ای خدای من! لطف بی کران خود را شامل حالم بفرما تا هر آن، بر قدر و منزلت خویش آگاه تر گردم و لحظه به لحظه بر معرفت ذات تو آشناتر!
به گزارش شهدای ایران، ایرانیان از دیرباز، دارای مذهب و دین بوده اند و هرگز در هیچ دوره و عصری به بی مذهبی کشیده نشده اند؛ گرچه گاه راه به بی راهه رفته اند. با ورود اسلام به ایران، مردم، با دین جدید آشنا شدند و در بسیاری از مناطق ایران، مردم داوطلبانه و بدون جنگ و خونریزی به دین جدید درمی آمدند و در حقیقت اگر علاقه و کشش مردم در میان نبود، اعراب هرگز نمی توانستند کاری از پیش ببرند. مذهب و وابستگی های آن، به روح انسان، کرامت و عزت خاصی می بخشد و هرچه این مذهب واقعی تر باشد، غنای این کرامت، افزون تر خواهد بود.
در حقیقت، فردی که به خداوند اعتقاد دارد و با حضرت احدیت پیوند دارد، در پهندشت هستی هرگز خود را تنها و منزوی نمی پندارد و همیشه سعی دارد تا از جاده انسانیت عدول نکند؛ چرا که خدا را همواره ناظر و شاهد اعمال خود می داند. در این پیوستگی، انسان در هوای آرزوی تاریخی خویش، یعنی همان رسیدن به ابدیت، راه می پیماید. کم کم از قید تن، رها می شود و روشنفکرانه راه پیوستگی به معبود را می پیماید و در این راه به آرامشی بی کران دست می یابد؛ آرامشی که انسان را در اضطراب ها، ازدحام ها و تنش ها حمایت و همراهی می کند.
انسانی که معتقد به خداست، در سختی ها و مصائب، بردبارتر و شکیباتر می شود، به پوچی نمی رسد و از طرفی همین که همواره کسی را دارد که حرف ها و دردهای تنهایی اش، را با او زمزمه کند، می داند که به یاریش می شتابد. هرچند در جامعه تنها باشد، امّا در خلوتش همیشه حضوری سبز را با تمام وجودش احساس می کند. حضوری که به خلوت او معنای دیگری می بخشد.
انسانی که باور مذهبی در عمق جانش ریشه گرفته به دلیل کرامت انسانی و ارزشی که برای خویش قائل است، سراغ بسیاری از معضلات اجتماعی نمی رود و خود این مسئله نیز باعث می شود که آرامش فرد بیشتر شود. روح عظیم انسانی با لطف، ایثار، گذشت و کمک به همنوع، روز به روز عظیم تر و پرشکوه تر می گردد. به همین دلیل، انسانی که به همنوع خود کمک می کند قبل از آن که طرف مقابل، احساس امنیّت خاطر را تجربه کند، خود فرد، با تمام وجود، آرامش خاطر را احساس می کند.
در تحقیقات اخیر، دانشمندان دانشگاه هاروارد به این نتیجه رسیدند که بیمارانی که اعتقاد مذهبی دارند، زودتر از سایر بیمارانِ مبتلا به همان بیماری، آرامش می یابند. به علاوه بیمارانی که خانواده هایشان برای آنها دعا می کنند، حتی بدون این که خود بیمار در جریان باشد، بهبودی بیمار سریع تر خواهد شد.
ما انسان ها، اگر معقتد باشیم که شگفت انگیزترین و عالی رتبه ترین مخلوق روی زمین هستیم، اگر بدانیم که چه قدرتی را خداوند در وجود ما به ودیعه نهاده است، هرگز دچار اضطراب، افسردگی و آشفتگی نمی شویم. بیایید از فردا هر بامداد زمزمه کنیم:
«ای کردگاری که مرا خلق کردی و از روح عالی خود، در تن خاکی من دمیدی! به من روحی دریایی عطا فرما تا در پناه این دل دریایی، تمام مصائب و مشکلات را تحمل کنم!
