شهدای ایران: هنوز مهر دیپلمش خشک نشده بود که شال و کلاه کرد و رفت جبهه. سن و سال زیادی نداشت. تازه پا گذاشته بود توی هیجده سالگی اما برای خودش مردی بود. به خاطر همین مردانگی بود که در دشت عباس مثل شیر، سینه سپر کرد جلوی تانک های عراقی تا جلوی پیشروی شان را بگیرد. از بچگی سر پر شوری داشت. وقتی نزدیک تانکها شد برای شکار دست به قبضه برد اما به ناگاه قد رسایش خمید و پیکر بی سرش در دشت عباس به خاک افتاد و روح بلندش تا ملکوت اعلی پر کشید.
برای آشنایی بیشتر با سیره و سلوک این جوان فداکار و انقلابی به سراغ محمد امینی برادر بزرگوار شهید رفتیم. آنچه میخوانید چند روایت کوتاه از زندگی بلند بسیجی شهید حسن امینی است.
همراه انقلاب
حسن سال 42 در روستای کمیجان اراک به دنیا آمد. آن موقع وضع مالی پدرم تعریف چندانی نداشت. یک خانواده پر جمعیت بودیم. حسن 5 ساله بود که پدرم ترک یار و دیار کرد و از کمیجان به تهران کوچید و در محله «هاشمی» اجاره نشین شد. برادرم در هفت سالگی پشت نیمکت مدرسه نشست و الفبای فارسی را یاد گرفت. درس اش خوب بود. علاقه داشت به مدرسه. به خاطر همین دوره دبستان را با نمرات عالی پشت سر گذاشت.
از بچگی به نماز و روزه علاقه مند بود. همراه پدرم به مسجد می رفت و در مسجد محل فعالیت می کرد. سالهای آخر دبیرستان بود که مبارزات مردمی علیه رژیم شاه اوج گرفت. حسن با نمرات بالا در رشته اقتصاد دیپلم گرفت. در بحبوحه انقلاب از محله قدیمی جابجا شدیم و به محله شاد آباد رفتیم. حضور در محله شاد آباد و آشنایی با امیر شهسواری مسیر زندگی حسن را عوض کرد و انقلابی دو آتشه شد.
خستگی ناپذیرحسن خودش را وقف انقلاب کرده بود. شب و روز کار می کرد. خستگی نمی شناخت. یا در بسیج بود یا در مسجد. اینطور بگویم عاشق بسیج بود. به خاطر امام خمینی (ره) حاضر بود هر کاری انجام بدهد. قبل از تشکیل بسیج در محله شاد آباد، کتابخانه ای در مسجد حسینی داشتیم که خیلی فعال بود. حسن در شکل گیری این کتابخانه خیلی نقش داشت. از اول به کارهای فرهنگی علاقه مند بود.
بعد از پیروزی انقلاب، مسجد جامع حسینی خیلی فعال شد. با تلاش های بی وقفه حسن و دوستانش بود که پایگاه مقاومت بسیج مسجد شکل گرفت و فعال شد. وقتی بسیج را راه اندازی کردند حسن مسئولیت آموزش نیروها را به عهده گرفت و مربی نیروها شد. کلاً شب و روز در بسیج بود. خودش را در بست در اختیار بسیج قرار داده بود. شبها تا صبح سرگرم نگهبانی و سرکشی بود و روزها مشغول آموزش. چون اعزام به منطقه زیر نظر این مسجد بود، حسن مرتب به رزمنده ها آموزش نظامی می داد. واقعاً عاشق این کار ها بود. کلاً بچه دوست داشتنی بود. با اینکه دو سال از من کوچکتر بود اما همیشه شوخی می کرد و سر به سرم می گذاشت.
پرواز در بهار
سرش حسابی شلوغ بود. کمتر به خانه می آمد. آن موقع مسجد جامع حسینی مرکز اعزام نیرو به جبهه بود و حسن شب و روز در آنجا به نیروهای بسیجی آموزش می داد. اما از جنگ هم غافل نبود. بالاخره دوام نیاورد و حضور در جبهه های جنگ را به فعالیت در مسجد و بسیج مستضعفین ترجیح داد.
اولین بار مرداد سال 60 بود که به جبهه رفت و در عملیات مجروح شد. چند مدتی در اصفهان بستری بود. یادم هست پدرم و مادرم از تهران رفتند اصفهان برای مقلاقات حسن اما خیلی زود برگشتند. حسن پس از مداوا مجدداً به جبهه کرخه نور برگشته بود. مرتب از جبهه نامه می فرستاد و از اوضاع جبهه ها و روحیه رزمنده ها تعریف میکرد. همه این نامه ها را به یادگار نگهداشته ایم. زمستان همان سال 60 برای بار دوم به منطقه دشت عباس اعزام شد و در عملیات فتح المبین شرکت کرد. در همین عملیات بود که بر اثر انفجار گلوله توپ به آرزوی خود رسید و در چهارم فروردین سال 61 به شهادت رسید.
