ناپدید شدن ۳ شهرک نشین صهیونیست در حومه الخلیل و سپس قتل آنها که از سه هفته پیش دستاویزی برای رژیم صهیونیستی جهت تجاوزات جدید علیه فلسطینیان تبدیل شده است، سوالاتی را درباره عاملان این عملیات مطرح می سازد.
شهدای ایران: رژیم صهیونیستی از حدود سه هفته پیش اعلام کرد که سه شهرک نشین صهیونیست در زمان بازگشت به منزل خود در حومه الخلیل ناپدید شده و خودروی آنها که به آتش کشیده است، پیدا شد.
بلافاصله پس از اعلام ناپدید شدن این سه صهیونیست، مقامات رژیم صهیونیستی انگشت اتهام را به سمت جنبش حماس نشانه رفته و اجرای عملیات امنیتی علیه اعضای این جنبش در کرانه باختری و تعطیلی دفاتر وابسته به حماس را آغاز کردند و ظرف چند روز تعداد زیادی از رهبران و اعضای این جنبش از جمله «عزیز الدویک» رئیس مجلس قانونگذاری فلسطین، تعدادی از وزرا، نمایندگان پارلمانی حماس و اسرای آزاده را بازداشت کردند.
صهیونیست ها همچنین چندین بار نیز به نوار غزه حمله کرده و برخی اهداف حماس را بمباران کرده و در این عملیات ها دستکم 8 نفر را در نوار غزه و کرانه باختری به شهادت رساندند.
اینکه چه کسانی در پشت عملیات ربایش شهرک نشینان صهیونیست قرار داشته و از این عملیات سود می برند، سوالی است که برای رسیدن به پاسخ آن ضروری است که تحولات فلسطین پیش از اجرای این عملیات را مرور کرد.
تشکیل دولت وفاق ملی فلسطین
اوایل اردیبهشت امسال پس از آنکه رژیم صهیونیستی مخالفت خود را با آزادی اسرای مرحله چهارم مربوط به اسرای قدیمی پیش از توافق اسلو اعلام و آزادی آنها را به تمدید دوره مذاکرات سازش مشروط کرد، تشکیلات خودگردان فلسطین به سمت توافق با جنبش حماس روی آورد تا به دودستگی ها و اختلافات داخلی در صحنه فلسطین پایان دهد و و دولت وفاق ملی را تشکیل دهند و چه بسا یکی از اهداف تشکیلات خودگردان از این توافق، تحت فشار قرار دادن رژیم صهیونیستی بود.
به این ترتیب هیأت های دو جنبش فتح و حماس اوایل اردیبهشت در اردوگاه شاطئ نوار غزه پس از چند دور نشست درباه تشکیل دولت وفاق ملی به توافق رسیدند و قرار شد 5 هفته پس از این توافق نیز دولت وفاق ملی به نخست وزیری «محمود عباس» رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین تشکیل شود که بعدها با توافق دو طرف این دولت به نخست وزیری «رامی حمد الله» تشکیل شد.
به محض اعلام توافق فتح و حماس، سران صهیونیست به تکاپو افتادند تا آمریکا و کشورهای اروپایی را برای عدم به رسمیت شناختن این دولت تحت فشار قرار دهند و در همین راستا «بنیامین نتانیاهو» بارها تاکید کرد که عباس از بین حماس و مذاکرات صلح باید یکی را انتخاب کند و در واکنش به این اقدام تشکیلات خودگردان، نشست های دو هیأت فلسطینی و اسرائیلی برای دستیابی به توافقی جهت ادامه مذاکرات سازش را به تعلیق درآورد و پس از آن نیز مدت زمان 9 ماهه مذاکرات سازش تحت نظارت «جان کری» وزیر خارجه آمریکا بسر آمد و این مذاکرات بدون نتیجه پایان یافت.
