جورج جرداق متفکر و ادیب مسیحی لبنانی، که چهاردهم آبان ۱۳۹۳ درگذشت، از متفکران برجستۀ عرب بود که سال‌های بسیاری از عمرش را صرف پژوهش و نوشتن دربارۀ امام علی(ع) کرد.
شهدای ایران:امام موسی صدر سیمای زیبا و باشکوه انسان است؛ آن‌گونه که امام بزرگوار علی بن ابیطالب (علیه السلام) خواسته است. دادگر و راستگو و پاک دست و عالم و عامل به علم خویش است... با او دیدار می‌کنی، گویی که پدرت یا برادرت یا کسی را دیده‌ای که آرزوی دیدارش را داشته‌ای و دست تقدیر آن را برایت میسر کرده است.
به گزارش مهر، جورج جرداق متفکر و ادیب مسیحی لبنانی، که چهاردهم آبان ۱۳۹۳ درگذشت، از متفکران برجستۀ عرب بود که سال‌های بسیاری از عمرش را صرف پژوهش و نوشتن دربارۀ امام علی(ع) کرد.
از او کتاب «امام علی، صدای عدالت انسانی» در پنج جلد به یادگار مانده است و این سخن او در این کتاب، در وصف امام علی(ع) معروف است که: «ای روزگار! کاش می‌توانستی همۀ قدرت‌هایت را، و ای طبیعت! کاش می‌توانستی همۀ استعدادهایت را در خلق انسانی بزرگ، نبوغی بزرگ و قهرمانی بزرگ جمع کنی و یک بار دیگر به جهان ما یک «علی» دیگر بدهی.»
این متفکر مسیحی به مناسبت انتخاب امام موسی صدر به ریاست مجلس اعلای شیعیان لبنان در یادداشتی که در تاریخ ۱۹۶۹/۶/۱۲ در مجلۀ الصیاد بیروت منتشر شد،به تجلیل از شخصیت امام موسی صدر می‌پردازد. متن کامل این نامه از این قرار است:
«با خبر انتخاب امام موسی صدر به ریاست مجلس اعلای شیعیان لبنان غافلگیر نشدم. از شادی همۀ مردم لبنان از شیعیان گرفته تا مسیحیان و اهل سنت به یک اندازه، برای انتخاب این مرد بزرگ به این منصب بزرگ غافلگیر نشدم، زیرا امام موسی صدر سیمایی آرمانی و زیبا و بزرگوار از یک عالم دینی است؛ اخلاقی والا و دلی مهربان و سینه‌ای گشاده به روی همة مردم دارد که برای عشق کامل و فراگیر گنجایش دارد؛ و عقلی روشنگر و چهره‌ای مطمئن دارد. با او دیدار می‌کنی، گویی که پدرت یا برادرت یا کسی را دیده‌ای که آرزوی دیدارش را داشته‌ای و دست تقدیر آن را برایت میسر کرده است.
امام موسی صدر سیمای زیبا و باشکوه انسان است، آن‌گونه که امام بزرگوار علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) خواسته است: دادگر و راستگو و پاکدست و عالِم و عامل به علم خویش است و مجال نیکوکاری را غنیمت می‌شمرد و در مسیر هدایت، به سبب اندکی شمار پویندگان آن دچار هراس نمی‌شود و نزدیکی او به مردم با نرم‌خویی و مهربانی و بخشش مال و گشاده‌دستی همراه است.
این صفات علوی والا که در شخصیت امام موسی صدر گرد آمده، بارقه‌ای از این حدس را بر تو می‌افکند که گویی امام از زبان امام بزرگوار پسر ابوطالب به تو می‌گوید: «نیت دارم که بسیاری از کارهای نیک را انجام دهم و به دسته‌ای از آن‌ها عمل می‌کنم و بر آنچه از کفم رفته است، حسرت می‌خورم که چگونه بدان عمل نکرده‌ام.»
ساده‌ترین سخنی که می‌توان دربارۀ شخصیت امام موسی صدر گفت این است که اگر با او هم‌نشین شوی و گرمای مهرورزی و مهربانی و خلق کریمش تو را در بر گیرد، احساس می‌کنی که تشیع فقط صفت شیعیان نیست بلکه در درجۀ نخست از آنِ تو نیز هست.
ادیان در حقیقتِ نهایی‌شان، همان اصول اخلاقی متعالی‌اند که همه در خدمت انسان‌اند، از سرچشمه و مجرا گرفته تا مصب؛ و فقط کسانی میان آن‌ها جدایی می‌افکنند که نتوانسته‌اند به بوستان‌های روحانیتی که پیامبران بزرگ در آن و زیر ستارگان ابدی آن زیسته‌اند، راه یابند و حایلی در برابر وزش نسیم روح شده‌اند و آن دین را ابزار سود یا جاه‌طلبی یا هر دو قرار داده‌اند.
