از حوادث ناگوارى که در امتداد اغتشاش‌هاى انتخاباتى فتنه ماسونی 88 به وقوع پیوست و هنوز پس از گذشت ۵ سال به عنوان یک معماى بزرگ سیاسى باقى مانده است، یورش سبعانه فتنه‌گران به مسجد «لولاگر» در خیابان آذربایجان تهران است.
به گزارش شهدای ایران؛ سال پیش در چنین روزهایی - سی‌ام خرداد 88 - در گرماگرم جولان آشوب‌طلبان، ناگهان گروهى از اراذل و اوباش اجیرشده از سوی عوامل فتنه، مسجد لولاگر و قرآن‌های موجود در آن را به آتش کشیده و شمارى از هموطنان نمازگزار را بشدت مورد ضرب و جرح قرار دادند.
این اتفاق یکی از تامل‌برانگیزترین حلقه‌های حرکات آشوبگران بود که ماهیت و ابعاد آن با هیچ یک از حوادث چند روزه پایتخت؛ از 25 تا 30 خرداد 88 قابل مقایسه نیست. کالبدشکافى این واقعه و پیگیرى آن، بدون شک زوایاى تازه‌اى از انگیزه‌ها و سرشت غائله‌آفرینان هفته آخر خرداد 88 تهران و برخی گروه‌های سیاسی که از قضا در عنوان‌شان مدعی روحانی بودن در دعوت مردم به تظاهرات غیرقانونی را روشن خواهد کرد و به همین علت نمى‌توان به سادگى از کنار آن گذشت و نباید اجازه داد این واقعه به فراموشى سپرده شود یا آنکه عوامل آن به راحتى از چنگ عدالت بگریزند.
آنچه حادثه دلخراش مسجد لولاگر را از دیگر حلقه‌هاى زنجیره اغتشاش‌ها متمایز مى‌کند، 2 موضوع کلیدى است؛ نخستین و مهم‌ترین جنبه آن، به موقعیت مکانى که آماج حمله قرار گرفت، برمى‌گردد. نباید از نظر دور داشت که در این ماجرا مکانى مقدس که از بالاترین حرمت و قداست نزد مسلمانان برخوردار است، مورد تعرض واقع شد. عصر 30 خرداد نه فقط نمازگزاران بى‌گناه این مسجد در آتش عصبیت کور اوباش فتنه‌جو و سازمان‌دهندگان لندن‌نشین آنها سوختند؛ بل حرمت یکى از بالاترین مقدسات اسلامى شکسته شد. این نکته به روشنى گویاى آن است که کسانى که کمر به سلب امنیت و برافروختن آتش فتنه بسته بودند، هیچ مرز و محدوده‌اى براى اعمال جنایتکارانه خویش قائل نبودند و براى رسیدن به اهداف شوم خویش، پا روى والاترین عقاید و مقدسات مسلمین نهادند. بى‌دلیل نبود که شمارى از علمای اَعلام، در میان وقایع تلخ فتنه عمیق 88، در کنار هتک حرمت روز عاشورا و عزاداران سفینة‌النجاة حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام، واقعه مسجد لولاگر را نیز یکی از بزرگ‌ترین جنایات سیاسى و عاملان آن را شقى‌ترین انسان‌ها نامیدند.
مسئله این نیست که آفرینندگان این حادثه از کدام یک از نِحله‌هاى تبهکارى و خشونت‌پیشه، الهام گرفته بودند، بل مهم آن است که تعرض به حریم‌هاى اعتقادى و مقدس در دستور کار تیم‌هاى اوباش و اغتشاش قرار گرفته بود. شواهد زیادى دلالت بر این دارد که زنجیره اغتشاش‌ها در روزهاى آخر خرداد 88، مراکز مقدس و کانون‌هاى دینى را نشانه رفته بود و عوامل این حوادث، اصرار بر شکستن قداست‌ها و از بین بردن حرمت‌ها و حریم‌ها داشتند. شاید یک مثال روشن در این باره، یورش گروه دیگرى از اغتشاشگران به مسجد کوى دانشگاه تهران بود؛ در این واقعه گرچه از شیوه آتش‌سوزى یا ضرب و شتم نمازگزاران استفاده نشد اما حرمت و قداست مسجد؛ آن هم در قلب دانشگاهى کشور شکسته شد و عوامل این حادثه به تخریب و بر هم ریختن این کانون مقدس دست زدند.