نتانیاهو و مقامات صهیونیست برای آنکه جامعه جهانی و آمریکا را به عدم به رسمیت شناختن دولت وفاق ملی فلسطین متقاعد سازند بهانه های مختلفی آوردند و گفتند که در صورت تشکیل این دولت، کرانه باختری نیز همانند نوار غزه تحت سلطه حماس درخواهد آمد و این رژیم هرگز با دولتی که حماس در آن باشد، مذاکره نخواهد کرد و به اعمال مجازات هایی علیه تشکیلات خودگردان تهدید کردند اما دولت آمریکا و اتحادیه اروپا هیچ واکنشی به این درخواست های اسرائیل نشان نداده و گفتند که با دولت وفاق ملی فلسطین تعامل خواهند داشت به شرط آنکه توافقات قبلی را به رسمیت بشناسد و سرانجام دولت وفاق ملی فلسطین اواسط خرداد به نخست وزیری رامی حمد الله در رام الله در مقابل «محمود عباس» سوگند یاد کرد در حالیکه وزرای غزه به دلیل کارشکنی های رژیم صهیونیستی و ممانعت از ورود آنها به کرانه باختری در مراسم سوگند کابینه حضور نداشتند.
سناریو ربایش 3 شهرک نشین؛ ابزاری برای جلب همدردی جامعه جهانی
تنها پس از گذشت حدود 10 روز از تشکیل دولت وفاق ملی، ارتش رژیم صهیونیستی قضیه ربوده شدن 3 شهرک نشین صهیونیست در حومه الخلیل را اعلام و بلافاصله جنبش حماس را مسئول این عملیات دانست در حالی که این جنبش از همان روز نخست تاکید کرد که هیچ دخالتی در این عملیات نداشته است و «خالد مشعل» رئیس دفتر سیاسی حماس طی اظهاراتی تاکید کرد که عملیات ربایش شهرک نشینان و نظامیان صهیونیست برای آزادی اسرای فلسطینی در بند زندان های اسرائیلی یک وظیفه ملی فلسطین است و باید به طرفی که در ربودن این سه شهرک نشین دست داشته است تبریک گفت اما حماس ارتباطی با این عملیات ندارد.
در خصوص قضیه ربوده شدن این سه شهرک نشین توجه به چند نکته حائز اهمیت است:
نخست؛ سازمان اطلاعات و امنیت داخلی رژیم صهیونیستی (شاباک) با وجود در اختیار داشتن دستگاه ها و سیستم های پیشرفته اطلاعاتی نه تنها ربایش این سه نفر را پیش بینی نکرده بود بلکه پس از گذشت سه هفته هنوز نتوانسته است عاملان آن را شناسایی کند که این موضوع با انتقاد ارتش اسرائیل و فرماندهان آن مواجه شد.
شاباک طی چند روز اخیر مدعی شد که مروان قواسمی(30 ساله) و عامر ابو عیشه(32 ساله) از فعالان حماس در الخلیل مسئول ربایش 3 اسرائیلی هستند در حالیکه این افراد از انظار عمومی ناپدید شده و هیچ کس اطلاعی از آنها ندارد.
دوم؛ هیچ یک از گروه های فلسطینی مسئولیت عملیات ربایش این سه شهرک نشین را بر عهده نگرفت در حالیکه به گفته خالد مشعل به اسارت گرفتن شهرک نشینان و نظامیان صهیونیست یک وظیفه و افتخار ملی برای فلسطینیان است اما تنها در روزهای نخست یک بیانیه منتسب به گردان های شهدای الاقصی در این باره منتشر شد که مسئولان این گروه آن را تکذیب کردند و نکته جالب اینکه روز گذشته پس از اعلام پیدا شدن جسد این سه شهرک نشین، منابع صهیونیستی اعلام کردند که عملیات ربایش و قتل این سه نفر یک طرح ابتکار محلی بوده و حماس در آن دخیل نبوده است.
