گفت و گوی شهدای ایران با جانبازعلی قربانی
خانه استیجاری علی 50 متر است و به جرات می توان گفت یکی از ساده ترین خانه های بود که در تمام عمرم دیده بودم.
به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ علی قربانی جانباز 70 درصد اهل بانه است.او که متولد 1353 است و هم اکنون چهل سال دارد. آنگونه که خود بیان می کند سال 1367 بود یعنی زمانی که تنها 16 سال داشت، در جبهه های غرب کشور حضور داشته و در عملیات مرصاد به مقام جانبازی نائل گشت.
علی که سالهاست با مادر پیر خود تنها زندگی می کنند و هنوز ازدواج نکرده است، مدت یک سالی است شهرستان بانه را ترک کرده و برای ادامه معالجات خود به همراه مادر پیرش در تهران ساکن شده است. با او پای گفت و گو می نشینیم تا اندکی از حال این روزهایش را برایمان باز گو کند.
جانباز علی قربانی درباره کمبود امکانات در شهرستان بانه برای جانبازان می گوید: هنگامی که در بانه بودیم هیچ امکانات مناسبی برای من جانباز وجود نداشت گاهی حتی ممکن بود برای رسیدن یک داروی خاص تا مدت ها انتظار بکشیم و آخر هم معلوم نبود که دارو به دست ما می رسد یا نه.
علی هم اکنون در یک خانه استیجاری ساکن است و عنوان می کند که هیچ خانه ای از خود ندارد.خانه استیجاری علی 50 متر است و به جرات می توان گفت یکی از ساده ترین خانه های بود که در تمام عمرم دیده بودم.از او می پرسم آیا تا کنون اقدامی برای خرید خانه نکرده ای، پاسخ می دهد:مقدار حقوقی که من از بنیاد شهید دریافت می کنم خرج هزینه های درمانی و مابقی خرج هزینه های یومیه خودم و مادرم می شود و این حقوق آنقدر نیست که پس انداز شود تا بتوانم خانه ای بخرم.همچنین وامی که بنیاد شهید در اختیار ما قرار می دهد 40 میلیون تومان است که حتی کفاف رهن یک خانه را در تهران نمی کند.
این در شرایطی است که ماندگاری علی در تهران و ادامه معالجه پزشکی او بستگی به داشتن خانه در تهران دارد چرا که با این هزینه ها او توانایی دادن اجاره را ندارد.
جانباز علی قربانی همچنین در باره زندگی کردنش در تهران می گوید: هرچند که با ورود من به تهران اندکی از مشکلات جسمی ام، به واسطه بهبود شرایط و امکانات در تهران، بهتر شده است اما وضع روحی ام چندان تعریفی ندارد چرا که خیلی احساس تنهایی می کنم و به این فکرمی کنم که اگر مادرم نبود چکار باید می کردم.
علی از بی توجهی مسئولان هم گلایه داشت و عنوان می کرد:مسئولان خیلی به ما توجه نمی کنند و به وعده های که می دهند عمل نمی کنند.به طور مثال هزینه های درمانی که باید به وسیله بیمه بازگردانده شود خیلی اش که باز نمی گردد و خیلی اش هم آنقدر دیر به دست ما می رسد که کارایی برای ما ندارد.
از علی درباره جایگاهش در جبهه پرسیدم اما او گفت: من از رسته و گروهان در جبهه هیچ چیز به یاد ندارم و فقط یادم هست که به عنوان یک بسیجی به جبهه اعزام شدم و هنوز هم خودم را یک بسیجی می دانم.
علی که سالهاست با مادر پیر خود تنها زندگی می کنند و هنوز ازدواج نکرده است، مدت یک سالی است شهرستان بانه را ترک کرده و برای ادامه معالجات خود به همراه مادر پیرش در تهران ساکن شده است. با او پای گفت و گو می نشینیم تا اندکی از حال این روزهایش را برایمان باز گو کند.
جانباز علی قربانی درباره کمبود امکانات در شهرستان بانه برای جانبازان می گوید: هنگامی که در بانه بودیم هیچ امکانات مناسبی برای من جانباز وجود نداشت گاهی حتی ممکن بود برای رسیدن یک داروی خاص تا مدت ها انتظار بکشیم و آخر هم معلوم نبود که دارو به دست ما می رسد یا نه.
علی هم اکنون در یک خانه استیجاری ساکن است و عنوان می کند که هیچ خانه ای از خود ندارد.خانه استیجاری علی 50 متر است و به جرات می توان گفت یکی از ساده ترین خانه های بود که در تمام عمرم دیده بودم.از او می پرسم آیا تا کنون اقدامی برای خرید خانه نکرده ای، پاسخ می دهد:مقدار حقوقی که من از بنیاد شهید دریافت می کنم خرج هزینه های درمانی و مابقی خرج هزینه های یومیه خودم و مادرم می شود و این حقوق آنقدر نیست که پس انداز شود تا بتوانم خانه ای بخرم.همچنین وامی که بنیاد شهید در اختیار ما قرار می دهد 40 میلیون تومان است که حتی کفاف رهن یک خانه را در تهران نمی کند.
این در شرایطی است که ماندگاری علی در تهران و ادامه معالجه پزشکی او بستگی به داشتن خانه در تهران دارد چرا که با این هزینه ها او توانایی دادن اجاره را ندارد.
جانباز علی قربانی همچنین در باره زندگی کردنش در تهران می گوید: هرچند که با ورود من به تهران اندکی از مشکلات جسمی ام، به واسطه بهبود شرایط و امکانات در تهران، بهتر شده است اما وضع روحی ام چندان تعریفی ندارد چرا که خیلی احساس تنهایی می کنم و به این فکرمی کنم که اگر مادرم نبود چکار باید می کردم.
علی از بی توجهی مسئولان هم گلایه داشت و عنوان می کرد:مسئولان خیلی به ما توجه نمی کنند و به وعده های که می دهند عمل نمی کنند.به طور مثال هزینه های درمانی که باید به وسیله بیمه بازگردانده شود خیلی اش که باز نمی گردد و خیلی اش هم آنقدر دیر به دست ما می رسد که کارایی برای ما ندارد.
از علی درباره جایگاهش در جبهه پرسیدم اما او گفت: من از رسته و گروهان در جبهه هیچ چیز به یاد ندارم و فقط یادم هست که به عنوان یک بسیجی به جبهه اعزام شدم و هنوز هم خودم را یک بسیجی می دانم.
