به راستی ما برای به دست گرفتن ابزار قدرتمندی چون اینترنت تا چه حد مزرعه ی فرهنگی خود حاصل خیز کردیم و آماده باروری ساختیم که امروز می خواهیم به جای علف های هرز توهین به بزرگان، محصول مرغوب و تولید درجه یک برداشت کنیم .
شهدای ایران: کشوری که مورد تهاجم فرهنگی قرار می‌گیرد، برای نابودی فرهنگش، دشمن نه از یک دریچه بلکه از هر منفذی برای ورود و ضربه زدن به شاکله و ساختار فرهنگی و اجتماعی آن استفاده می کند.
وقتی زیر ساخت‌های فرهنگی، مورد هجمه قرار می گیرد و کشور مد نظر، قادر نیست سیستم های فرهنگی و اجتماعی خود را بسته به شرایط جدید، خود را بازتولید کند تنها شاهد اضمحلال ،شسکت و تسلیم در برابر هجمه‌ها و لطماتی خواهد بود که بر پیکره‌ی فرهنگش وارد می‌شود.
یکی از موارد برجسته در خصوص تهاجم فرهنگی، جوک و لطیفه‌هایی است که مرز اخلاق را نادیده گرفته و حتی از مرز شرع و عرف عبور کرده و گاها در لباس تابو شکنی قصد دارد تمامی چهارچوب‌های اخلاقی جامعه را نابودکند.
امروزه به برکت شبکه های اجتماعی سرعت انتشار این نوع جوک‌ها به قدری سریع شده است که در طول چند ساعت کل جامعه را نسبت به یک مسئله حساس و اصطلاحا درگیر یک سوژه ناب می کند.
این شوخی‌ها و لطیفه‌ها که از مرز اخلاق عبور کرده و همانند هوای مسموم مردم و البته بیشتر جوانان را مورد آسیب قرار می هد زمانی زنگ خطر را به صدا در می آوردکه که یکی از ارزش‌های دینی و مذهبی و یا سیاسی و ملی را مورد هجوم قرار دهد و اصطلاحا یک شخصیت برجسته دینی یا ملی را سوژه جوک‌ها کند.
یادمان نرفته است که در دهه‌های هفتاد و هشتاد ورژن‌های جدید جوک، با سوژه کردن قومیت‌ها همه جامعه را فراگرفت و کشوری که دور تا دورش قومیت‌ها و نژاد های بسیاری تشکیل داده است و خطر تجزیه همیشه یک تهدید استراتژیک به حساب می آید را به چالش کشاند.
این مسئله به قدری کشور را دچار مشکل کرد که آیت الله خامنه ای در استفتائی بیان کردند که تمسخر قومیت ها و نژاد ها دارای حرمت است و بیان جملات توهین آمیز و تحقیر کننده حرام است.
پس از گذشت اندک زمانی این زمین بایر فرهنگی که دچار شبیخون فرهنگی شده بود و بارها توسط رهبر معظم انقلاب هشدار های بسیار جدی به مسئولین و متصدیان فرهنگ داده شده بود بدون اندکی زیر ساخت مناسب فرهنگی و یا فرهنگ سازی متناسب و در خورد جامعه ایران، رسانه های نوین گسترش پیدا کرد و ضریب نفوذ رسانه‌های مجازی اعم از وبلاگ ها،چت‌روم‌ها، مسنجر‌ها فوروم‌ها و بعدا شبکه‌های اجتماعی همانند فیس بوک و توئیتر و در نسل بعدی شبکه های اجتماعی وابسته به تلفن همراه کار راه به جایی رساند که مرز توهین ها به ائمه اطهار و بزرگان دین و مذهب کشید.
شاید آن روز که قومیت ها را مسخره می کردند و ماهم لبخندی می‌زدیم در دلمان می گفتیم که این جکها چه ضرری دارد!؟ ،کم کم جوک ها رنگ و بوی ابتذال و مسائل جنسی به خود گرفته و در گعده و میهمانی ها، یواشکی هایی شده که در شبکه های اجتماعی علنی مطرح می گردید و مخاطبانی که پایه های اخلاقی در آنها به سست شده بود فضایی را فراهم کرد که با شعار تابو شکنی و ادعای شبهه روشن فکری، شوخی با همه چیزرا مجاز دانست و کار را به جایی رساند که امام هادی (ع) به مدت چند ماه در صدر بدترین توهین ها و هتاکی ها قرار گرفت.