واقعه فجیع و شنیع هتک حرمت مسجد لولاگر، جایگاهى در تاریخ غم‌بار حرمت‌شکنى و تعرض به حریم عقاید مسلمانان پیدا کرد. آحاد ایرانیان دیندار، ظرف 5 سال اخیر، به این رویداد از همان زاویه‌اى مى‌نگرند که تاکنون به حفظ جایگاه قدسى بیت‌المقدس یا حریم‌هاى مطهر سرزمین حجاز حساسیت نشان داده‌اند. عذاب خوارکننده الهی شکستن این حریم‌هاى قدسى، چیزى نیست که گروه‌هاى تبهکار و اراذلى که حرمت مسجد لولاگر را شکستند، بتوانند از آن بگریزند. نفرتى که مسلمانان به ویژه ایرانیان از صهیونیست‌ها به دل دارند، اگر بخشى مربوط به کشتارهاى بى‌رحمانه زنان و کودکان و جوانان فلسطینى باشد، بخش دیگرش ناشى از این است که آنها مقدسات مسلمانان را در این سرزمین لگدمال کرده و اخیراً توسط شهرک‌نشینان صهیونیست، این کار سخیف را درباره بیت‌المقدس در بارهای متعدد، تکرار می‌کنند. هم‌چنین اگر داعش این جدیدترین آلت استعمار این قدر منفور است، علاوه بر جنایات شرم‌آور و بی‌سابقه آن، تلاش برای هتک حرمت اماکن مذهبی شیعیان و مسیحیان است که بر شدت تنفر از آن افزوده است.
انتظار مى‌رفت برخی افراد و جریان‌هاى سیاسى خاص و همین طور برخی افراد داخل دولت که مدام می‌گویند بیایید آنچه در سال 88 گذشت را فراموش کنیم(!) به جای این نصایح و توصیه‌های غیرقابل سمع، در 5 سال گذشته از این حادثه غم‌انگیز، دست‌کم سکوت در قبال این بخش از حرکت‌هاى تنفرانگیز آشوبگران یعنى یورش به مسجد و هدف قرار دادن پاک‌ترین بندگان خدا را کنار می‌گذاشتند و حداقل آن را محکوم می‌کردند. از سوی دیگر انتظار مى‌رود با اعتنا به گذشت 5 سال از این حادثه تلخ، مسؤولان امنیتى با رسالتى ویژه و جدیتی افزون‌تر، پرونده وقایع تلخ مسجد لولاگر را دنبال کرده و اسناد و مدارک روشنگرانه‌اى را درباره شکل‌دهى و مدیریت این بخش از آشوب‌ها ارائه کنند.
این واقعه، از آن دست رویدادهایى نبود که جریان‌هاى سیاسى بتوانند با شگرد فرافکنى، آن را دستمایه تسویه سیاسى یا بدنام‌سازى حریف قرار بدهند؛ مسجد لولاگر فایل مشخص و متمایزى در پرونده اغتشاش‌ها دارد و بدون شک، افکار عمومى آن را در شمار جرائم نابخشودنى قرار داده و انتظار شدیدترین مجازات را براى عناصر و عوامل آن دارد.
