شهدای ایران: وبلاگ سرباز صفر نوشت: تکبیر از صفات الهی است و قرار گرفتن آن در ارکان و اذکار نماز دارای اسرار و آدابی است؛ نماز با تکبیر شروع می‌شود و رکن‌ها با آن متصل می‌شوند و با آن پایان می یابد؛ تکبیر در عالم تکوین حقایقی دارد که تنیده در اسرار معراج پیامبر(ص) است.
تکبیرة الاحرام وارد شدن در مرحله تازه‌ای از دل‌سپردگی است؛ چنانچه با تکبیرةالاحرام و ورود به نماز روی از قبله برگردانی، ظاهر نماز باطل می شود، بنابراین نباید در این مرحله روی دل از او بگردانی که در این صورت باطن نماز نیز دچار نقصان خواهد شد و این در دین عاشق گناهی بزرگ است.
*تکبیرةالاحرام، وارد شدن در حریم یار است
تکبیرةالاحرام برای عاشقان به معنای باز شدن باب دیدار است؛ اگر نماز هنگامه پرواز روح و گلستان آرامش مؤمن است، پس همه چیز با گفتن «الله» در «الله اکبر» آغاز خواهد شد، دل مومن با ذکر خدا عشق بازی می‌کند و می‌لرزد و مسافر راهی سخت می‌شود که گفته اند: عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها.
تکبیرةالاحرام دست‌شستن از غیر و روکردن به یار و وارد شدن در حریم اوست؛ آری تا احرام نبندی، نمی‌توانی محرم حریم یار شوی؛ گفته‌اند که در هنگام نماز دست‌ها را تا کنار گوش و گردن بالا بیاوری و تکبیر بگویی.
*رسیدن به «الله» مستلزم گذر از مرحله «لا اله» است
اگر در احرام نظر کنی، این راز بزرگ را خواهی یافت که تا آنچه او نمی‌پسندد بر خود حرام نکنی، وصال ناممکن است؛ تا از ناپسند او تقوا نکنی، لبخند رضایت او را نمی‌بینی و تا زمانی که دیگری را در جایگاه اطاعت و خدایی بنشانی و اطاعت از هوا و دنیا کنی، خدای به تو نظر نخواهد کرد و این همان معنای «لا‌اله‌الا‌الله» است که رسیدن به «الله» مستلزم نفی هر دلبر و الهی غیر از او و رد شدن از مرحله «لا اله» است؛ دل‌بستن به او مستلزم باز کردن دل از دیگری و بندگی او، مستلزم آزادی از بند دنیاست.
در این فرصت به دو نکته در باب تکبیرةالاحرام و سایر تکبیرهای نماز که در کتاب‌های بزرگان به آن بیشتر پرداخته شده، اشاره می‌کنیم.
*تکبیرةالاحرام، دریدن حجاب‌های میان انسان و خداست
تکبیر که در ظاهر از صفات جمال خداوند و مستلزم پاک‌کردن او از صفات انسانی و اوهام نفسانی است، در معنای عرفانی و اسرار آسمانی، مسئله‌ای حقیقی است و نه اعتباری؛ چنانکه در حدیث معراج نبوی وارد شده است به پیروی از خاتم‌الانبیاء برای طی کردن آسمان‌های فراق تا رسیدن به قاب قوسین وصال، باید 7 شهر عشق را با 7 تکبیر طی کرد.
این تکبیر رازهایی در نهان دارد که به عمق دوری ما از حقیقت نماز است و کسی که معنای تکبیر را نفهمد، از لذت‌های آن هم بی‌خبر است و این نکته دوم در باب ادب تکبیر است که امام خمینی(ره) و دیگران در کتاب‌های آداب نماز به آن بسیار اشاره کرده‌اند.
*تصدیق تکبیرةالاحرام؛ شرط چشیدن لذت راز و نیاز
اگر لذت راز و نیاز را در نماز چشیدی، بدان که تکبیرت را صاحب تکبیر تصدیق کرده وگرنه وای بر مایی که زبانمان با دلمان یکی نیست و او آگاه بر نهان ماست؛ پس باید نظر کنی و بیندیشی که در پیش تو و در عملت، چه کس یا چه چیز بر خالقت ترجیح داده شده و بزرگ‌تر از شأن و منزلت خداوند رحمان در چشم تو جلوه کرده است؛ راز تکبیر را باید شناخت و ادب آن را به‌جا آورد که تنها این‌گونه درهای آسمان به رویمان باز خواهد شد.