نشانه سوم
خبر دادند که حسن شهید شده. از «معراج شهدا» زنگ زدند که بیایید برای شناسایی. فوری رفتم معراج شهدا، آنجا تابوتی را آوردند و گفتند: «این جنازه حسن امینی است. باید شناسایی کنید». یک لحظه لرزیدم. در تابوت را باز کردم. با لرز نایلون را کنار زدم تا صورت حسن را ببینم. ماتام برد. جنازه سر نداشت. پاهایم سست شد. نشستم زمین. دو باره نایلون را کنار زدم و نگاهش کردم. فقط یک تکه از گوشت چانه اش مانده بود. یک مقدار هم از محاسن اش. یاد شوخی های حسن افتادم . همیشه دست می کشید به محاسن اش و می گفت:« داداش محمد! ببین محاسن من زودتر از تو درآمده». بعد غش غش می خندید. شک داشتم جنازه برادرم حسن باشد. دنبال علامت یا نشانه خاصی از حسن بودم. اول از همه رفتم سراغ جیب پیراهنش. پیراهن نظامی تنش بود. دگمه را که باز کردم دیدم حسن پشت دگمه ، مشخصاتش را به طور کامل و خوانا نوشته. مطمئن شدم که جنازه حسن است. کمرم شکست. دنبال علامت دیگری بود که چشمم به دست حسن افتاد. دست راستش را آرام روی سینهاش گذاشته بود. وقتی با دقت به برآمدگی دستش نگاه کردم دیدم خودش است. دست حسن قبلاً ترکش ناجوری خورده بود و برآمدگی دستش مشخص بود. به آرامی کیف پولش را در آوردم. توی کیف یک قطعه بلیط اتوبوس شرکت واحد بود با رضایت نامه اش. حسن بار اول که می رفت جبهه این رضایت نامه را از پدرم گرفته بود. رضایتنامه توی جیبش مچاله شده بود. وقتی خواندمش دیگر کاملاً مطمئن شدم که جنازه برادرم حسن است.
سرو بی سر
حسن از قبل فکر همه چیز را کرده بود. « اگر افتخار شهادت نصیب بنده شد حتماً در بهشت زهرا به خاک بسپارید... من علاقه دارم که همراه بهشتی ها و چمران ها و طالقانی ها و شهیدان دیگر باشم و در قطعه شهدا هم دفن کنند. » حسن دوست داشت در بهشت زهرا کنار دوستان شهیدش باشد. در وصیت نامه اش هم به این موضوع تاکید کرده بود.|«یک خواهشی از پدر و مادرم دارم که به خاطر دور بودن راه نگویند بیاورید یافت آباد و یا ابراهیم آباد و اگر آن موقع شهید زیاد بود و گفتند یک هفته دیگر نوبت به او میرسد بگذارید جنازه در سردخانه بماند تا در بهشت زهرا به خاک بسپارند» مو به مو به وصیت نامه اش عمل کردیم. پیکر بی سر حسن را با افتخار در قطعه 26 بهشت زهرا به خاک سپردیم. طبق وصیت اش که خواسته بود: « برای من در مسجد حسینی یا سید الشهدا شاد آباد مجلس شادباش بگیرید و شیرینی توزیع کنید و قران بخوانید» مجلس با شکوهی در مسجد حسینی برایش گرفتیم. پوتین های خونیبعد از مراسم تشییع و خاکسپاری از احمد ملکی (دوست و همرزم حسن) نحوه شهادت برادرم را پرسیدم. احمد روز آخر کنار حسن بوده. ایشان تعریف کرد: «توی دشت عباس حسابی با تانک های عراقی درگیر بودیم. شرایط خیلی سختی بود. پشت سر هم آرپی جی 7 می زدیم. حسن و چند نفر دیگر از بچه ها با هم بودیم. داشتیم به طرف نیروهای عراقی پیشروی می کردیم که گلوله توپ خورد کنارمان و پخش شدیم رو زمین. شدت انفجار به حدی بود که من دیگر چیزی نفهمیدم. بعد از مدتی حالم کمی جا آمد. سرم را بلند کردم، دیدم بچهها هر کدام یک طرف افتاده اند. زخمی و خون آلود. چند متری رفتم جلوتر، دیدم.
پوتین های خونی
حسن افتاده زمین. یه مقدار دیگر رفتم جلو جنازه حسن را دیدم که افتاده بود روی خاک. سرش از بدنش جدا شده بود. نشستم بالای پیکر بی سر حسن و دل سیر گریه کردم. آن روز نشد که جنازه بچه ها را به عقب منتقل کنیم. 6 روز جنازه بچه ها ماند آنجا دست عراقی ها. بعد از یک هفته دو باره بچه ها پیشروی کردند و بالاخره جنازه ها را فرستادند عقب. جنازه حسن بی سر حسن را هم».
