یک جانباز ۲۵ درصد مدارکی در دست دارد که نشان می دهد جانباز ۵۰ درصد است و بنیاد شهید به او کارت جانبازی ۲۵ درصد داده است. اعتراضهای این جانباز موجب شده که پس از ۲۰ سال کار در بنیاد اخراج شود و حقوق و مزایاش هم قطع شده است. مدارک این جانباز نشان می دهد که بسیاری از جانبازان درصد دارند ولی خودشان خبر ندارند

برای او تمام روزهای سال ایام دفاع مقدس است. شب در خواب کابوس ترکشهای ریزی که بدنش را تکه تکه کرده اند امانش را گرفته است. و روز که می شود تمام اسناد و مدارک و عکسهای جنگ را دور خودش می چیند و در حالی که ترکشهای ریز دارند روی سرش می رقصند ساعتها به کارت جانبازی اش خیره می شود که روی آن نوشته است جانباز ۲۵ درصد.

جانباز ۲۵ درصد یعنی اینکه برادر اگر ۸ سال زیر آتش گلوله و نارنجک و تانک بوده ای، اگر آرپی جی زن و تک تیرانداز و تخریب چی گردان بوده ای و اگر در بدنت جای صدها ترکش و گلوله و گاز خردل است ما تشخیص داده ایم که جانبازی ات ۲۵ درصد است…
جانباز ۲۵ درصد یعنی نه حقی داری نه حقوقی شاید سهم تو تنها یک دفترچه بیمه باشد منتی که سالها بر سر و تو خانواده ات سنگینی خواهد کرد. جانباز ۲۵ درصد یعنی آخر ترویج فرهنگ ایثار و شهادت، یعنی یاد دادن به نسل آینده که ایثار  هم وزن و عدد و قیمتی دارد. یعنی عند مرام و جوانمردی از سوی آنهایی که جنگ را احساس نکرده اند.

این سند نشان می دهد این جانباز ۵۰ درصد است

وبلاگ جانبازازان شیمیایی نوشت : جانباز ۲۵ درصد یعنی باید روی پای خودت بایستی چون پا داری، دستت را برای کمک به پیش هر کس دراز کنی چون دست داری ولی اینکه حال و نفس و اعصاب نداری هنوز تعرفه اش ابلاغ نشده ای کاش دست و پا نداشتی برادر…

شاید سهم من از این دنیا دیدن چشمهای سراسر عشق و ایثار است. چشمهایی که یک دم تر و یک دم خشک می شوند و تو سرت را تا روی فرش از شرمندگی نمی توانی بالا بیاوری…

امیر حسین خرم متولد ۲۶ تیرماه ۱۳۴۸ فرزند اسماعیلصادره از تهران جانباز ۲۵ درصد اعصاب و روان…. گفته بودند وضع خوبی ندارد. قرصهای قوی مصرف می کند و کنترل اعصابش را از دست می دهد. میهمان خانه اش شدیم. خانه ای از خود نداشت و خود سالها میهمان پدر همسرش بود. همسری که خود خواهر شهید است.

در این سند نشان داده شده است که “حاج محمد رضا طاهری” و “سعید تاجیک” جانباز هستند

امیر حسین خرم ۱۵ ساله بود که برای اولین بار به دوکوهه رفت. می گوید: ای کاش هوش و حواسم سرجا بود تا دیده ها و شنیده های باورنکردنی را برایتان بازگو می کردم.

یک شب وقتی که در پست نگهبانی دوکوهه پاس می دادم رزمنده ای که چفیه اش را دور صورتش پیچیده بود جلو آمد. ایست دادم گفت آشنا هستم. دستانش سیاه بود و چند فرچه و واکس در دست داشت. گفتم اگر نماز شب را یادم بدهی می گذارم این بار کنار من بنشینی تا نگهبانی ام تمام شود.

جانباز خرم در حین مداحی در دوران دفاع مقدس

وقتی نگهبانی ام تمام شد او به نماز ایستاد و من هم در کنار او ایستادم. وقتی به العفو العفو رسید گریست و من هم گریستم. بعدها فهمیدم او حاج ابراهیم همت بود. روزی که خبر شهادت همت را آوردند همه گریه می کردند و این ماتم شاید برای خیلیها تا امروز ادامه دارد.

در چندین عملیات حضور داشتم و پس از گذراندن دوره های نظامی مسئول گروهان در گردان حمزه لشکر محمد رسول الله شدم. در چند عملیات چندین ترکش به بدنم اصابت کرد و یکی از آنها هنوز توی سرم هست. ولی تلخترین عملیات بیت المقدس ۴ در منطقه شاخ شمیران بود. شیمیایی زدند و من ماسکم را به یک روحانی که ترکش خورده بود دادم و او را روی دوشم گرفته و به عقب منتقل کردم.

از این خاطرات بگزیم. پس از جنگ کارهای زیادی کردم ولی در کارگزینی یکی از مناطق بنیاد شهید مشغول به کار شدم. آنجا بود که دریافتم من جانباز ۵۰ درصد هستم و این کارتی که برای من صادر شده است ۲۵ درصد است. این اطلاعات موجب شد تا شغلم را از دست بدهم. مسئولان مرا تهدید کردند و حتی حقوق ۴۵۰ هزار تومانی من را هم ۳ ماه است قطع کرده اند. نمیدانم جواب فرزندانم زهرا، محمد هاشم و زینب را چه بدهم.

حتی وکیلم هم از شانه خالی کرد. ولی مدارک و اسنادی که در دست دارم گواهی می دهد که به راستی من و بسیاری از همرزمان من جانباز هستند و درصد بالایی دارند ولی حتی خیلی از آنها از این جانبازی بی خبرند.

مثلا شاید حاج محمد طاهری فرزند تقی مداح اهل بیت نداند که جانباز ۲۵ درصد است. دیباچه غم نوشتم و تمام زندگی و مدارکم را یک پرونده کرده و به مسئولان ارسال کردم ولی خبری نشد.

این سند نشان می دهد “محمد رضا طاهری” و “سعید تاجیک” جانباز هستند

خدا می داند که چه آدمهای خوبی و چه آدمهای بدی بر زندگی ایثارگران مدیریت می کنند. شاید نوشتن و یا انتشار برخی اسناد و فایلهای صوتی که در دست دارم برای شمای خبرنگار و روزنامه نگار هم درد سر شود. همین بس که آنها بدانند من رزمنده ای زنده و ولایتمدارم و هیچگاه با تمام این همه فشار زندگی و این همه نا ملایماتی که آنان در حق من کرده اند در تریبونهای بیگانه فریاد نزدم. مانند روزهای عملیات منورها را زیر شکمم خاموش می کردم.

من امیرحسین خرم سالهاست که فراموش شده ام…

عکس از سید هادی کسایی زاده: