شهدای ایران: جولای سال 2006 سرنوشت جدیدی را برای اشغالگران رقم می‌زد. شاید در دورترین افق های ذهنی صهیونیست ها و هم پیمانانشان هم نمی‌گنجید ارتشی که در شش روز توانست تا کجا پیشروی کند حالا از یک گروه نظامی چنان شکستی بخورد که تا ابد ننگی باشد برای هیمنه ارتش شکست ناپذیر اسرائیل. اما این اتفاق افتاد و حزب الله توانست چنان با قدرت مقابل این دشمن اشغالگر بایستد که حتی خود صهیونیست ها هم فکرش را نمی کردند.
تنها نصرالله کافی است تا با وجودش آبرویی باشد برای تمام سرمداران عرب که تا بوده اغلبشان پی خوشگذرانی هستند و از غیرت عربی شان تنها دشداشه ها و شمشیرهایی باقی مانده که نشان می دهد آنها عرب هستند.
آنچه خواهید خواند نوشته ایست از یک نویسنده اسرائیلی که نصرالله را اینگونه روایت می‌کند:
عقب نشینی از لبنان نه تنها نصرالله را به «اولین مرد عربی که اسراییل را شکست داد» مبدل کرد بلکه از او محملی ساخت که سیاستمداران و نظامیان تمامی شرور را به او نسبت بدهند؛ او بود که شعله حماسه فلسطینی ها را در اراضی فلسطین، روشن کرد، او سبب برافروخته شدن انتفاضه بود و او بود که بدون هیچ قید و شرطی بر بشار اسد ضعیف حکم راند و واقعیتی را که نه در لبنان و نه در سیاست سوریه آشکارا متبلور نمی شد، دنبال نمود.
یعنی کشاندن انقلاب تهدیدآمیز ایران به مرز اسراییل، نیروی جائری که منطقه را با موج عظیمی از بیزاری، تهدید می کند. این برای رهبران اسراییلی توهین بزرگی است که شهروند اسراییلی در آن مرد عمامه مشکی، شخصی صادق تر و با کفایت تر از بیشتر رهبرانش می‌بیند...
نصرالله، صرف نظر از قدرتی که سازمان تحت امرش دارد، شخصا شبح سیاهی از کابوسها بود. آرامشی که بر سخن گفتنش حاکم است و صداقت ماورایی اش در برابر عدم اعتماد به رهبران اسراییلی، آمادگی برای حرکت تا پایان آنچه که به آن باور دارد، همانطور که مذاکره برای بازگرداندان جسد پسرش را که در نبردی با جنگجویان «ایگوز» کشته شد رد کرد.
همه این‌ها از او مرد دینی 46 ساله ای را ساخته که 14 سال است دبیر کل سازمانی تروریستی است و گرچه دشمنی ناخوشایند است است اما به همان اندازه هم مورد احترام و تحسین می باشد. نصرالله دانست که چگونه با ترس هایی که در عمق جان اسراییلی ها جای دارد با مهارت برخورد کند.
سخنرانی موسوم به «خانه عنکبوت» که بعد از عقب نشینی از لبنان ، توسط او در شهر «بنت جبیل» ایراد شد بر ترس های مرارت باری که اکثر اسراییلی ها گرفتار آن هستند تأکید کرد: «ما واقعا به اشخاصی ضعیف تبدیل شده‌ایم، زندگی را دوست داریم ولی نمی‌توانیم با واقعیت وحشیانه ای که در خاورمیانه است مقابله کنیم و برای آن که آماده جنگ و مرگ نیستیم در پشت قدرتی تکنولوژیک مخفی شده‌ایم. صحبت‌های علنی رئیس دولت، وزیر دفاع و همچنین اظهارات افسران ارشد در مذاکرات پشت در های بسته نخستین روزهای جنگ، فقط این را ثابت کرد که تا چه میزان از این می ترسند که نصرالله حقایق عمیق و مخفی روح اسراییلی در برابر سردمدارانش را آشکار کند.
عکس یادگاری سربازان صهیونیست یا عکس سید حسن نصرالله در جنگ 33 روزه
گرچه دانستن اینکه نصرالله تا چه میزانی واقعیت روح اسراییلی ها را درک می کند مشکل است اما بدون شک او به خوبی می داند که چگونه به رهبران اسراییلی ها توهین کند. در کنفرانس خبری که پس از عملیات اسرگیری منعقد گردید، نصرالله به اولمرت و پرتز «این دو شخصی که در پست خویش تازه واردند» توصیه کرد تا از تجارب قدیمی‌هایی که اکثرشان کارآزموده تر از آن دو بودند یاد بگیرند.»
