به گزارش شهدای ایران ابتکار در این زمینه ادامه داد: ما رفتیم اونجا دیدیم اووه چقدر بشقاب روی پشت بام هاشونه، انگار سفره چیدن می خوان غذا بخورن، ما رفتیم اونجا یک کیفی می داد.

با پا همچین می زدیم زیر این دیشا که این به اون می خورد و اون به اون یکی، مثل دومینو همیجور روی پشت بام می افتادن.

خم کردنشون خیلی باحال بود،پاتو می گذاشتی وسط دیش بعد با دستت لبه شو می گرفتی و به طرف داخل فشار می دادی، یه دفه یه دیش دایره تبدیل به یک حلبی لوله شده می شد.

در یه فرصت که تنها بودم، گوشی کوچک موبایل را از توی جورابم درآوردم، روشن کردم و یه اس. ام. اس به بابا زدم که «دارن میان».

بابا هم جواب داد:«ممنونتم پسرم خوشحالم که دختر نشدی»، اشک توی چشام جمع شد.

هر وقت که می خوان دیش ها را جمع کنن فورا به بابا خبر می دم و بابا هم زود هم خودش جمع می کنه و هم به همسایه ها خبر میده.

همسایه ها هر وقت منو می بینن یه جوری بهم سلام می کنن که انگار بچه شونو از یه گروگانگیری 10میلیارد تومنی نجات دادم، یک همچین وضعیتی من تو محل دارم.

بعد هم که کارمون تموم شد یه اس. ام. اس زدم به یاشار بهش خبر دادم که دیش های جدید آماده کن.

همین امروز ما روی پشت بوم دو مجتمع نزدیک به 80 دیش را جمع کردیم و بردیم،یک مارمولکیه،همین که مامورا از جمع آوری دیش برمی گردن، او خودشو به سرعت به محل می رسونه.

حالا هم که گفته میشه می خوان با جرثقیل بالابر برن تو بالکن خانه ها، شاید به اندازه عملیات «راپل» جواب بده ولی به اندازه اون کیف نمیده.
منبع: صابر نیوز