خانم «الین شیلینو» که بارها به ایران سفر کرده، این بار سفرنامه اش با عنوان «افسانه ای از پارس» را در نیویورک تایمز منتشر کرده است. انتشار این سفرنامه، غربی های ضد ایران را به شدت عصبانی کرده است.
به گزارش شهدای ایران، این خانم فرانسوی که مدیر بخش فرانسه روزنامه آمریکایی "نیویورک تایمز" (The New York Times) هم هست، به دلیل انتشار دیدگاه ها و عکس هایش از ایران با حمله جریان های ضد ایرانی در غرب مواجه شده است.
عصبانیت افراطیون ضد ایران از انتشار سفرنامه خانم "الین شیلینو" (Elaine Sciolino)، آن قدر جدی بود که سخنگوی نیویورک تایمز را ناگزیر کرد، واکنش نشان دهد و بگوید "خطاها برطرف می شود." علت عصبانیت و حمله به خانم روزنامه نگار این بوده است که چرا وی مطلبی بر ضد برنامه هسته ای ایران یا ادعای نقض حقوق بشر در ایران ننوشته و چهره زیبایی از ایران به نمایش گذاشته است!
دولت ها و رسانه های غربی در حالی ایران را به نقض حقوق بشر و عدم وجود آزادی متهم می کنند که خود اصول ابتدایی آزادی و حقوق بشر را رعایت نمی کنند، نمونه آن همین مورد است که به یک روزنامه نگار فشار می آورند که مطابق گفته آن ها بنویسد و آنچه را که خود از ایران دیده و شنیده است، اصلاح کند.
به نوشته سایت صدای آمریکا(VOA)، خانم "الین شیلینو" از نویسندگان روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز و رییس بخش فرانسه این نشریه در پاریس است. او از سال ۱۹۷۹ میلادی و پس از انقلاب، بارها به ایران سفر کرده است. وی در میانه ماجرای گروگانگیری و همچنین جنگ هشت ساله با عراق به ایران رفته بود.
اما آنچه گزارش او را بیشتر مورد توجه رسانه ها قرار داده است، برخی اعتراضات به نحوه تنظیم این گزارش و عدم اشاره به شرایط موجود در ایران است؛ اینکه او هیچ اشاره ای به عدم رعایت حقوق بشر در آن کشور نکرده و آنچه در گزارش او آمده، تنها تعریف و تمجید است.
"لوید گراو" از دبیران وبسایت خبری تحلیلی "دیلی بیست" یکی از منتقدان او است. او در مطلبی در همین وبسایت، سفر نویسنده نیویورک تایمز را "تبلیغاتی" و "شرم آور" توصیف کرده و گزارش مربوط به آن را نوعی "رپرتاژ آگهی" خوانده است.
وی نوشته است: «در عصر پراضطراب رسانه های دیجیتالی و مشکلات مالی پیش روی آنها، این شیوه ای است نوین برای درآمدزایی.»
گراو با اشاره به هزینه هفت هزار دلاری این سفر، در نامه ای به نیویورک تایمز اعتراض خود را به نپرداختن آن گزارش به آنچه که او "واقعیت های موجود در ایران" می داند، ابراز کرده است. او معتقد است باید در آن گزارش، به عدم رعایت حقوق بشر، اهداف هسته ای تهران و همچنین حمایت از تروریست ها که به گفته او توسط دولت ایران صورت می گیرد، هم اشاره می شد.
در پاسخ به این اعتراض ها سخنگوی روزنامه نیویورک تایمز، هدف از آن سفر را شناساندن تاریخ کهن و ارزشمند ایران زمین در کنار معماری کشور دانسته است؛ اما در عین حال این را هم گفته است که باید در کنار آن، به موضوعاتی از قبیل حقوق بشر هم پرداخته می شد.
چنین دیدگاه تنگ نظرانه ای خود گویای میزان پایبندی رسانه های غربی درباره ادعای آزادی است. یک روزنامه نگار غربی به ایران سفر کرده و آنچه به چشم دیده را به تصویر کشیده است؛ اما در نهایت مؤاخده می شود که چرا آنچه ما می گوییم را ننوشتی! آیا این یعنی آزادی؟!
