گویی تمامی ندارد؛ دولتی که سر کار می آید یک خوراک درست و حسابی دارد که تا مدت های مدیدی هر مشکلی را که در کارها دارد با لگد زدن به نعش دولت قبل، لاپوشانی کند.
به گزارش شهدای ایران به نقل از بلاغ، متاسفانه مدت هاست که سنت ناپسندی در کشورمان، مخصوصا در مدیران سطوح بالا جا افتاده و گویی قرار هم نیست به این زودی ها از آن خلاص شویم. سنت ناپسند انتقاد از مدیران سابق؛ آن هم با تند ترین و خشن ترین ادبیات. تمامی هم ندارد.
چند سالی هست که در کشورما باب شده هر مسئولی که سر کاری می آید، تا مدت های مدیدی شروع به انتقاد از پیشینیان خود می کند؛ هر جا هم که به مشکلی بر می خورد آن را بر گردن مدیران سابق می اندازد؛ و این امر در دوره مدیران لاحق هم ادامه می یابد. انگار قرار نیست این چرخه ناپسند تمامی یابد. این سنت ناپسند در میان مدیران دولتی بیش از هر جای دیگری به چشم می خورد؛ از سطح رئیس دولت گرفته تا ...
کسی منکر ایرادات دولت ها در کشور ما نیست؛ اما این نیز شایسته نیست که دولتی که سر کار می آید مدام از هر فرصتی برای تخریب دولت پیش از خود استفاده کند و همه مشکلات را به گردن او بیاندازد. آن دولت سابق هر که می خواهد باشد؛ دولت موسوی و خاتمی باشد، یا دولت هاشمی و احمدی نژاد و یا حتی دولت روحانی!
سنتی ناپسند
بدون هیچ مقدمه ای جملات زیر را بخوانید:
«این شیوه‌ای که الان دولت دارد زندگی مردم را اداره می‌کند، این بدترین نوع اداره مردم است...
من یک بار در جلسه‌ای گفتم ما الان پانصد میلیارد تومان طرح نیمه کاره داریم می‌دانید پانصد میلیارد تومان تقریباً 8 برابر بودجه امسال ماست که اینها همه در این برنامه باید تکمیل شود. ماندن اینها خیانت است همانطور که ماندن آنها باعث خسارت شده است. سال به سال گران‌تر می‌شوند...
ما در سال 65 ، 5/1449 میلیارد ریال کسر بودجه داشته‌ایم. یعنی رقمی حدود 150 میلیارد تومان از زمانی که لایحه بودجه را از مجلس گذرانده‌ایم با این میزان کسر بودجه مواجه بوده‌ایم. سال 1366 از 1375 میلیارد ریال کسر بودجه و در سال 67 از 4021 میلیارد ریال یعنی چیزی حدود 200 میلیارد تومان کسر بودجه برخوردار بوده است. در سال 68 تا نیمه همان سال که ما قبول مسئولیت کردیم همین روند تداوم داشت...
به علت این‌که سال‌ها بد عمل کرده‌ایم نمی‌توانیم یک دفعه شوک وارد کنیم...
عقب‌ماندگی در امکانات زیربنایی بود که این ده سال یک مشکل بسیار بسیار سنگین و غیرقابل تحملی را بر دوش شما مردم گذاشته است و زیاد نیاز به توضیح ندارد...
مشکل بعدی ما که باز از اینها مشکل‌تر است افت تولید است...»
اینها تنها بخش کوچکی از انتقاداتی بود که آیت الله هاشمی رفسنجانی، رئیس جمهور کشورمان در سال های 68 تا 70 به دولت پیش از خود –دولت مهندس موسوی– تنها در خطبه های نماز جمعه، وارد می کرد. تهیه فهرستی از تنوع مشکلاتی که هاشمی آن را میراث دولت سابق خود می دانست، بسیار طویل می شد. این رویه ای بود که هاشمی تا اواسط سال سوم ریاست جمهوری خود نیز در پیش گرفته بود!