شاید شوخی با شخصیت هایی که باید فخر ما باشند همچون دکتر شریعتی ، سهراب سپهری و یا برجستگان دیگر، مانوری بود برای محک زدن فضا که امروز توهین‌های بسیاری را علیه بنیانگذار انقلاب اسلامی ، حضرت امام خمینی (ره) به راه بیاندازند .
به راستی ما برای به دست گرفتن ابزار قدرتمندی چون اینترنت تا چه حد مزرعه ی فرهنگی خود حاصل خیز کردیم و آماده باروری ساختیم که امروز می خواهیم به جای علف های هرز توهین به بزرگان، محصول مرغوب و تولید درجه یک برداشت کنیم .
چند وقتی است که مسئولین برای گسترش پهنای باند مانور تبلیغاتی می دهند و وارد فاز عملیاتی شده اند.حال مرجع معظمی که این هشدار را می دهد که بیایید به جای افزایش پهنای باند و رفتن به نسل های بعدی سخت افزاری، فضای فرهنگی را آماده کنیم تا به جای به اشتراک گذاشتن محتویات ضد اخلاقی و مبتذل بتوانیم استفاده بهینه‌ای از این ظرفیت بکنیم، روشن فکران نا آگاه شاخ و شانه می کشند که دین مخالف رشد و توسعه رسانه‌ای است و ما هم برگشته‌ایم به تندروی های طالبانی و داعشی .
رئیس جمهور اصرار دارند که ما برای دانش و دانشگاه و دانشجو، فناوری را توسعه می دهیم ولی همین دانشجویان امروز از اقشار پر تعداد معتادان هستند و شاید همین جوک های توهین آمیز محصول دست تعداد زیادی از جوانانی باشد که اغلب به برکت دانشگاه های آزاد و ... دانشجو شده.
ما خود را به خواب زده‌ایم یا واقعا خواب زده شده‌ایم که این چنین مسئله را گم کرده و در تاریکی به دونبال روشنایی می گردیم. ما به جای این که رانندگی را به جوانان یاد بدهیم بدون تعلیم آنان را سوار بر مرکب استحاله فرهنگی می کنیم که با سرعت بسیار به سمت دره پوچی حرکت کند و وقتی کسی انتقاد می کند که بیاییم به جای ماشین سواری بدون ترمز، رانندگی و اصول زندگی را یاد بدهیم عده ای سینه چاک می دهند که آقا بیایید بر سرعت این مرکب بی افزاییم تا از کسی جا نمانیم . به جد کم نیستند گعده های مسمومی که در شبکه های اجتماعی تلفن همراه همچون واتس اپ، وایبر و اینستاگرام شکل گرفته است و نوجوانان را نیز درگیر بی اخلاقی ها کرده.دختران وپسرانی که بیشتر از ۱۵ ۱۶ سال سن ندارند و درگیر مسائل غیر اخلاقی شده اند. باید هشدارها را جدی گرفت.
وقتی مراجع معظم تقلید هشدار می دهند باید به جای موضع گیری، تامل کرد و نشست و دید که آیا امروز جامعه ما پذیرای این فناوری هست و آیا این ابزار به نوجوانان و جوانانی که ثمراتش توهین به امام و رهبری و ارزش های دینی و ملی است کمکشان می‌کند یا بیشتر سبب نابودی فرهنگی و اخلاقی آنها می‌شود.
عده ای می گویند اینترنت پرسرعت همانند چاقو است، ماهیت خنثایی دارد هر کسی می تواند استفاده ای از این ابزار بکند. همانند چاقو که هم می کشد و هم جان کسی را نجات می دهد، ولی به راستی ما جراح تربیت کرده ایم یا قاتل فرهنگی؟ آیا ثمره چندین سال فعالیت فرهنگی تربیت یک انسان با فرهنگ است که خطوط را می شناسد یا اشخاصی که همه چیز را می داند به جز خطوط قرمز؟ این ها مسائلی است که باید با تامل بسیار بر آنها نسبت به تصمیم خود تجدید نظر کنیم و درست تر و حساب شده تر تصمیم بگیریم.