این سفرنامه آنقدر برای جریان ضد ایران در غرب سنگین بوده است که حتی سخنگوی نیویورک تایمز را ناچار می کند وارد میدان شود تا بگوید خطاها را برطرف می کند و آنچه افراطی های ضد ایران دوست دارند را حذف یا اضافه می کنند! آیا حقیقتا نام این آزادی است که یک روزنامه نگار غربی نمی تواند مطابق سلیقه خود بنویسد و اگر نوشت بازخواست، محاکمه و محکوم می شود؟
*مشرق
عصبانیت افراطیون ضد ایران از انتشار سفرنامه خانم "الین شیلینو" (Elaine Sciolino)، آن قدر جدی بود که سخنگوی نیویورک تایمز را ناگزیر کرد، واکنش نشان دهد و بگوید "خطاها برطرف می شود." علت عصبانیت و حمله به خانم روزنامه نگار این بوده است که چرا وی مطلبی بر ضد برنامه هسته ای ایران یا ادعای نقض حقوق بشر در ایران ننوشته و چهره زیبایی از ایران به نمایش گذاشته است!
دولت ها و رسانه های غربی در حالی ایران را به نقض حقوق بشر و عدم وجود آزادی متهم می کنند که خود اصول ابتدایی آزادی و حقوق بشر را رعایت نمی کنند، نمونه آن همین مورد است که به یک روزنامه نگار فشار می آورند که مطابق گفته آن ها بنویسد و آنچه را که خود از ایران دیده و شنیده است، اصلاح کند.
به نوشته سایت صدای آمریکا(VOA)، خانم "الین شیلینو" از نویسندگان روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز و رییس بخش فرانسه این نشریه در پاریس است. او از سال ۱۹۷۹ میلادی و پس از انقلاب، بارها به ایران سفر کرده است. وی در میانه ماجرای گروگانگیری و همچنین جنگ هشت ساله با عراق به ایران رفته بود.
اما آنچه گزارش او را بیشتر مورد توجه رسانه ها قرار داده است، برخی اعتراضات به نحوه تنظیم این گزارش و عدم اشاره به شرایط موجود در ایران است؛ اینکه او هیچ اشاره ای به عدم رعایت حقوق بشر در آن کشور نکرده و آنچه در گزارش او آمده، تنها تعریف و تمجید است.
"لوید گراو" از دبیران وبسایت خبری تحلیلی "دیلی بیست" یکی از منتقدان او است. او در مطلبی در همین وبسایت، سفر نویسنده نیویورک تایمز را "تبلیغاتی" و "شرم آور" توصیف کرده و گزارش مربوط به آن را نوعی "رپرتاژ آگهی" خوانده است.
وی نوشته است: «در عصر پراضطراب رسانه های دیجیتالی و مشکلات مالی پیش روی آنها، این شیوه ای است نوین برای درآمدزایی.»
گراو با اشاره به هزینه هفت هزار دلاری این سفر، در نامه ای به نیویورک تایمز اعتراض خود را به نپرداختن آن گزارش به آنچه که او "واقعیت های موجود در ایران" می داند، ابراز کرده است. او معتقد است باید در آن گزارش، به عدم رعایت حقوق بشر، اهداف هسته ای تهران و همچنین حمایت از تروریست ها که به گفته او توسط دولت ایران صورت می گیرد، هم اشاره می شد.
در پاسخ به این اعتراض ها سخنگوی روزنامه نیویورک تایمز، هدف از آن سفر را شناساندن تاریخ کهن و ارزشمند ایران زمین در کنار معماری کشور دانسته است؛ اما در عین حال این را هم گفته است که باید در کنار آن، به موضوعاتی از قبیل حقوق بشر هم پرداخته می شد.
چنین دیدگاه تنگ نظرانه ای خود گویای میزان پایبندی رسانه های غربی درباره ادعای آزادی است. یک روزنامه نگار غربی به ایران سفر کرده و آنچه به چشم دیده را به تصویر کشیده است؛ اما در نهایت مؤاخده می شود که چرا آنچه ما می گوییم را ننوشتی! آیا این یعنی آزادی؟!
این سفرنامه آنقدر برای جریان ضد ایران در غرب سنگین بوده است که حتی سخنگوی نیویورک تایمز را ناچار می کند وارد میدان شود تا بگوید خطاها را برطرف می کند و آنچه افراطی های ضد ایران دوست دارند را حذف یا اضافه می کنند! آیا حقیقتا نام این آزادی است که یک روزنامه نگار غربی نمی تواند مطابق سلیقه خود بنویسد و اگر نوشت بازخواست، محاکمه و محکوم می شود؟
*مشرق