هاشمی حتی در انتقاد از وضعیت دولت سابق خود تا بدانجا پیش رفت که در خطبه های نماز جمعه عنوان کرد:
«از عقلای قوم هم آنهایی که فکر اقتصادی داشتند به من می‌گفتند تو اصلا وارد این ماجرا نشو چرا که این‌کار به این زودی درست شدنی نیست اصلاً مأیوس بودند حالا رفقای داخل همین مجلس هستند. مثلاً می‌گفتند تو برای انقلاب چهره فرهنگی و چنین و چنان هستی، آنجا می‌روی امید مردم نقش بر آب شده و خراب می‌شود این کار را نکن یک کس دیگری این کار را انجام بدهد. یعنی واقعاً کسانی که محاسبه می‌کردند حضور مرا در این مقطع برای این جامعه عاقلانه نمی‌دانستند.»
تداوم سنت ناپسند
این اقدام در دولت های بعد نیز ادامه یافت و هر وقت دولتی سر کار می آمد دولت پیش از خود را به باد انتقاد می گرفت و فضای کشور را به گونه ای ترسیم می کرد که گویی خرابه ای را از دولت پیش از خود تحویل گرفته است.
در دوره دولت دکتر احمدی نژاد متاسفانه این سیاهنمایی از دولت پیشین به سه دولت قبل تسری یافت؛ رئیس جمهور سابق کشورمان نه تنها از دولت خاتمی و رویه های او انتقاد می کرد بلکه هر سه دولت موسوی و هاشمی و خاتمی را به یک چوب راند و این سنت غلط را با شدت و گستره بیشتری ادامه داد.
بدون شک سال های پس از انقلاب و دولت هایی که سر کار آمده اند همه دارای نقاط قوت و ضعف متفاوت و متعددی بوده اند؛ اما سیاهنمایی همه این دولت ها بدون شک کار صحیحی نیست؛ همانطور که مطرح ساختن دولت احمدی نژاد به عنوان یک نقطه بسیار تاریک به هیچ وجه کار شایسته ای نیست.
سنت ناپسند و دولت روحانی
متاسفانه دولت دکتر روحانی نیز تا کنون و در مواقع متعدد به این رویه غلط گام گذاشته و در همین مسیر گام برداشته است؛ البته تفاوت او با رئیس جمهور سابق این است که روحانی تنها دولت پیش از خود را محکوم می کند و کاری به دولت های پیشین ندارد!
متاسفانه این امر از همان ابتدای دولت همانطور که انتظار هم می رفت آغاز شد، و تا جایی پیش رفت که ریاست محترم جمهور در گزارش صد روزگی دولت خود، تنها به رد و تخریب دولت سابق پرداخت و گزارش خاصی از عملکرد صد روزه دولت خود ارائه نکرد؛ تا آنجا که بسیاری از رسانه ها – حتی همسو با دولت – از این عمل ناخرسند شدند و عده ای تعبیر زنگ انشا به جای زنگ حساب را به کار بردند. از خزانه خالی گرفته تا ناامیدی و یاس در سراسر کشور و ... از جمله سخنان رئیس جمهور در این جلسه بود.
هر چند که انتظار بود این رویه به مرور کمرنگ شود اما رئیس جمهور کشورمان در یکی از آخرین سخنرانی های خود سخنان قابل تاملی را بر زبان راند:
« والله و بالله و تالله سال‌های 84 تا 92 گذشت و تکرار نمی‌شود... »
از نقد این سخن پرهیز می کنیم و تنها بدین نکته اشاره می کنیم که آیا این همه قسم شرعی با دهان روزه واقعا نیاز است؟
جمع بندی
چند نکته را پیرامون مطالب فوق به عنوان جمع بندی اشاره می کند:
1. بدون شک هر دولتی آمده نقاط ضعف و قوتی داشته است؛ بزرگنمایی نقاط ضعف و چشم پوشی بر نقاط قوت دولت سابق به هیچ وجه کار پسندیده ای نیست؛ دولت ها حتما از یاد نمی برند که پس از آنان نیز دولت هایی خواهند آمد و با آنها چنان رفتار خواهند کرد که آنان با پیشینیان خود کردند.
2. چرا ابا داریم از این که نقاط قوت دولت سابق را بگوییم؟ انتظار می رود که در حکومت اسلامی، زمامداران تنها خدا را در نظر بگیرند و دیگران را منصفانه نگاه کنند و نقد نمایند.