گفت‌و گو از محمدعلی عباسی‌اقدم
برای آشنایی بیشتر با سیره و سلوک این جوان فداکار و انقلابی به سراغ محمد امینی برادر بزرگوار شهید رفتیم. آنچه میخوانید چند روایت کوتاه از زندگی بلند بسیجی شهید حسن امینی است.
همراه انقلاب
حسن سال 42 در روستای کمیجان اراک به دنیا آمد. آن موقع وضع مالی پدرم تعریف چندانی نداشت. یک خانواده پر جمعیت بودیم. حسن 5 ساله بود که پدرم ترک یار و دیار کرد و از کمیجان به تهران کوچید و در محله «هاشمی» اجاره نشین شد. برادرم در هفت سالگی پشت نیمکت مدرسه نشست و الفبای فارسی را یاد گرفت. درس اش خوب بود. علاقه داشت به مدرسه. به خاطر همین دوره دبستان را با نمرات عالی پشت سر گذاشت.
از بچگی به نماز و روزه علاقه مند بود. همراه پدرم به مسجد می رفت و در مسجد محل فعالیت می کرد. سالهای آخر دبیرستان بود که مبارزات مردمی علیه رژیم شاه اوج گرفت. حسن با نمرات بالا در رشته اقتصاد دیپلم گرفت. در بحبوحه انقلاب از محله قدیمی جابجا شدیم و به محله شاد آباد رفتیم. حضور در محله شاد آباد و آشنایی با امیر شهسواری مسیر زندگی حسن را عوض کرد و انقلابی دو آتشه شد.
خستگی ناپذیرحسن خودش را وقف انقلاب کرده بود. شب و روز کار می کرد. خستگی نمی شناخت. یا در بسیج بود یا در مسجد. اینطور بگویم عاشق بسیج بود. به خاطر امام خمینی (ره) حاضر بود هر کاری انجام بدهد. قبل از تشکیل بسیج در محله شاد آباد، کتابخانه ای در مسجد حسینی داشتیم که خیلی فعال بود. حسن در شکل گیری این کتابخانه خیلی نقش داشت. از اول به کارهای فرهنگی علاقه مند بود.
بعد از پیروزی انقلاب، مسجد جامع حسینی خیلی فعال شد. با تلاش های بی وقفه حسن و دوستانش بود که پایگاه مقاومت بسیج مسجد شکل گرفت و فعال شد. وقتی بسیج را راه اندازی کردند حسن مسئولیت آموزش نیروها را به عهده گرفت و مربی نیروها شد. کلاً شب و روز در بسیج بود. خودش را در بست در اختیار بسیج قرار داده بود. شبها تا صبح سرگرم نگهبانی و سرکشی بود و روزها مشغول آموزش. چون اعزام به منطقه زیر نظر این مسجد بود، حسن مرتب به رزمنده ها آموزش نظامی می داد. واقعاً عاشق این کار ها بود. کلاً بچه دوست داشتنی بود. با اینکه دو سال از من کوچکتر بود اما همیشه شوخی می کرد و سر به سرم می گذاشت.
پرواز در بهار
سرش حسابی شلوغ بود. کمتر به خانه می آمد. آن موقع مسجد جامع حسینی مرکز اعزام نیرو به جبهه بود و حسن شب و روز در آنجا به نیروهای بسیجی آموزش می داد. اما از جنگ هم غافل نبود. بالاخره دوام نیاورد و حضور در جبهه های جنگ را به فعالیت در مسجد و بسیج مستضعفین ترجیح داد.
اولین بار مرداد سال 60 بود که به جبهه رفت و در عملیات مجروح شد. چند مدتی در اصفهان بستری بود. یادم هست پدرم و مادرم از تهران رفتند اصفهان برای مقلاقات حسن اما خیلی زود برگشتند. حسن پس از مداوا مجدداً به جبهه کرخه نور برگشته بود. مرتب از جبهه نامه می فرستاد و از اوضاع جبهه ها و روحیه رزمنده ها تعریف میکرد. همه این نامه ها را به یادگار نگهداشته ایم. زمستان همان سال 60 برای بار دوم به منطقه دشت عباس اعزام شد و در عملیات فتح المبین شرکت کرد. در همین عملیات بود که بر اثر انفجار گلوله توپ به آرزوی خود رسید و در چهارم فروردین سال 61 به شهادت رسید.