*فرهنگ نیوز
وقتی زیر ساخت‌های فرهنگی، مورد هجمه قرار می گیرد و کشور مد نظر، قادر نیست سیستم های فرهنگی و اجتماعی خود را بسته به شرایط جدید، خود را بازتولید کند تنها شاهد اضمحلال ،شسکت و تسلیم در برابر هجمه‌ها و لطماتی خواهد بود که بر پیکره‌ی فرهنگش وارد می‌شود.
یکی از موارد برجسته در خصوص تهاجم فرهنگی، جوک و لطیفه‌هایی است که مرز اخلاق را نادیده گرفته و حتی از مرز شرع و عرف عبور کرده و گاها در لباس تابو شکنی قصد دارد تمامی چهارچوب‌های اخلاقی جامعه را نابودکند.
امروزه به برکت شبکه های اجتماعی سرعت انتشار این نوع جوک‌ها به قدری سریع شده است که در طول چند ساعت کل جامعه را نسبت به یک مسئله حساس و اصطلاحا درگیر یک سوژه ناب می کند.
این شوخی‌ها و لطیفه‌ها که از مرز اخلاق عبور کرده و همانند هوای مسموم مردم و البته بیشتر جوانان را مورد آسیب قرار می هد زمانی زنگ خطر را به صدا در می آوردکه که یکی از ارزش‌های دینی و مذهبی و یا سیاسی و ملی را مورد هجوم قرار دهد و اصطلاحا یک شخصیت برجسته دینی یا ملی را سوژه جوک‌ها کند.
یادمان نرفته است که در دهه‌های هفتاد و هشتاد ورژن‌های جدید جوک، با سوژه کردن قومیت‌ها همه جامعه را فراگرفت و کشوری که دور تا دورش قومیت‌ها و نژاد های بسیاری تشکیل داده است و خطر تجزیه همیشه یک تهدید استراتژیک به حساب می آید را به چالش کشاند.
این مسئله به قدری کشور را دچار مشکل کرد که آیت الله خامنه ای در استفتائی بیان کردند که تمسخر قومیت ها و نژاد ها دارای حرمت است و بیان جملات توهین آمیز و تحقیر کننده حرام است.
پس از گذشت اندک زمانی این زمین بایر فرهنگی که دچار شبیخون فرهنگی شده بود و بارها توسط رهبر معظم انقلاب هشدار های بسیار جدی به مسئولین و متصدیان فرهنگ داده شده بود بدون اندکی زیر ساخت مناسب فرهنگی و یا فرهنگ سازی متناسب و در خورد جامعه ایران، رسانه های نوین گسترش پیدا کرد و ضریب نفوذ رسانه‌های مجازی اعم از وبلاگ ها،چت‌روم‌ها، مسنجر‌ها فوروم‌ها و بعدا شبکه‌های اجتماعی همانند فیس بوک و توئیتر و در نسل بعدی شبکه های اجتماعی وابسته به تلفن همراه کار راه به جایی رساند که مرز توهین ها به ائمه اطهار و بزرگان دین و مذهب کشید.
شاید آن روز که قومیت ها را مسخره می کردند و ماهم لبخندی می‌زدیم در دلمان می گفتیم که این جکها چه ضرری دارد!؟ ،کم کم جوک ها رنگ و بوی ابتذال و مسائل جنسی به خود گرفته و در گعده و میهمانی ها، یواشکی هایی شده که در شبکه های اجتماعی علنی مطرح می گردید و مخاطبانی که پایه های اخلاقی در آنها به سست شده بود فضایی را فراهم کرد که با شعار تابو شکنی و ادعای شبهه روشن فکری، شوخی با همه چیزرا مجاز دانست و کار را به جایی رساند که امام هادی (ع) به مدت چند ماه در صدر بدترین توهین ها و هتاکی ها قرار گرفت.
