به گزارش شهدای ایران؛ «محمد بهروز لایقی» به تاریخ 2 اسفند 1346 در تهران متولد شد. او در سال 1361 به جمع رزمندگان اسلام ملحق شد و چهار سال بعد، به تاریخ25 دی ماه 1365 شمسی، طی عملیات کربلای5 و در شلمچه، بال در بال ملائک گشود. از این شهید وصیت نامه ای برجای مانده است که در بخش هایی از آن چنین آمده است:

قرائت قرآن ، نماز و مناجات های عاشقانه اش به درگاه خداوند ، چشم و دل هر ببینده ای را مجذوب خود می کرد و از این روست که هنوز پس از گذشت سالها از آن ایام ، همه از او به عنوان یک بسیجی عارف و مخلص یاد می کنند .

سرانجام سرنوشت این گونه مقدر شد که پایان زندگی دنیوی و شروع حیات وی در سرای آخرت و حضور در محضر خدای متعال ، به تاریخ 25 دی 1365


ای عزیزان ، من رفتم تا خط سرخ شهادت را رنگین تر کنم . من رفتم تا برای رضای خداوند ، نام ،یاد و قبرمن ، ان شاء الله تو ای دوست قدیمی و ای دوست جدیدم ، تو را بیدار کند . راهم را ببینی، شروع و پایانش را لمس کنی ، سپس آن را که ادامه راه انبیاء و ائمه و شهداست ادامه دهید .

مگر شماها نبودید که می گفتید یا حسین(ع) ، اگر آن روز بودیم در رکاب تو جان می سپردیم ، پس چرا امروز به ندای نائب صاحب الزمان(عج) ، امام خمینی لبیک نمی گویید ؟ عزیزان ،دوستان ، برادران نکند خدای نکرده در بستر بمیرید ، زیرا که در زمان شهادت ، مرگ در بستر غفلت و خواری است .

بیایید بیدار شویم و از دنیا برای آخرت خویش توشه جمع کنیم . هیچ چیز در این دنیا و از این دنیا برای ما نخواهد ماند ، مگر اعمال خوب و بد ما . بیایید با خدا باشیم .

آری رفتم تا راه کربلا باز گردد و شما عزیزان در فردایی زیبا به زیارت حضرت اباعبدالله(ع) بروید و عقده دیرینه دل خویش را با یاد ما باز کنید و یاد کربلا را تازه تر سازید و بر سینه و سر خود بزنید .

رفتم تا خط سرخ شهادت را با خونم رنگی تازه بخشم و کلمه عشق را در امتدادش حکاکی نمایم . خداوندا ما را به عشق خود بمیران .

بارالها ؛ نصیبم نما تا به هنگام جان دادن به دنیا و تمام آنچه که در آن برای منحرف کردن انسان از حق و حقیقت است ، نیشخند بزنم .