به گزارش شهدای ایران  در تمام جوامع انسانی بزرگداشت شخصیت‌ها و نکوداشت نام، خاطره و جایگاه آنها یکی از وظایف اخلاقی، اجتماعی و ملی به شمار می‌آید، در کشور ما نیز از دیرباز تا کنون نام مقدس ائمه اطهار (ع) و شهدای گرانقدر انقلاب اسلامی برای شناسایی و نامگذاری خیابان ها و کوچه ها مورد استفاده قرار می گیرد.

اما اخیرا شاهد برخی تقدس زدایی ها از سوی مسئولان در نصب تابلوهای جدید هستیم؛ حذف تدریجی پیشوند زیبای شهید از اسامی خیابان هایی که به نام شهدا مزین شده اند.

وقتی در شهر گشت می زنی، یکسری اسامی بدون نام کوچک بر روی تابلوها خودنمایی می کند، سلطانی، علوی، عارف، زال و غیره؛ سوالی که در ذهن متبادر می شود، این است که آیا این اسامی نام دانشمند، مشاهیر ادبی یا شهدایی است که روزگاری برای سربلندی و عزت این مرز و بوم از جان شیرین خود گذشتند؟!

باید از مسئولان نصب تابلوها پرسیده شود که حک کردن نام کوچک یا عنوان «شهید»، کدام حلال الهی را حرام می کند که این مسئولان از بردن حداقل کلمه شهید در کنار این اسامی ابا دارند؟

این سوال دو پاسخ می تواند داشته باشد، یا این اسامی برای تمام مردم به حدی شناخته شده است که مسئولان نیازی به درج کلمه شهید احساس نمی کنند یا اینکه آنان در صدد تقدس زدایی از شهدای والامقام این مرز و بوم هستند.

اما مسئولان پا را فراتر گذاشته و احساس می کنند نسبت به ساحت مقدس ائمه معصومین (ع) هم می شود بی تفاوت بود؛ چرا که از درج کلمه کوتاه (ع) که به معنی کمترین نشانه ارادت نسبت به این بزرگواران و اولیاالله است هم کوتاهی کرده اند.

موضوع اصلی دیگر که از دید تیزبین شهروندان به دور نمانده، این است که اسامی مانند آرین، لاله، رز و زیباترند یا اسامی ائمه و شهدا؟

نام خیابان ها و معابر شهر در واقع حکم شناسنامه شهر را دارند و اسامی در معابر شهری باید نمایانگر سابقه تاریخی و فرهنگی و تمدن دینی یک شهراست؛ یعنی وقتی یک فرد غریبه وارد شهر می‌‌شود باید بدون اینکه یک شهر را بشناسد بتواند از روی اسامی خیابان‌ها به حادثه‌های تاریخی و افتخارات مربوط به آن شهر پی‌ببرد.

با این اوصاف به نظر می رسد که اهمیت مقوله نامگذاری خیابان ها و معابر بر هیچ کس پوشیده نیست، اما در این میان مسئولیت نصب و نگهداری از این نمادهای شهری بر عهده کیست؟