شاید شوخی با شخصیت هایی که باید فخر ما باشند همچون دکتر شریعتی ، سهراب سپهری و یا برجستگان دیگر، مانوری بود برای محک زدن فضا که امروز توهین‌های بسیاری را علیه بنیانگذار انقلاب اسلامی ، حضرت امام خمینی (ره) به راه بیاندازند .
به راستی ما برای به دست گرفتن ابزار قدرتمندی چون اینترنت تا چه حد مزرعه ی فرهنگی خود حاصل خیز کردیم و آماده باروری ساختیم که امروز می خواهیم به جای علف های هرز توهین به بزرگان، محصول مرغوب و تولید درجه یک برداشت کنیم .
چند وقتی است که مسئولین برای گسترش پهنای باند مانور تبلیغاتی می دهند و وارد فاز عملیاتی شده اند.حال مرجع معظمی که این هشدار را می دهد که بیایید به جای افزایش پهنای باند و رفتن به نسل های بعدی سخت افزاری، فضای فرهنگی را آماده کنیم تا به جای به اشتراک گذاشتن محتویات ضد اخلاقی و مبتذل بتوانیم استفاده بهینه‌ای از این ظرفیت بکنیم، روشن فکران نا آگاه شاخ و شانه می کشند که دین مخالف رشد و توسعه رسانه‌ای است و ما هم برگشته‌ایم به تندروی های طالبانی و داعشی .
رئیس جمهور اصرار دارند که ما برای دانش و دانشگاه و دانشجو، فناوری را توسعه می دهیم ولی همین دانشجویان امروز از اقشار پر تعداد معتادان هستند و شاید همین جوک های توهین آمیز محصول دست تعداد زیادی از جوانانی باشد که اغلب به برکت دانشگاه های آزاد و ... دانشجو شده.
ما خود را به خواب زده‌ایم یا واقعا خواب زده شده‌ایم که این چنین مسئله را گم کرده و در تاریکی به دونبال روشنایی می گردیم. ما به جای این که رانندگی را به جوانان یاد بدهیم بدون تعلیم آنان را سوار بر مرکب استحاله فرهنگی می کنیم که با سرعت بسیار به سمت دره پوچی حرکت کند و وقتی کسی انتقاد می کند که بیاییم به جای ماشین سواری بدون ترمز، رانندگی و اصول زندگی را یاد بدهیم عده ای سینه چاک می دهند که آقا بیایید بر سرعت این مرکب بی افزاییم تا از کسی جا نمانیم . به جد کم نیستند گعده های مسمومی که در شبکه های اجتماعی تلفن همراه همچون واتس اپ، وایبر و اینستاگرام شکل گرفته است و نوجوانان را نیز درگیر بی اخلاقی ها کرده.دختران وپسرانی که بیشتر از ۱۵ ۱۶ سال سن ندارند و درگیر مسائل غیر اخلاقی شده اند. باید هشدارها را جدی گرفت.
وقتی مراجع معظم تقلید هشدار می دهند باید به جای موضع گیری، تامل کرد و نشست و دید که آیا امروز جامعه ما پذیرای این فناوری هست و آیا این ابزار به نوجوانان و جوانانی که ثمراتش توهین به امام و رهبری و ارزش های دینی و ملی است کمکشان می‌کند یا بیشتر سبب نابودی فرهنگی و اخلاقی آنها می‌شود.
عده ای می گویند اینترنت پرسرعت همانند چاقو است، ماهیت خنثایی دارد هر کسی می تواند استفاده ای از این ابزار بکند. همانند چاقو که هم می کشد و هم جان کسی را نجات می دهد، ولی به راستی ما جراح تربیت کرده ایم یا قاتل فرهنگی؟ آیا ثمره چندین سال فعالیت فرهنگی تربیت یک انسان با فرهنگ است که خطوط را می شناسد یا اشخاصی که همه چیز را می داند به جز خطوط قرمز؟ این ها مسائلی است که باید با تامل بسیار بر آنها نسبت به تصمیم خود تجدید نظر کنیم و درست تر و حساب شده تر تصمیم بگیریم.
*فرهنگ نیوز