«باراک» و «شارون» ترجیح دادند تا وارد رویارویی با حزب الله نشوند... اولمرت و پرتز حتما این را احساس کرده‌اند که نصرالله تنها نظر شخصی خود را اظهار نمی کند، بلکه نظر بسیاری از شهروندان اسراییلی را نیز بیان می‌دارد.
تنها نصرالله کافی است تا با وجودش آبرویی باشد برای تمام سرمداران عرب که تا بوده اغلبشان پی خوشگذرانی هستند و از غیرت عربی شان تنها دشداشه ها و شمشیرهایی باقی مانده که نشان می دهد آنها عرب هستند.
آنچه خواهید خواند نوشته ایست از یک نویسنده اسرائیلی که نصرالله را اینگونه روایت می‌کند:
عقب نشینی از لبنان نه تنها نصرالله را به «اولین مرد عربی که اسراییل را شکست داد» مبدل کرد بلکه از او محملی ساخت که سیاستمداران و نظامیان تمامی شرور را به او نسبت بدهند؛ او بود که شعله حماسه فلسطینی ها را در اراضی فلسطین، روشن کرد، او سبب برافروخته شدن انتفاضه بود و او بود که بدون هیچ قید و شرطی بر بشار اسد ضعیف حکم راند و واقعیتی را که نه در لبنان و نه در سیاست سوریه آشکارا متبلور نمی شد، دنبال نمود.
یعنی کشاندن انقلاب تهدیدآمیز ایران به مرز اسراییل، نیروی جائری که منطقه را با موج عظیمی از بیزاری، تهدید می کند. این برای رهبران اسراییلی توهین بزرگی است که شهروند اسراییلی در آن مرد عمامه مشکی، شخصی صادق تر و با کفایت تر از بیشتر رهبرانش می‌بیند...
نصرالله، صرف نظر از قدرتی که سازمان تحت امرش دارد، شخصا شبح سیاهی از کابوسها بود. آرامشی که بر سخن گفتنش حاکم است و صداقت ماورایی اش در برابر عدم اعتماد به رهبران اسراییلی، آمادگی برای حرکت تا پایان آنچه که به آن باور دارد، همانطور که مذاکره برای بازگرداندان جسد پسرش را که در نبردی با جنگجویان «ایگوز» کشته شد رد کرد.
همه این‌ها از او مرد دینی 46 ساله ای را ساخته که 14 سال است دبیر کل سازمانی تروریستی است و گرچه دشمنی ناخوشایند است است اما به همان اندازه هم مورد احترام و تحسین می باشد. نصرالله دانست که چگونه با ترس هایی که در عمق جان اسراییلی ها جای دارد با مهارت برخورد کند.
سخنرانی موسوم به «خانه عنکبوت» که بعد از عقب نشینی از لبنان ، توسط او در شهر «بنت جبیل» ایراد شد بر ترس های مرارت باری که اکثر اسراییلی ها گرفتار آن هستند تأکید کرد: «ما واقعا به اشخاصی ضعیف تبدیل شده‌ایم، زندگی را دوست داریم ولی نمی‌توانیم با واقعیت وحشیانه ای که در خاورمیانه است مقابله کنیم و برای آن که آماده جنگ و مرگ نیستیم در پشت قدرتی تکنولوژیک مخفی شده‌ایم. صحبت‌های علنی رئیس دولت، وزیر دفاع و همچنین اظهارات افسران ارشد در مذاکرات پشت در های بسته نخستین روزهای جنگ، فقط این را ثابت کرد که تا چه میزان از این می ترسند که نصرالله حقایق عمیق و مخفی روح اسراییلی در برابر سردمدارانش را آشکار کند.
عکس یادگاری سربازان صهیونیست یا عکس سید حسن نصرالله در جنگ 33 روزه
گرچه دانستن اینکه نصرالله تا چه میزانی واقعیت روح اسراییلی ها را درک می کند مشکل است اما بدون شک او به خوبی می داند که چگونه به رهبران اسراییلی ها توهین کند. در کنفرانس خبری که پس از عملیات اسرگیری منعقد گردید، نصرالله به اولمرت و پرتز «این دو شخصی که در پست خویش تازه واردند» توصیه کرد تا از تجارب قدیمی‌هایی که اکثرشان کارآزموده تر از آن دو بودند یاد بگیرند.»
«باراک» و «شارون» ترجیح دادند تا وارد رویارویی با حزب الله نشوند... اولمرت و پرتز حتما این را احساس کرده‌اند که نصرالله تنها نظر شخصی خود را اظهار نمی کند، بلکه نظر بسیاری از شهروندان اسراییلی را نیز بیان می‌دارد.
