کنفرانس موسوم به صلح و امنیت عراق در پاریس در حالی به کار خود پایان داد که در میان کشورهای عضو ائتلاف به اصطلاح بین المللی علیه داعش نام کشورهای موثر منطقه از جمله ایران دیده نمی شود.
به گزارش شهدای ایران، به دنبال اعلام راهبرد جدید آمریکا در نبرد با داعش شماری از همپیمانان این کشور در اقدامی نمایشی امروز در پاریس گردهم آمدند تا مانند گذشته دنباله روی خود را از سیاست های واشنگتن نشان دهند. "کنفرانس صلح و امنیت عراق" مانند دهها کنفرانس مشابه که طی این سال ها به بهانه مقابله با تروریسم برگزار شده سرشار از اظهاراتی شعاری بود و در واقع تکرار همان حرف های مقامات آمریکا به شمار می رفت.
شرکت کنندگان در این کنفرانس بر لزوم مقابله با تروریسم در جهان به ویژه در عراق و سوریه تاکید و اعلام کردند برای این منظور نباید حتی لحظه را از دست داد. از جمله مواردی که مورد تاکید شرکت کنندگان قرار گرفت معرفی ائتلاف جدیدی متشکل از 25 کشور بود که قرار است جبهه بین المللی مقابله با تروریسم را شکل دهد. این کشورها در واقع همان هایی هستند که در این کنفرانس شرکت و موافقت خود را با طرح 4 ماده ای آمریکا برای مقابله با داعش در عراق و سوریه اعلام کردند.
بیانیه پایانی این کنفرانس که مورد حمایت اتحادیه اروپا و سازمان ملل قرار گرفته، گواه این مدعا است. بر اساس بیانیه مذکور اعضای ائتلاف در بیرون راندن تروریست ها از منطقه که شامل حمله به مواضع آنها در عراق و سوریه می شود همکاری می کنند. این موضوع نخستین مورد از طرح ضدتروریستی 4 ماده ای "باراک اوباما" است. این همکاری همچنین در دیگر موارد از جمله پشتیبانی از دولت عراق برای مقابله با داعش و نیز ارسال تجهیزات نظامی مورد نیاز ارتش عراق و نیروهای پیشمرگه با مفاد اعلام شده از سوی رئیس جمهوری آمریکا همخوانی دارد.
کشورهایی که در این ائتلاف حضور دارند عبارتند از: بحرین، بلژیک، کانادا، چین، چک، دانمارک، مصر، فرانسه، آلمان، انگلیس، عراق، ایتالیا، ژاپن، اردن، قطر، کویت، لبنان، هلند، نروژ، عمان، روسیه، عربستان، اسپانیا، ترکیه و آمریکا. با نگاهی به این فهرست مشخص می شود به جز چند کشور مهم و کلیدی در منطقه و جهان که واقعا از قدرت و توان هماهنگی بین المللی برای مبارزه با تروریسم برخوردارند، باقی کشورها فاقد این توان هستند. در واقع در این ائتلاف از کشورهایی نام برده شده که بیشتر از هر چیز به عنوان همپیمانان منطقه ای آمریکا شناخته می شوند و تنها خاصیت آنها نیز پیروی بی چون و چرا از تصمیمات کاخ سفید است.
این در حالی است که در این میان نام کشورهای با نفوذ و قدرتمند منطقه مانند ایران و سوریه که در عمل به مقابله با تروریست ها پرداخته اند و از قابلیت بسیار بالایی در حل بحران عراق دارند به چشم نمی خورد.
کشورهایی مانند کویت و قطر که تنها به خاطر پترو دلارهایشان شناخته می شوند چه نقشی می توانند در نبرد با تروریست ها ایفا کنند؟ آیا بدون حضور بازیگران موثر منطقه ای می توان مدعی تشکیل ائتلافی بین المللی برای مقابله با یک خطر روز افزون به نام داعش شد؟ آمریکا تلاش دارد با تشکیل یک گروه از همپیمانان منطقه ای خود و نادیده گرفتن ایران و سوریه جبهه جدیدی به عنوان مبارزه با تروریسم در منطقه باز کند.
جالب این جا است کشورهایی که تا کنون حامی گروه های معارض در سوریه بوده اند، به این ائتلاف پیوسته اند. علت این است که این گروه ها بعدها با تشکیل داعش نقش خنجر دولبه ای را برای غرب و همپیمانانش بازی کرده و آنها را به وحشت انداخته اند.