سوم؛ بنا بر اعلام منابع صهیونیست، این سه شهرک نشین بلافاصله پس از ربوده شدن به ضرب گلوله به قتل رسیده اند که خود این مسئله و اینکه چرا نیروهای شاباک و نیروهای ارتش اسرائیل که از سه هفته پیش به طور گسترده در کرانه باختری مستقر شده اند، نتوانسته اند تا کنون اجساد این سه نفر را کشف کنند سوال برانگیز است و از سوی دیگر آنگونه که خود گروه های فلسطینی اذعان دارند هدف آنها از به اسارت گرفتن شهرک نشینان و نظامیان صهیونیست مبادله آنها با هزاران اسیر فلسطینی در بند زندان های رژیم صهیونیستی است و لذا این سوال مطرح می شود که قتل این شهرک نشینان چه سودی برای این گروه های فلسطینی دارد؟
با توجه به این نکات می توان چنین استنباط کرد که طرح ریزی و اجرای سناریوی ربایش و قتل سه شهرک نشین صهیونیست توسط خود رژیم صهیونیستی، امر بعیدی نیست و این رژیم با اجرای این عملیات چند هدف را دنبال کرده است:
نخست؛ جلب همدردی جامعه جهانی با رژیم صهیونیستی که در همین راستا بنا به پیشنهاد «آویگدور لیبرمن» وزیر خارجه این رژیم هیأتی از خانواده های ربوده شدگان به نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل اعزام شده و در آنجا به سخنرانی پرداختند تا حمایت افکار عمومی را به نفع اسرائیل و ربوده شدگان جلب نمایند اما موفق نشدند و پس از آن لیبرمن با اذعان به شکست این طرح خود، مدعی شد که البته کسانی هستند که صدای این خانواده ها را می شنوند.
دوم؛ دستاویز قرار دادن این قضیه برای ضربه زدن به زیر ساخت های جنبش حماس در کرانه باختری و نوار غزه که خود مقامات صهیونیست ها بارها به این مسئله اذعان کردند.
سوم؛ مظلوم نمایی و القای این موضوع به جامعه جهانی که با وجود دولت وفاق ملی و حضور حماس در این دولت، شهرک نشینان صهیونیست در کرانه باختری امنیت ندارند و این منطقه نیز به نوار غزه دوم تبدیل خواهد شد و حماس بر این منطقه سیطره خواهد یافت.
منبع: تسنیم
بلافاصله پس از اعلام ناپدید شدن این سه صهیونیست، مقامات رژیم صهیونیستی انگشت اتهام را به سمت جنبش حماس نشانه رفته و اجرای عملیات امنیتی علیه اعضای این جنبش در کرانه باختری و تعطیلی دفاتر وابسته به حماس را آغاز کردند و ظرف چند روز تعداد زیادی از رهبران و اعضای این جنبش از جمله «عزیز الدویک» رئیس مجلس قانونگذاری فلسطین، تعدادی از وزرا، نمایندگان پارلمانی حماس و اسرای آزاده را بازداشت کردند.
صهیونیست ها همچنین چندین بار نیز به نوار غزه حمله کرده و برخی اهداف حماس را بمباران کرده و در این عملیات ها دستکم 8 نفر را در نوار غزه و کرانه باختری به شهادت رساندند.
اینکه چه کسانی در پشت عملیات ربایش شهرک نشینان صهیونیست قرار داشته و از این عملیات سود می برند، سوالی است که برای رسیدن به پاسخ آن ضروری است که تحولات فلسطین پیش از اجرای این عملیات را مرور کرد.
تشکیل دولت وفاق ملی فلسطین
اوایل اردیبهشت امسال پس از آنکه رژیم صهیونیستی مخالفت خود را با آزادی اسرای مرحله چهارم مربوط به اسرای قدیمی پیش از توافق اسلو اعلام و آزادی آنها را به تمدید دوره مذاکرات سازش مشروط کرد، تشکیلات خودگردان فلسطین به سمت توافق با جنبش حماس روی آورد تا به دودستگی ها و اختلافات داخلی در صحنه فلسطین پایان دهد و و دولت وفاق ملی را تشکیل دهند و چه بسا یکی از اهداف تشکیلات خودگردان از این توافق، تحت فشار قرار دادن رژیم صهیونیستی بود.
