به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری شهدای ایران؛ شاید در میان شور و شوق سالروز بازگشت آزادگان به وطن بد نباشد یادی کنیم از شیر زنان و دلاور مردانی که سالها در اسارت بودند و حتی نامشان در هیچ دفتری ثبت نشده است اما درب خانه هایشان به روی همه باز است و کسی سراغی از ایشان نگرفته است.

در کوچه پس کوچه های «سرهانیه» یکی از شهرهای نزدیک شلمچه بی اختیار به درب خانه ای کوچک و خرابه رسیدیم. چند غاز بزرگ با صدای زیاد به جلوی درب نیمه باز و چوبی حیاط خانه آمده و مانع ورودمان شدند. به هر زحمتی بود صاحب خانه را صدا زدیم. پیرزنی خرمشهری که خودش هم دل خوشی از غازها نداشت با چهره ای خندان به استقبال ما آمد و گفت: بفرمائید مهمان حبیب خداست ولی از غازها می ترسم گاهی حمله می کنند. بعد با چادرش غازها را کیش داد تا وارد اتاقش شویم.


نامش خانه نبود، تنها یک اتاق 15 متری بدون روشنایی با دیوارهای کچی که نشان می داد 20 سالی است رنگی بر دیوار نمانده ... انتهای اتاق کمدچوبی قرارداشت که دربهایش همانند دل پیرزن شکسته بود و شکستگی دل پیرزن را می توانستی از همان نگاه اول درک کنی. نمی دانستیم چرا آمدیم و قرار است چه اتفاقی بیفتد فقط دیدیم دلمان ما را به این خانه راهنمایی کرده است. فقر خانه نشان می داد که پیرزن تنها زندگی می کند و سرپرستی ندارد. خودمان را معرفی کردیم و وقتی دید خبرنگار هستیم گفت: حرفی برای گفتن ندارم راضی هستم به رضای خدا. گفتیم نامتان چیست؟ گفت: سحر سحابی هستم. از کجا امرار معاش می کنید؟ گفت: ضایعات می فروشم! سحرخانم حتی جرعه آبی هم برای پذیرایی نداشت. صدایی از پشت کمد آمد که بچه ها کمی ترسیدند و پیرزن گفت: صدای گربه است نترسید همیشه مهمان ماست.

 در میان گفته های پیرزن خرمشهری نکته ای نهفته بود که دقایقی سکوت کردیم. وقتی که گفت من در دوران جنگ اسیر بودم آب سردی بود که انگار روی پیکر گرم و خسته مان ریخته شد. ناخوداگاه سرم را پایین انداختم.

پیرزن گفت: وقتی خرمشهر اشغال شد ما را هم به اسارت بردند. البته درون روستایی متروکه بودیم و همگی آنجا زندگی می کردیم حتی ورقه هم دارم که اسیر شدم. گفتیم شویت کو؟ گفت: ازدواج کرد و من را با دخترهایم تنها گذاشت. گفتیم دخترها کجا هستند؟ گفت: خانه برادرم همین کنار خرابه ما است چون تلویزیون دارد آنجا می روند.  سحر سحابی 8 سال اسارت؛ هشت سال بازجویی و هشت سال ایثارگری کرده است. آرزو دارد به پابوس امام رضا برود و بوسه هایش را برضریح امام حسین(ع) در دوران اسارت نثار کرده است. سحر قصه ما روزگارش با فروش ضایعات و حقوق بهزیستی و کمیته امداد دخترهایش می گذرد.

اینجا خانه ارواح نیست، اینجا خانه شهروند ایرانی است؛ شهروند خرمشهری که مدال مقاومت بر سینه دارد. اینجا را فرشتگان محافظت می کنند و خدا روزی میدهد. گفتیم از دولت چه می خواهی؟ گفت: فقط سلامتی مسئولان اگر هم خواستند سرپناهی به من بدهند لطف می کنند.

گفتیم سحر بانو تهران آمده اید؟ گفت نه تهران را ندیدم... خواستم بگویم تهران ما آش دهن سوزی نیست چرا که با مقاومت افرادی مانند شما تهران شده و امروز تهران نشینان انگار در غار کهف سالهاست خیلی چیزها را فراموش کرده اند. وقتی نگاهمان را به کولر گازی خاموش اتاقش دید گفت: این را اهالی خریده اند و چند روزی است نصب شده ولی خراب است به همین گرما عادت کردیم.

وقتی از خانه سحر بانو خارج می شدم غازها باز به سمتمان با صدای بلند حمله ور شدند. آنجا بود که با خود گفتم مردانگی را باید از غازهای وحشی خانه سحر سحابی آموخت که جای خیلی ها را پرکرده اند. باز هم به شرف غازهای سفید خرمشهر که اینگونه از ناموس و قهرمان دفاع و حراست می کنند.