به گزارش سرویس وبلاگی پایگاه خبری شهدای ایران ؛ در یکی از پست های وبلاگ "پسر انسان" آمده ؛

یکشنبه صبح ساعت هشت و چند دقیقه پیچ رادیو صاحب تاکسی چرخید سمت آسمان رادیو پیام و روزی ما 

مصاحبه ای عرشی با اسوه صبر این روز ها یعنی نور جهان بانو شد! زنی که سال ها پیش قبل از بودن ما عهدی بست با

همسر آزاده اش و همچنان چون کوه بر آن عهد استوار مانده است! همسر بانو که در زمان جنگ کشاورز 

ساده ای بیش نبود قصد قربت می کند و کوله بار عشق می بندد به سوی سرزمین باکری و حاج همت

و 1500 کیلومتر طی میکند تا عهد خود را وفا کند.

خواست و تقدیر پروردگارش اینچنین بود که او را موج جنگ بگیرد و راهی کاشانه اش کند و بااین تحفه قیمتی

ترک سرزمین نور کند و به نزد بانو نور جهان برگردد.

در گیر و دار روزگار درست وقتی موج او را گرفته بود طی یک تصادف ناگوار فلج می شود و کاملا خانه نشین تا

زمینه ساز شروع یک آزمون بزرگ برای نور جهان بانو شود. حالا سال هاست نور جهان دارد برگه های آزمون را 

یک به یک کامل و درست پر می کند و از همسر موجی و کاملا فلج خود بی منت پرستاری میکند ؛

او را به دوش میکشد ,کیلومتر ها طی میکند تا به شهر برسد و همسرش را نشان طبیب دهد , بی آنکه 

مسئولی یا مقامی دلش به رحم آید! نور جهان میگوید مسئولین ما را حواله میدهند به سمت نامه بازی های اداری

تا ثابت کنند که نمی توانند یاری کنند او را! بنیاد هم دیگر یاری نمیکند فقط بخش کمی از ویزیت طبیب را پذیرفته بوده است 

و اکنون نور جهان است و دارو ها و هزینه ها و یک عدد ایثار گر که امروز کلاس در فراموش شدن اوست!

خبرنگار می پرسد بانو خسته نشده ای این همه سال؟ می گوید که سخت است اما نه شکر خدا فعلا جانی دارم

و از او حمایت میکنم شوهرم است خب(بخوانید با لهجه شیرین خراسانی)

خبرنگار میپرسد تا حالا پرخاش کرده یا گفته که برو خانه پدرت ؟

بانو می گید : بله گفته برو خانه بابات اما من که نباید برم ! من قبل عروسی گفتم بله و تا آخرش هم هستم پای بله ام!

خبرنگار می گوید آیا به مسئولین اعتراضی کرده ای؟

بانو می گوید: بله به خانه ام هم آمدند اما کاری که نکردند!!!!!

 یکبار هم به احمدی نژاد نامه نوشتم چند وقت بعد زنگ زدند گفتند شما نامه نوشتی ؟ برو فلان جا

رفتم و گفتند,  کدوم نامه ؟ ما مطلع نیستیم! برو مادر

بعد از این گزارش بدجوری به فکر فرو رفتم که تکلیف نور جهان بانو هایی که دارایی های میلیاردی ندارند و مردشان را

زندگیشان را فدا داده اند که گل لبخند روی لب های تمام میلیاردی ها و غیر میلیاردی ها بی منت بنشیند چه میشود؟

یا سهم آنها از جلسات و میزگرد های میلیاردی و میلیونی عزیزان زحکمتکشی که این روز ها میگویندشان مسئول چیست؟