به این ترتیب هیأت های دو جنبش فتح و حماس اوایل اردیبهشت در اردوگاه شاطئ نوار غزه پس از چند دور نشست درباه تشکیل دولت وفاق ملی به توافق رسیدند و قرار شد 5 هفته پس از این توافق نیز دولت وفاق ملی به نخست وزیری «محمود عباس» رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین تشکیل شود که بعدها با توافق دو طرف این دولت به نخست وزیری «رامی حمد الله» تشکیل شد.
به محض اعلام توافق فتح و حماس، سران صهیونیست به تکاپو افتادند تا آمریکا و کشورهای اروپایی را برای عدم به رسمیت شناختن این دولت تحت فشار قرار دهند و در همین راستا «بنیامین نتانیاهو» بارها تاکید کرد که عباس از بین حماس و مذاکرات صلح باید یکی را انتخاب کند و در واکنش به این اقدام تشکیلات خودگردان، نشست های دو هیأت فلسطینی و اسرائیلی برای دستیابی به توافقی جهت ادامه مذاکرات سازش را به تعلیق درآورد و پس از آن نیز مدت زمان 9 ماهه مذاکرات سازش تحت نظارت «جان کری» وزیر خارجه آمریکا بسر آمد و این مذاکرات بدون نتیجه پایان یافت.
نتانیاهو و مقامات صهیونیست برای آنکه جامعه جهانی و آمریکا را به عدم به رسمیت شناختن دولت وفاق ملی فلسطین متقاعد سازند بهانه های مختلفی آوردند و گفتند که در صورت تشکیل این دولت، کرانه باختری نیز همانند نوار غزه تحت سلطه حماس درخواهد آمد و این رژیم هرگز با دولتی که حماس در آن باشد، مذاکره نخواهد کرد و به اعمال مجازات هایی علیه تشکیلات خودگردان تهدید کردند اما دولت آمریکا و اتحادیه اروپا هیچ واکنشی به این درخواست های اسرائیل نشان نداده و گفتند که با دولت وفاق ملی فلسطین تعامل خواهند داشت به شرط آنکه توافقات قبلی را به رسمیت بشناسد و سرانجام دولت وفاق ملی فلسطین اواسط خرداد به نخست وزیری رامی حمد الله در رام الله در مقابل «محمود عباس» سوگند یاد کرد در حالیکه وزرای غزه به دلیل کارشکنی های رژیم صهیونیستی و ممانعت از ورود آنها به کرانه باختری در مراسم سوگند کابینه حضور نداشتند.
سناریو ربایش 3 شهرک نشین؛ ابزاری برای جلب همدردی جامعه جهانی
تنها پس از گذشت حدود 10 روز از تشکیل دولت وفاق ملی، ارتش رژیم صهیونیستی قضیه ربوده شدن 3 شهرک نشین صهیونیست در حومه الخلیل را اعلام و بلافاصله جنبش حماس را مسئول این عملیات دانست در حالی که این جنبش از همان روز نخست تاکید کرد که هیچ دخالتی در این عملیات نداشته است و «خالد مشعل» رئیس دفتر سیاسی حماس طی اظهاراتی تاکید کرد که عملیات ربایش شهرک نشینان و نظامیان صهیونیست برای آزادی اسرای فلسطینی در بند زندان های اسرائیلی یک وظیفه ملی فلسطین است و باید به طرفی که در ربودن این سه شهرک نشین دست داشته است تبریک گفت اما حماس ارتباطی با این عملیات ندارد.