شیعیان ایران در طول دوره 36 ساله پس از انقلاب، در دفاع از حریم‌هاى اعتقادى اتفاق نظرى قاطع داشته‌اند و به همین دلیل در برابر همه ترفندهایى که دست‌هاى ناپاک یا اندیشه‌هاى ناسالم براى تضعیف ارکان دینى و مساجد ریخته بودند، شاهد خروش تاریخى قم، تهران و دیگر نقاط کشور بوده‌ایم؛ هم از این رو بود که حلقه توطئه‌هایى که مسجد لولاگر نقطه شروع آن بود، 9 دی 88 شکست سختی خورد.
این اتفاق یکی از تامل‌برانگیزترین حلقه‌های حرکات آشوبگران بود که ماهیت و ابعاد آن با هیچ یک از حوادث چند روزه پایتخت؛ از 25 تا 30 خرداد 88 قابل مقایسه نیست. کالبدشکافى این واقعه و پیگیرى آن، بدون شک زوایاى تازه‌اى از انگیزه‌ها و سرشت غائله‌آفرینان هفته آخر خرداد 88 تهران و برخی گروه‌های سیاسی که از قضا در عنوان‌شان مدعی روحانی بودن در دعوت مردم به تظاهرات غیرقانونی را روشن خواهد کرد و به همین علت نمى‌توان به سادگى از کنار آن گذشت و نباید اجازه داد این واقعه به فراموشى سپرده شود یا آنکه عوامل آن به راحتى از چنگ عدالت بگریزند.
آنچه حادثه دلخراش مسجد لولاگر را از دیگر حلقه‌هاى زنجیره اغتشاش‌ها متمایز مى‌کند، 2 موضوع کلیدى است؛ نخستین و مهم‌ترین جنبه آن، به موقعیت مکانى که آماج حمله قرار گرفت، برمى‌گردد. نباید از نظر دور داشت که در این ماجرا مکانى مقدس که از بالاترین حرمت و قداست نزد مسلمانان برخوردار است، مورد تعرض واقع شد. عصر 30 خرداد نه فقط نمازگزاران بى‌گناه این مسجد در آتش عصبیت کور اوباش فتنه‌جو و سازمان‌دهندگان لندن‌نشین آنها سوختند؛ بل حرمت یکى از بالاترین مقدسات اسلامى شکسته شد. این نکته به روشنى گویاى آن است که کسانى که کمر به سلب امنیت و برافروختن آتش فتنه بسته بودند، هیچ مرز و محدوده‌اى براى اعمال جنایتکارانه خویش قائل نبودند و براى رسیدن به اهداف شوم خویش، پا روى والاترین عقاید و مقدسات مسلمین نهادند. بى‌دلیل نبود که شمارى از علمای اَعلام، در میان وقایع تلخ فتنه عمیق 88، در کنار هتک حرمت روز عاشورا و عزاداران سفینة‌النجاة حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام، واقعه مسجد لولاگر را نیز یکی از بزرگ‌ترین جنایات سیاسى و عاملان آن را شقى‌ترین انسان‌ها نامیدند.
مسئله این نیست که آفرینندگان این حادثه از کدام یک از نِحله‌هاى تبهکارى و خشونت‌پیشه، الهام گرفته بودند، بل مهم آن است که تعرض به حریم‌هاى اعتقادى و مقدس در دستور کار تیم‌هاى اوباش و اغتشاش قرار گرفته بود. شواهد زیادى دلالت بر این دارد که زنجیره اغتشاش‌ها در روزهاى آخر خرداد 88، مراکز مقدس و کانون‌هاى دینى را نشانه رفته بود و عوامل این حوادث، اصرار بر شکستن قداست‌ها و از بین بردن حرمت‌ها و حریم‌ها داشتند. شاید یک مثال روشن در این باره، یورش گروه دیگرى از اغتشاشگران به مسجد کوى دانشگاه تهران بود؛ در این واقعه گرچه از شیوه آتش‌سوزى یا ضرب و شتم نمازگزاران استفاده نشد اما حرمت و قداست مسجد؛ آن هم در قلب دانشگاهى کشور شکسته شد و عوامل این حادثه به تخریب و بر هم ریختن این کانون مقدس دست زدند.