3. بهتر است در نقد دولت های سابق افراط نکنیم؛ ممکن است در روزها و ماه های نخست پیروزی این حرفها خریدار داشته باشد، اما بدون شک با گذشت زمان، مردمی که به ما رای داده اند تنها به کارنامه عملکرد دولت نگاه خواهند کرد و نه شعارها و بهانه ها.
4. قرار نیست هر عملی که دولت سابق کرده است غلط باشد؛ گاهی احساس می شود دولتی که بر سر کار می آید هر تلاشی می کند تا نشانه هایی از دولت سابق در کشور باقی نماند. بدون شک این رفتار و عملکرد اسلامی و اخلاقی نیست. رد بسیاری از مصوبات دولت های گذشته و انعکاس با آب و تاب آن در رسانه ها، لزوما رفتار صحیحی نیست.
5. حجت الاسلام حسن روحانی در برخی اقدامات خود نشان داده که به نهادن سنت نیکو میان مدیران نیز توجه دارد. یکی از نمونه های بارز آن حضور هفتگی وی در میان خانواده های شهدا و جانبازان انقلاب اسلامی است. رفتاری نیکو که جای آن در میان مسئولین دولتی خالی بود؛ این انتظار هست که او در نقد منصفانه دولت های پیشین نیز گام بردارد. روحانی با دعوت از رقبای انتخاباتی خود در سال گذشته سنت بسیار نیکوی دیگری را نیز بنا نهاد؛ حال نیز انتظار از او این است که هم خود او دولت سابق و نقد و انتقاد مداوم از آن را رها کرده و هم دیگر دولتی ها از سیاهنمایی علیه دولت سابق دست بردارند و به مدیریت و برنامه ریزی برای آینده بپردازند.
6. بدون شک عقلانیت، تدبیر و مدیریت برای آینده مفید است؛ مردم به زودی در مورد کارنامه عملکرد این دولت نیز به مانند دولت های گذشته قضاوت خواهند کرد؛ پس بهتر است که دولت به تدبیر امور جاری کشور بپردازد و به گونه ای عمل کند که هنگام ارائه گزارش چهارساله حرفهای زیادی از عملکرد خود برای گفتن به مردم داشته باشد.
چند سالی هست که در کشورما باب شده هر مسئولی که سر کاری می آید، تا مدت های مدیدی شروع به انتقاد از پیشینیان خود می کند؛ هر جا هم که به مشکلی بر می خورد آن را بر گردن مدیران سابق می اندازد؛ و این امر در دوره مدیران لاحق هم ادامه می یابد. انگار قرار نیست این چرخه ناپسند تمامی یابد. این سنت ناپسند در میان مدیران دولتی بیش از هر جای دیگری به چشم می خورد؛ از سطح رئیس دولت گرفته تا ...
کسی منکر ایرادات دولت ها در کشور ما نیست؛ اما این نیز شایسته نیست که دولتی که سر کار می آید مدام از هر فرصتی برای تخریب دولت پیش از خود استفاده کند و همه مشکلات را به گردن او بیاندازد. آن دولت سابق هر که می خواهد باشد؛ دولت موسوی و خاتمی باشد، یا دولت هاشمی و احمدی نژاد و یا حتی دولت روحانی!
سنتی ناپسند
بدون هیچ مقدمه ای جملات زیر را بخوانید:
«این شیوه‌ای که الان دولت دارد زندگی مردم را اداره می‌کند، این بدترین نوع اداره مردم است...
من یک بار در جلسه‌ای گفتم ما الان پانصد میلیارد تومان طرح نیمه کاره داریم می‌دانید پانصد میلیارد تومان تقریباً 8 برابر بودجه امسال ماست که اینها همه در این برنامه باید تکمیل شود. ماندن اینها خیانت است همانطور که ماندن آنها باعث خسارت شده است. سال به سال گران‌تر می‌شوند...
ما در سال 65 ، 5/1449 میلیارد ریال کسر بودجه داشته‌ایم. یعنی رقمی حدود 150 میلیارد تومان از زمانی که لایحه بودجه را از مجلس گذرانده‌ایم با این میزان کسر بودجه مواجه بوده‌ایم. سال 1366 از 1375 میلیارد ریال کسر بودجه و در سال 67 از 4021 میلیارد ریال یعنی چیزی حدود 200 میلیارد تومان کسر بودجه برخوردار بوده است. در سال 68 تا نیمه همان سال که ما قبول مسئولیت کردیم همین روند تداوم داشت...