ما به امام سید موسی صدر زنده‌باد می‌گوییم و سخن جد او، امام بزرگوار حسین(ع) را تکرار می‌کنیم که «صاحب همت بزرگ جز از سربلندی، سر باز می‌زند و چونان زبانة آتش است که برافروزاننده‌اش پنهانش می‌کند، ولی جز برآمدن و زبانه کشیدن نتواند.»
به گزارش مهر، جورج جرداق متفکر و ادیب مسیحی لبنانی، که چهاردهم آبان ۱۳۹۳ درگذشت، از متفکران برجستۀ عرب بود که سال‌های بسیاری از عمرش را صرف پژوهش و نوشتن دربارۀ امام علی(ع) کرد.
از او کتاب «امام علی، صدای عدالت انسانی» در پنج جلد به یادگار مانده است و این سخن او در این کتاب، در وصف امام علی(ع) معروف است که: «ای روزگار! کاش می‌توانستی همۀ قدرت‌هایت را، و ای طبیعت! کاش می‌توانستی همۀ استعدادهایت را در خلق انسانی بزرگ، نبوغی بزرگ و قهرمانی بزرگ جمع کنی و یک بار دیگر به جهان ما یک «علی» دیگر بدهی.»
این متفکر مسیحی به مناسبت انتخاب امام موسی صدر به ریاست مجلس اعلای شیعیان لبنان در یادداشتی که در تاریخ ۱۹۶۹/۶/۱۲ در مجلۀ الصیاد بیروت منتشر شد،به تجلیل از شخصیت امام موسی صدر می‌پردازد. متن کامل این نامه از این قرار است:
«با خبر انتخاب امام موسی صدر به ریاست مجلس اعلای شیعیان لبنان غافلگیر نشدم. از شادی همۀ مردم لبنان از شیعیان گرفته تا مسیحیان و اهل سنت به یک اندازه، برای انتخاب این مرد بزرگ به این منصب بزرگ غافلگیر نشدم، زیرا امام موسی صدر سیمایی آرمانی و زیبا و بزرگوار از یک عالم دینی است؛ اخلاقی والا و دلی مهربان و سینه‌ای گشاده به روی همة مردم دارد که برای عشق کامل و فراگیر گنجایش دارد؛ و عقلی روشنگر و چهره‌ای مطمئن دارد. با او دیدار می‌کنی، گویی که پدرت یا برادرت یا کسی را دیده‌ای که آرزوی دیدارش را داشته‌ای و دست تقدیر آن را برایت میسر کرده است.
امام موسی صدر سیمای زیبا و باشکوه انسان است، آن‌گونه که امام بزرگوار علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) خواسته است: دادگر و راستگو و پاکدست و عالِم و عامل به علم خویش است و مجال نیکوکاری را غنیمت می‌شمرد و در مسیر هدایت، به سبب اندکی شمار پویندگان آن دچار هراس نمی‌شود و نزدیکی او به مردم با نرم‌خویی و مهربانی و بخشش مال و گشاده‌دستی همراه است.
این صفات علوی والا که در شخصیت امام موسی صدر گرد آمده، بارقه‌ای از این حدس را بر تو می‌افکند که گویی امام از زبان امام بزرگوار پسر ابوطالب به تو می‌گوید: «نیت دارم که بسیاری از کارهای نیک را انجام دهم و به دسته‌ای از آن‌ها عمل می‌کنم و بر آنچه از کفم رفته است، حسرت می‌خورم که چگونه بدان عمل نکرده‌ام.»
ساده‌ترین سخنی که می‌توان دربارۀ شخصیت امام موسی صدر گفت این است که اگر با او هم‌نشین شوی و گرمای مهرورزی و مهربانی و خلق کریمش تو را در بر گیرد، احساس می‌کنی که تشیع فقط صفت شیعیان نیست بلکه در درجۀ نخست از آنِ تو نیز هست.
ادیان در حقیقتِ نهایی‌شان، همان اصول اخلاقی متعالی‌اند که همه در خدمت انسان‌اند، از سرچشمه و مجرا گرفته تا مصب؛ و فقط کسانی میان آن‌ها جدایی می‌افکنند که نتوانسته‌اند به بوستان‌های روحانیتی که پیامبران بزرگ در آن و زیر ستارگان ابدی آن زیسته‌اند، راه یابند و حایلی در برابر وزش نسیم روح شده‌اند و آن دین را ابزار سود یا جاه‌طلبی یا هر دو قرار داده‌اند.
ما به امام سید موسی صدر زنده‌باد می‌گوییم و سخن جد او، امام بزرگوار حسین(ع) را تکرار می‌کنیم که «صاحب همت بزرگ جز از سربلندی، سر باز می‌زند و چونان زبانة آتش است که برافروزاننده‌اش پنهانش می‌کند، ولی جز برآمدن و زبانه کشیدن نتواند.»