واقعه فجیع و شنیع هتک حرمت مسجد لولاگر، جایگاهى در تاریخ غم‌بار حرمت‌شکنى و تعرض به حریم عقاید مسلمانان پیدا کرد. آحاد ایرانیان دیندار، ظرف 5 سال اخیر، به این رویداد از همان زاویه‌اى مى‌نگرند که تاکنون به حفظ جایگاه قدسى بیت‌المقدس یا حریم‌هاى مطهر سرزمین حجاز حساسیت نشان داده‌اند. عذاب خوارکننده الهی شکستن این حریم‌هاى قدسى، چیزى نیست که گروه‌هاى تبهکار و اراذلى که حرمت مسجد لولاگر را شکستند، بتوانند از آن بگریزند. نفرتى که مسلمانان به ویژه ایرانیان از صهیونیست‌ها به دل دارند، اگر بخشى مربوط به کشتارهاى بى‌رحمانه زنان و کودکان و جوانان فلسطینى باشد، بخش دیگرش ناشى از این است که آنها مقدسات مسلمانان را در این سرزمین لگدمال کرده و اخیراً توسط شهرک‌نشینان صهیونیست، این کار سخیف را درباره بیت‌المقدس در بارهای متعدد، تکرار می‌کنند. هم‌چنین اگر داعش این جدیدترین آلت استعمار این قدر منفور است، علاوه بر جنایات شرم‌آور و بی‌سابقه آن، تلاش برای هتک حرمت اماکن مذهبی شیعیان و مسیحیان است که بر شدت تنفر از آن افزوده است.
انتظار مى‌رفت برخی افراد و جریان‌هاى سیاسى خاص و همین طور برخی افراد داخل دولت که مدام می‌گویند بیایید آنچه در سال 88 گذشت را فراموش کنیم(!) به جای این نصایح و توصیه‌های غیرقابل سمع، در 5 سال گذشته از این حادثه غم‌انگیز، دست‌کم سکوت در قبال این بخش از حرکت‌هاى تنفرانگیز آشوبگران یعنى یورش به مسجد و هدف قرار دادن پاک‌ترین بندگان خدا را کنار می‌گذاشتند و حداقل آن را محکوم می‌کردند. از سوی دیگر انتظار مى‌رود با اعتنا به گذشت 5 سال از این حادثه تلخ، مسؤولان امنیتى با رسالتى ویژه و جدیتی افزون‌تر، پرونده وقایع تلخ مسجد لولاگر را دنبال کرده و اسناد و مدارک روشنگرانه‌اى را درباره شکل‌دهى و مدیریت این بخش از آشوب‌ها ارائه کنند.
این واقعه، از آن دست رویدادهایى نبود که جریان‌هاى سیاسى بتوانند با شگرد فرافکنى، آن را دستمایه تسویه سیاسى یا بدنام‌سازى حریف قرار بدهند؛ مسجد لولاگر فایل مشخص و متمایزى در پرونده اغتشاش‌ها دارد و بدون شک، افکار عمومى آن را در شمار جرائم نابخشودنى قرار داده و انتظار شدیدترین مجازات را براى عناصر و عوامل آن دارد.
شیعیان ایران در طول دوره 36 ساله پس از انقلاب، در دفاع از حریم‌هاى اعتقادى اتفاق نظرى قاطع داشته‌اند و به همین دلیل در برابر همه ترفندهایى که دست‌هاى ناپاک یا اندیشه‌هاى ناسالم براى تضعیف ارکان دینى و مساجد ریخته بودند، شاهد خروش تاریخى قم، تهران و دیگر نقاط کشور بوده‌ایم؛ هم از این رو بود که حلقه توطئه‌هایى که مسجد لولاگر نقطه شروع آن بود، 9 دی 88 شکست سختی خورد.