به علت این‌که سال‌ها بد عمل کرده‌ایم نمی‌توانیم یک دفعه شوک وارد کنیم...
عقب‌ماندگی در امکانات زیربنایی بود که این ده سال یک مشکل بسیار بسیار سنگین و غیرقابل تحملی را بر دوش شما مردم گذاشته است و زیاد نیاز به توضیح ندارد...
مشکل بعدی ما که باز از اینها مشکل‌تر است افت تولید است...»
اینها تنها بخش کوچکی از انتقاداتی بود که آیت الله هاشمی رفسنجانی، رئیس جمهور کشورمان در سال های 68 تا 70 به دولت پیش از خود –دولت مهندس موسوی– تنها در خطبه های نماز جمعه، وارد می کرد. تهیه فهرستی از تنوع مشکلاتی که هاشمی آن را میراث دولت سابق خود می دانست، بسیار طویل می شد. این رویه ای بود که هاشمی تا اواسط سال سوم ریاست جمهوری خود نیز در پیش گرفته بود!
هاشمی حتی در انتقاد از وضعیت دولت سابق خود تا بدانجا پیش رفت که در خطبه های نماز جمعه عنوان کرد:
«از عقلای قوم هم آنهایی که فکر اقتصادی داشتند به من می‌گفتند تو اصلا وارد این ماجرا نشو چرا که این‌کار به این زودی درست شدنی نیست اصلاً مأیوس بودند حالا رفقای داخل همین مجلس هستند. مثلاً می‌گفتند تو برای انقلاب چهره فرهنگی و چنین و چنان هستی، آنجا می‌روی امید مردم نقش بر آب شده و خراب می‌شود این کار را نکن یک کس دیگری این کار را انجام بدهد. یعنی واقعاً کسانی که محاسبه می‌کردند حضور مرا در این مقطع برای این جامعه عاقلانه نمی‌دانستند.»
تداوم سنت ناپسند
این اقدام در دولت های بعد نیز ادامه یافت و هر وقت دولتی سر کار می آمد دولت پیش از خود را به باد انتقاد می گرفت و فضای کشور را به گونه ای ترسیم می کرد که گویی خرابه ای را از دولت پیش از خود تحویل گرفته است.
در دوره دولت دکتر احمدی نژاد متاسفانه این سیاهنمایی از دولت پیشین به سه دولت قبل تسری یافت؛ رئیس جمهور سابق کشورمان نه تنها از دولت خاتمی و رویه های او انتقاد می کرد بلکه هر سه دولت موسوی و هاشمی و خاتمی را به یک چوب راند و این سنت غلط را با شدت و گستره بیشتری ادامه داد.
بدون شک سال های پس از انقلاب و دولت هایی که سر کار آمده اند همه دارای نقاط قوت و ضعف متفاوت و متعددی بوده اند؛ اما سیاهنمایی همه این دولت ها بدون شک کار صحیحی نیست؛ همانطور که مطرح ساختن دولت احمدی نژاد به عنوان یک نقطه بسیار تاریک به هیچ وجه کار شایسته ای نیست.
سنت ناپسند و دولت روحانی
متاسفانه دولت دکتر روحانی نیز تا کنون و در مواقع متعدد به این رویه غلط گام گذاشته و در همین مسیر گام برداشته است؛ البته تفاوت او با رئیس جمهور سابق این است که روحانی تنها دولت پیش از خود را محکوم می کند و کاری به دولت های پیشین ندارد!
متاسفانه این امر از همان ابتدای دولت همانطور که انتظار هم می رفت آغاز شد، و تا جایی پیش رفت که ریاست محترم جمهور در گزارش صد روزگی دولت خود، تنها به رد و تخریب دولت سابق پرداخت و گزارش خاصی از عملکرد صد روزه دولت خود ارائه نکرد؛ تا آنجا که بسیاری از رسانه ها – حتی همسو با دولت – از این عمل ناخرسند شدند و عده ای تعبیر زنگ انشا به جای زنگ حساب را به کار بردند. از خزانه خالی گرفته تا ناامیدی و یاس در سراسر کشور و ... از جمله سخنان رئیس جمهور در این جلسه بود.
