شهدای ایران: باز هم پنجشنبه و گلزار و دیدار شهدا،چقدر پنجشنبه ها را دوست دارم چرا که به دیدار کسانی می روم که عشقشان در ذره ذره وجودم ریشه دوانده است و حال عاشقی را دارم که به دیدار معشوقی می رود که او نیز انتظارش را می کشد، و چه زود دلتنگ هم می شویم و به لحظه دیدار می ندیشیم. مگر نه اینکه دل به دل راه دارد و شهدا را دلی است به عظمت و وسعت آسمان ها و به پهنای افق و چه خوب میزبانی هستند شهدا که دل کندن از خوان گسترده میهمانیشان سنگین است و دشوار،به هر قطعه که قدم می گذاری به پیشوازت می آیند و باید که گوش جان داشته باشی که علیکم السلامشان را بشنوی که جواب سلام واجب است و از خوبان انتظاری جز این نمی رود.

باید با چشم دل به میهمانیشان قدم بگذاری که شادمانی را در چهره های نورانیشان ببینی.ب ه سراغ هر کدامشان که می روی انگار که سال هاست می شناسدت و چه زیبا تکریمت می کند.و غروب آسمان اینجا چه زیباست و چگونه است که می گویند اینجا دلمان می گیرد،دلی که آسمانی باشد با زیارت آسمانیان سکینه و آرامش می یابد و شاید این دلتنگی به خاطر آن است که دل در آرزوی وصالشان است و درد هجران و فراق دلتنگمان می کند. چقدر دلم برایتان تنگ شده است، برای لبخند ابراهیم، سید عباس، لبخند زیبای سید مرتضی که به دل مرده ام جان می دهد و زنده ام می کند، دلم برای علی هم تنگ شده است(شهید علی خلیلی)برای فانوس های زیبای قطعه فرزندان روح الله (شهدای گمنام) و چقدر میهمانی امروز شیرین است.