یک نمونه بود که من خودم دیدم. چندین از این خاطرات از بچه ها شنیدم ما این چیزها را دیدیم. حالا یکی در مورد انقلاب، شهدا، ایثارگران حرف می زنه جوش می آریم، علت داره. دیدیم که چگونه این خون ها بی گناه بر زمین ریخته شد و حالا دلمان می سوزه. ببخشید بازم روده درازی کردم!  ما را دعا کنید و فاتحه به روح همه شهیدان بفرستید . یا علی