ای خدای من! لطف بی کران خود را شامل حالم بفرما تا هر آن، بر قدر و منزلت خویش آگاه تر گردم و لحظه به لحظه بر معرفت ذات تو آشناتر!
به من بیاموز که اگر خود، حلقه دوستی با تو نگسلم، تو این حلقه را نخواهی گسست! باشد که تو نیز لحظه ای مرا به خود وامگذاری و همواره به من آرامش عنایت فرمایی!».
*پایگاه حوزه
در حقیقت، فردی که به خداوند اعتقاد دارد و با حضرت احدیت پیوند دارد، در پهندشت هستی هرگز خود را تنها و منزوی نمی پندارد و همیشه سعی دارد تا از جاده انسانیت عدول نکند؛ چرا که خدا را همواره ناظر و شاهد اعمال خود می داند. در این پیوستگی، انسان در هوای آرزوی تاریخی خویش، یعنی همان رسیدن به ابدیت، راه می پیماید. کم کم از قید تن، رها می شود و روشنفکرانه راه پیوستگی به معبود را می پیماید و در این راه به آرامشی بی کران دست می یابد؛ آرامشی که انسان را در اضطراب ها، ازدحام ها و تنش ها حمایت و همراهی می کند.
انسانی که معتقد به خداست، در سختی ها و مصائب، بردبارتر و شکیباتر می شود، به پوچی نمی رسد و از طرفی همین که همواره کسی را دارد که حرف ها و دردهای تنهایی اش، را با او زمزمه کند، می داند که به یاریش می شتابد. هرچند در جامعه تنها باشد، امّا در خلوتش همیشه حضوری سبز را با تمام وجودش احساس می کند. حضوری که به خلوت او معنای دیگری می بخشد.
انسانی که باور مذهبی در عمق جانش ریشه گرفته به دلیل کرامت انسانی و ارزشی که برای خویش قائل است، سراغ بسیاری از معضلات اجتماعی نمی رود و خود این مسئله نیز باعث می شود که آرامش فرد بیشتر شود. روح عظیم انسانی با لطف، ایثار، گذشت و کمک به همنوع، روز به روز عظیم تر و پرشکوه تر می گردد. به همین دلیل، انسانی که به همنوع خود کمک می کند قبل از آن که طرف مقابل، احساس امنیّت خاطر را تجربه کند، خود فرد، با تمام وجود، آرامش خاطر را احساس می کند.
در تحقیقات اخیر، دانشمندان دانشگاه هاروارد به این نتیجه رسیدند که بیمارانی که اعتقاد مذهبی دارند، زودتر از سایر بیمارانِ مبتلا به همان بیماری، آرامش می یابند. به علاوه بیمارانی که خانواده هایشان برای آنها دعا می کنند، حتی بدون این که خود بیمار در جریان باشد، بهبودی بیمار سریع تر خواهد شد.
ما انسان ها، اگر معقتد باشیم که شگفت انگیزترین و عالی رتبه ترین مخلوق روی زمین هستیم، اگر بدانیم که چه قدرتی را خداوند در وجود ما به ودیعه نهاده است، هرگز دچار اضطراب، افسردگی و آشفتگی نمی شویم. بیایید از فردا هر بامداد زمزمه کنیم:
«ای کردگاری که مرا خلق کردی و از روح عالی خود، در تن خاکی من دمیدی! به من روحی دریایی عطا فرما تا در پناه این دل دریایی، تمام مصائب و مشکلات را تحمل کنم!
ای خدای من! لطف بی کران خود را شامل حالم بفرما تا هر آن، بر قدر و منزلت خویش آگاه تر گردم و لحظه به لحظه بر معرفت ذات تو آشناتر!
به من بیاموز که اگر خود، حلقه دوستی با تو نگسلم، تو این حلقه را نخواهی گسست! باشد که تو نیز لحظه ای مرا به خود وامگذاری و همواره به من آرامش عنایت فرمایی!».
*پایگاه حوزه