در خصوص قضیه ربوده شدن این سه شهرک نشین توجه به چند نکته حائز اهمیت است:
نخست؛ سازمان اطلاعات و امنیت داخلی رژیم صهیونیستی (شاباک) با وجود در اختیار داشتن دستگاه ها و سیستم های پیشرفته اطلاعاتی نه تنها ربایش این سه نفر را پیش بینی نکرده بود بلکه پس از گذشت سه هفته هنوز نتوانسته است عاملان آن را شناسایی کند که این موضوع با انتقاد ارتش اسرائیل و فرماندهان آن مواجه شد.
شاباک طی چند روز اخیر مدعی شد که مروان قواسمی(30 ساله) و عامر ابو عیشه(32 ساله) از فعالان حماس در الخلیل مسئول ربایش 3 اسرائیلی هستند در حالیکه این افراد از انظار عمومی ناپدید شده و هیچ کس اطلاعی از آنها ندارد.
دوم؛ هیچ یک از گروه های فلسطینی مسئولیت عملیات ربایش این سه شهرک نشین را بر عهده نگرفت در حالیکه به گفته خالد مشعل به اسارت گرفتن شهرک نشینان و نظامیان صهیونیست یک وظیفه و افتخار ملی برای فلسطینیان است اما تنها در روزهای نخست یک بیانیه منتسب به گردان های شهدای الاقصی در این باره منتشر شد که مسئولان این گروه آن را تکذیب کردند و نکته جالب اینکه روز گذشته پس از اعلام پیدا شدن جسد این سه شهرک نشین، منابع صهیونیستی اعلام کردند که عملیات ربایش و قتل این سه نفر یک طرح ابتکار محلی بوده و حماس در آن دخیل نبوده است.
سوم؛ بنا بر اعلام منابع صهیونیست، این سه شهرک نشین بلافاصله پس از ربوده شدن به ضرب گلوله به قتل رسیده اند که خود این مسئله و اینکه چرا نیروهای شاباک و نیروهای ارتش اسرائیل که از سه هفته پیش به طور گسترده در کرانه باختری مستقر شده اند، نتوانسته اند تا کنون اجساد این سه نفر را کشف کنند سوال برانگیز است و از سوی دیگر آنگونه که خود گروه های فلسطینی اذعان دارند هدف آنها از به اسارت گرفتن شهرک نشینان و نظامیان صهیونیست مبادله آنها با هزاران اسیر فلسطینی در بند زندان های رژیم صهیونیستی است و لذا این سوال مطرح می شود که قتل این شهرک نشینان چه سودی برای این گروه های فلسطینی دارد؟
با توجه به این نکات می توان چنین استنباط کرد که طرح ریزی و اجرای سناریوی ربایش و قتل سه شهرک نشین صهیونیست توسط خود رژیم صهیونیستی، امر بعیدی نیست و این رژیم با اجرای این عملیات چند هدف را دنبال کرده است:
نخست؛ جلب همدردی جامعه جهانی با رژیم صهیونیستی که در همین راستا بنا به پیشنهاد «آویگدور لیبرمن» وزیر خارجه این رژیم هیأتی از خانواده های ربوده شدگان به نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل اعزام شده و در آنجا به سخنرانی پرداختند تا حمایت افکار عمومی را به نفع اسرائیل و ربوده شدگان جلب نمایند اما موفق نشدند و پس از آن لیبرمن با اذعان به شکست این طرح خود، مدعی شد که البته کسانی هستند که صدای این خانواده ها را می شنوند.
دوم؛ دستاویز قرار دادن این قضیه برای ضربه زدن به زیر ساخت های جنبش حماس در کرانه باختری و نوار غزه که خود مقامات صهیونیست ها بارها به این مسئله اذعان کردند.
سوم؛ مظلوم نمایی و القای این موضوع به جامعه جهانی که با وجود دولت وفاق ملی و حضور حماس در این دولت، شهرک نشینان صهیونیست در کرانه باختری امنیت ندارند و این منطقه نیز به نوار غزه دوم تبدیل خواهد شد و حماس بر این منطقه سیطره خواهد یافت.
منبع: تسنیم