با توجه به این واقعیت ها باید گفت، صرفنظر از حضور برخی کشورها، کنفرانس پاریس گردهمایی پر زرق و برق آمریکا و دوستان برای یادآوری اهداف و منافع مشترک و تکرار شعارهایی کلیدی بود و ارتباطی با یک تلاش بین المللی برای مقابله با پدیده شوم تروریسم در منطقه نداشت. زیرا در این صورت به جای حرافی و یارکشی، باید با اذعان به نقش مهم قدرت های منطقه ای و استفاده از تجارب و قابلیت های آنها، گام هایی عملی در این راستا برداشته می شد.
*مهرشرکت کنندگان در این کنفرانس بر لزوم مقابله با تروریسم در جهان به ویژه در عراق و سوریه تاکید و اعلام کردند برای این منظور نباید حتی لحظه را از دست داد. از جمله مواردی که مورد تاکید شرکت کنندگان قرار گرفت معرفی ائتلاف جدیدی متشکل از 25 کشور بود که قرار است جبهه بین المللی مقابله با تروریسم را شکل دهد. این کشورها در واقع همان هایی هستند که در این کنفرانس شرکت و موافقت خود را با طرح 4 ماده ای آمریکا برای مقابله با داعش در عراق و سوریه اعلام کردند.
بیانیه پایانی این کنفرانس که مورد حمایت اتحادیه اروپا و سازمان ملل قرار گرفته، گواه این مدعا است. بر اساس بیانیه مذکور اعضای ائتلاف در بیرون راندن تروریست ها از منطقه که شامل حمله به مواضع آنها در عراق و سوریه می شود همکاری می کنند. این موضوع نخستین مورد از طرح ضدتروریستی 4 ماده ای "باراک اوباما" است. این همکاری همچنین در دیگر موارد از جمله پشتیبانی از دولت عراق برای مقابله با داعش و نیز ارسال تجهیزات نظامی مورد نیاز ارتش عراق و نیروهای پیشمرگه با مفاد اعلام شده از سوی رئیس جمهوری آمریکا همخوانی دارد.
کشورهایی که در این ائتلاف حضور دارند عبارتند از: بحرین، بلژیک، کانادا، چین، چک، دانمارک، مصر، فرانسه، آلمان، انگلیس، عراق، ایتالیا، ژاپن، اردن، قطر، کویت، لبنان، هلند، نروژ، عمان، روسیه، عربستان، اسپانیا، ترکیه و آمریکا. با نگاهی به این فهرست مشخص می شود به جز چند کشور مهم و کلیدی در منطقه و جهان که واقعا از قدرت و توان هماهنگی بین المللی برای مبارزه با تروریسم برخوردارند، باقی کشورها فاقد این توان هستند. در واقع در این ائتلاف از کشورهایی نام برده شده که بیشتر از هر چیز به عنوان همپیمانان منطقه ای آمریکا شناخته می شوند و تنها خاصیت آنها نیز پیروی بی چون و چرا از تصمیمات کاخ سفید است.
این در حالی است که در این میان نام کشورهای با نفوذ و قدرتمند منطقه مانند ایران و سوریه که در عمل به مقابله با تروریست ها پرداخته اند و از قابلیت بسیار بالایی در حل بحران عراق دارند به چشم نمی خورد.
کشورهایی مانند کویت و قطر که تنها به خاطر پترو دلارهایشان شناخته می شوند چه نقشی می توانند در نبرد با تروریست ها ایفا کنند؟ آیا بدون حضور بازیگران موثر منطقه ای می توان مدعی تشکیل ائتلافی بین المللی برای مقابله با یک خطر روز افزون به نام داعش شد؟ آمریکا تلاش دارد با تشکیل یک گروه از همپیمانان منطقه ای خود و نادیده گرفتن ایران و سوریه جبهه جدیدی به عنوان مبارزه با تروریسم در منطقه باز کند.
جالب این جا است کشورهایی که تا کنون حامی گروه های معارض در سوریه بوده اند، به این ائتلاف پیوسته اند. علت این است که این گروه ها بعدها با تشکیل داعش نقش خنجر دولبه ای را برای غرب و همپیمانانش بازی کرده و آنها را به وحشت انداخته اند.
با توجه به این واقعیت ها باید گفت، صرفنظر از حضور برخی کشورها، کنفرانس پاریس گردهمایی پر زرق و برق آمریکا و دوستان برای یادآوری اهداف و منافع مشترک و تکرار شعارهایی کلیدی بود و ارتباطی با یک تلاش بین المللی برای مقابله با پدیده شوم تروریسم در منطقه نداشت. زیرا در این صورت به جای حرافی و یارکشی، باید با اذعان به نقش مهم قدرت های منطقه ای و استفاده از تجارب و قابلیت های آنها، گام هایی عملی در این راستا برداشته می شد.
