شهدای ایران: صنعت سینما در دنیای امروز به صنعتی برای مبادله فرهنگ ها تبدیل شده است. صنعتی که به خدمت سیاست، فرهنگ، اقتصاد و ... در آمده و این اتفاق، در سراسر جهان امری پذیرفته شده و متداول است که از سینما به عنوان آینه بیرونی هر جامعه ای استفاده شود.

به گزارش گروه فرهنگی تهران پرس، البته در غرب و هالیوود موضوع کمی متفاوت است و سینما در آمریکا ابزاری صد درصدی در خدمت سیاست است و بعضا به قلب واقعیات تن می دهد. اما نکته قابل توجه در این بین بررسی صنعت سینما در ایران و مقایسه نقش آن در ایران و جهان است. آنچه در سینمای ایران می گذرد اوضاع دیگری است. سینمایی که بعضا عاری از فرهنگ اصیل اسلامی و ایرانی است. در سینمای ایران با دیدن بعضی از فیلمها حتی نمی توان فهمید که این فیلم در چه موقعیت جغرافیایی، در جه زمانی و با جه هدفی ساخته شده است چه رسد به درک الهاماتی که باید در قالب فیلم به بیننده الهام شود . آنچه که در سینمای ایران و فیلمنامه های ایرانی مشهود است گنجاندن افرادی در کالبد شخصیت های به اصطلاح هنری است که چونان طوطیانی دیالوگ های خود را از بر می خوانند و کارگردانان نیز انتظار دارند که فیلم های آنها در رقابت های بین المللی حائز اهمیت قلمداد شده و اسکارهای بین المللی را از آن خود کنند.

جمال شورجه کارگردان سینمای ایران معتقد است «ابزاری مانند سینما، تئاتر و تلویزیون سهل الوصول و سریع الانتقال ترین وسایلی هستند که می توانند مفاهیم را منتقل نمایند؛ خصوصا زمانی که شکل داستانی به خودشان می گیرند.در حال حاضر شبکه های ماهواره ای با چنین الگوهای نمایشی در افکار دنیا نفوذ می کنند. پس ما هم می توانیم از این ابزار استفاده کنیم و ما هم توانایی بکارگیری از این ابزار و تکنولوژی های روز سینما را داریم اما باید متخصصانش را پیدا کنیم.» اما براستی ما تا چه اندازه از این قدرت و توانایی بهره جستیم.

با آنکه بسیاری از مردم ایران با فرهنگ ایرانی اسلامی مان آشنایی کامل دارند اما سینمای امروز آن سینمایی نیست که در خدمت این فرهنگ در آمده باشد. این روزها نگاه به سینما در ایران نگاهی صرفا اقتصادی و بعضا سیاسی است. اقتصادی از این لحاظ که عده ای با این صنعت به دنبال پر کردن جیب هایشان هستند و سیاسی از این لحاظ که برخی با تولید فیلم به دنبال اقامت در کشورهای معاند نظام جمهوری اسلامی ایران هستند.

این موضوع زمانی دردناکتر از پیش به نظر می رسد که با مقایسه ای ساده بین فرهنگ غنی ایران با فرهنگ غرب به این نتجه می رسیم که غرب از خلاء فرهنگی رنج می برد و با سینما به دنبال فرهنگ سازی است اما ما از ذخایر عظیم فرهنگی خود غافل هستیم و به دنبال پیروی از غربی ها افتاده ایم.

در تاریخ سینمای ایران بعد از انقلاب با وجود موضوعات عمیقی که از ارزش هنری بالایی برخوردارند، به وفور یافت می شود اما متاسفانه هیچگاه به آنان پرداخته نشد و بعنوان بخشی از تاریخ در حال مدفون شدن است.

به نظر می رسد سینمای بیمار ایران تنها در صورتی شفا یپدا خواهد کرد که به فرهنگ ناب اسلامی ایران اش باز گردد. فرهنگی که غنی است و سرشار از مفاهیم دینی، اخلاقی، اجتماعی و ...
منبع: تهران پرس