نشانه سوم
خبر دادند که حسن شهید شده. از «معراج شهدا» زنگ زدند که بیایید برای شناسایی. فوری رفتم معراج شهدا، آنجا تابوتی را آوردند و گفتند: «این جنازه حسن امینی است. باید شناسایی کنید». یک لحظه لرزیدم. در تابوت را باز کردم. با لرز نایلون را کنار زدم تا صورت حسن را ببینم. ماتام برد. جنازه سر نداشت. پاهایم سست شد. نشستم زمین. دو باره نایلون را کنار زدم و نگاهش کردم. فقط یک تکه از گوشت چانه اش مانده بود. یک مقدار هم از محاسن اش. یاد شوخی های حسن افتادم . همیشه دست می کشید به محاسن اش و می گفت:« داداش محمد! ببین محاسن من زودتر از تو درآمده». بعد غش غش می خندید. شک داشتم جنازه برادرم حسن باشد. دنبال علامت یا نشانه خاصی از حسن بودم. اول از همه رفتم سراغ جیب پیراهنش. پیراهن نظامی تنش بود. دگمه را که باز کردم دیدم حسن پشت دگمه ، مشخصاتش را به طور کامل و خوانا نوشته. مطمئن شدم که جنازه حسن است. کمرم شکست. دنبال علامت دیگری بود که چشمم به دست حسن افتاد. دست راستش را آرام روی سینهاش گذاشته بود. وقتی با دقت به برآمدگی دستش نگاه کردم دیدم خودش است. دست حسن قبلاً ترکش ناجوری خورده بود و برآمدگی دستش مشخص بود. به آرامی کیف پولش را در آوردم. توی کیف یک قطعه بلیط اتوبوس شرکت واحد بود با رضایت نامه اش. حسن بار اول که می رفت جبهه این رضایت نامه را از پدرم گرفته بود. رضایتنامه توی جیبش مچاله شده بود. وقتی خواندمش دیگر کاملاً مطمئن شدم که جنازه برادرم حسن است.
سرو بی سر
حسن از قبل فکر همه چیز را کرده بود. « اگر افتخار شهادت نصیب بنده شد حتماً در بهشت زهرا به خاک بسپارید... من علاقه دارم که همراه بهشتی ها و چمران ها و طالقانی ها و شهیدان دیگر باشم و در قطعه شهدا هم دفن کنند. » حسن دوست داشت در بهشت زهرا کنار دوستان شهیدش باشد. در وصیت نامه اش هم به این موضوع تاکید کرده بود.|«یک خواهشی از پدر و مادرم دارم که به خاطر دور بودن راه نگویند بیاورید یافت آباد و یا ابراهیم آباد و اگر آن موقع شهید زیاد بود و گفتند یک هفته دیگر نوبت به او میرسد بگذارید جنازه در سردخانه بماند تا در بهشت زهرا به خاک بسپارند» مو به مو به وصیت نامه اش عمل کردیم. پیکر بی سر حسن را با افتخار در قطعه 26 بهشت زهرا به خاک سپردیم. طبق وصیت اش که خواسته بود: « برای من در مسجد حسینی یا سید الشهدا شاد آباد مجلس شادباش بگیرید و شیرینی توزیع کنید و قران بخوانید» مجلس با شکوهی در مسجد حسینی برایش گرفتیم. پوتین های خونیبعد از مراسم تشییع و خاکسپاری از احمد ملکی (دوست و همرزم حسن) نحوه شهادت برادرم را پرسیدم. احمد روز آخر کنار حسن بوده. ایشان تعریف کرد: «توی دشت عباس حسابی با تانک های عراقی درگیر بودیم. شرایط خیلی سختی بود. پشت سر هم آرپی جی 7 می زدیم. حسن و چند نفر دیگر از بچه ها با هم بودیم. داشتیم به طرف نیروهای عراقی پیشروی می کردیم که گلوله توپ خورد کنارمان و پخش شدیم رو زمین. شدت انفجار به حدی بود که من دیگر چیزی نفهمیدم. بعد از مدتی حالم کمی جا آمد. سرم را بلند کردم، دیدم بچهها هر کدام یک طرف افتاده اند. زخمی و خون آلود. چند متری رفتم جلوتر، دیدم.
پوتین های خونی
حسن افتاده زمین. یه مقدار دیگر رفتم جلو جنازه حسن را دیدم که افتاده بود روی خاک. سرش از بدنش جدا شده بود. نشستم بالای پیکر بی سر حسن و دل سیر گریه کردم. آن روز نشد که جنازه بچه ها را به عقب منتقل کنیم. 6 روز جنازه بچه ها ماند آنجا دست عراقی ها. بعد از یک هفته دو باره بچه ها پیشروی کردند و بالاخره جنازه ها را فرستادند عقب. جنازه حسن بی سر حسن را هم».
گفت‌و گو از محمدعلی عباسی‌اقدم