هر چند که انتظار بود این رویه به مرور کمرنگ شود اما رئیس جمهور کشورمان در یکی از آخرین سخنرانی های خود سخنان قابل تاملی را بر زبان راند:
« والله و بالله و تالله سال‌های 84 تا 92 گذشت و تکرار نمی‌شود... »
از نقد این سخن پرهیز می کنیم و تنها بدین نکته اشاره می کنیم که آیا این همه قسم شرعی با دهان روزه واقعا نیاز است؟
جمع بندی
چند نکته را پیرامون مطالب فوق به عنوان جمع بندی اشاره می کند:
1. بدون شک هر دولتی آمده نقاط ضعف و قوتی داشته است؛ بزرگنمایی نقاط ضعف و چشم پوشی بر نقاط قوت دولت سابق به هیچ وجه کار پسندیده ای نیست؛ دولت ها حتما از یاد نمی برند که پس از آنان نیز دولت هایی خواهند آمد و با آنها چنان رفتار خواهند کرد که آنان با پیشینیان خود کردند.
2. چرا ابا داریم از این که نقاط قوت دولت سابق را بگوییم؟ انتظار می رود که در حکومت اسلامی، زمامداران تنها خدا را در نظر بگیرند و دیگران را منصفانه نگاه کنند و نقد نمایند.
3. بهتر است در نقد دولت های سابق افراط نکنیم؛ ممکن است در روزها و ماه های نخست پیروزی این حرفها خریدار داشته باشد، اما بدون شک با گذشت زمان، مردمی که به ما رای داده اند تنها به کارنامه عملکرد دولت نگاه خواهند کرد و نه شعارها و بهانه ها.
4. قرار نیست هر عملی که دولت سابق کرده است غلط باشد؛ گاهی احساس می شود دولتی که بر سر کار می آید هر تلاشی می کند تا نشانه هایی از دولت سابق در کشور باقی نماند. بدون شک این رفتار و عملکرد اسلامی و اخلاقی نیست. رد بسیاری از مصوبات دولت های گذشته و انعکاس با آب و تاب آن در رسانه ها، لزوما رفتار صحیحی نیست.
5. حجت الاسلام حسن روحانی در برخی اقدامات خود نشان داده که به نهادن سنت نیکو میان مدیران نیز توجه دارد. یکی از نمونه های بارز آن حضور هفتگی وی در میان خانواده های شهدا و جانبازان انقلاب اسلامی است. رفتاری نیکو که جای آن در میان مسئولین دولتی خالی بود؛ این انتظار هست که او در نقد منصفانه دولت های پیشین نیز گام بردارد. روحانی با دعوت از رقبای انتخاباتی خود در سال گذشته سنت بسیار نیکوی دیگری را نیز بنا نهاد؛ حال نیز انتظار از او این است که هم خود او دولت سابق و نقد و انتقاد مداوم از آن را رها کرده و هم دیگر دولتی ها از سیاهنمایی علیه دولت سابق دست بردارند و به مدیریت و برنامه ریزی برای آینده بپردازند.
6. بدون شک عقلانیت، تدبیر و مدیریت برای آینده مفید است؛ مردم به زودی در مورد کارنامه عملکرد این دولت نیز به مانند دولت های گذشته قضاوت خواهند کرد؛ پس بهتر است که دولت به تدبیر امور جاری کشور بپردازد و به گونه ای عمل کند که هنگام ارائه گزارش چهارساله حرفهای زیادی از عملکرد خود برای گفتن به مردم داشته باشد.
آقا نریمان گل گفتی در تایپ اشتباه کردی سفر ه ها نه سفر ها 
در مورد خرابکاری ها و گند کاری های دولت قبلی بگوید
در ۸ سال گذشته میلیارد ها در آمد داشتیم و این وضع
مملکت است گرانی و تورم
رکورد تورمی کوچک شدن سفرهای مردم این دزدی میلیاردها از بیت المال همه و
همه در زمان دولت پاک دست
بود