تکبیرة الاحرام وارد شدن در مرحله تازه‌ای از دل‌سپردگی است؛ چنانچه با تکبیرةالاحرام و ورود به نماز روی از قبله برگردانی، ظاهر نماز باطل می شود، بنابراین نباید در این مرحله روی دل از او بگردانی که در این صورت باطن نماز نیز دچار نقصان خواهد شد و این در دین عاشق گناهی بزرگ است.
*تکبیرةالاحرام، وارد شدن در حریم یار است
تکبیرةالاحرام برای عاشقان به معنای باز شدن باب دیدار است؛ اگر نماز هنگامه پرواز روح و گلستان آرامش مؤمن است، پس همه چیز با گفتن «الله» در «الله اکبر» آغاز خواهد شد، دل مومن با ذکر خدا عشق بازی می‌کند و می‌لرزد و مسافر راهی سخت می‌شود که گفته اند: عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها.
تکبیرةالاحرام دست‌شستن از غیر و روکردن به یار و وارد شدن در حریم اوست؛ آری تا احرام نبندی، نمی‌توانی محرم حریم یار شوی؛ گفته‌اند که در هنگام نماز دست‌ها را تا کنار گوش و گردن بالا بیاوری و تکبیر بگویی.
*رسیدن به «الله» مستلزم گذر از مرحله «لا اله» است
اگر در احرام نظر کنی، این راز بزرگ را خواهی یافت که تا آنچه او نمی‌پسندد بر خود حرام نکنی، وصال ناممکن است؛ تا از ناپسند او تقوا نکنی، لبخند رضایت او را نمی‌بینی و تا زمانی که دیگری را در جایگاه اطاعت و خدایی بنشانی و اطاعت از هوا و دنیا کنی، خدای به تو نظر نخواهد کرد و این همان معنای «لا‌اله‌الا‌الله» است که رسیدن به «الله» مستلزم نفی هر دلبر و الهی غیر از او و رد شدن از مرحله «لا اله» است؛ دل‌بستن به او مستلزم باز کردن دل از دیگری و بندگی او، مستلزم آزادی از بند دنیاست.
در این فرصت به دو نکته در باب تکبیرةالاحرام و سایر تکبیرهای نماز که در کتاب‌های بزرگان به آن بیشتر پرداخته شده، اشاره می‌کنیم.
*تکبیرةالاحرام، دریدن حجاب‌های میان انسان و خداست
تکبیر که در ظاهر از صفات جمال خداوند و مستلزم پاک‌کردن او از صفات انسانی و اوهام نفسانی است، در معنای عرفانی و اسرار آسمانی، مسئله‌ای حقیقی است و نه اعتباری؛ چنانکه در حدیث معراج نبوی وارد شده است به پیروی از خاتم‌الانبیاء برای طی کردن آسمان‌های فراق تا رسیدن به قاب قوسین وصال، باید 7 شهر عشق را با 7 تکبیر طی کرد.
این تکبیر رازهایی در نهان دارد که به عمق دوری ما از حقیقت نماز است و کسی که معنای تکبیر را نفهمد، از لذت‌های آن هم بی‌خبر است و این نکته دوم در باب ادب تکبیر است که امام خمینی(ره) و دیگران در کتاب‌های آداب نماز به آن بسیار اشاره کرده‌اند.
*تصدیق تکبیرةالاحرام؛ شرط چشیدن لذت راز و نیاز
اگر لذت راز و نیاز را در نماز چشیدی، بدان که تکبیرت را صاحب تکبیر تصدیق کرده وگرنه وای بر مایی که زبانمان با دلمان یکی نیست و او آگاه بر نهان ماست؛ پس باید نظر کنی و بیندیشی که در پیش تو و در عملت، چه کس یا چه چیز بر خالقت ترجیح داده شده و بزرگ‌تر از شأن و منزلت خداوند رحمان در چشم تو جلوه کرده است؛ راز تکبیر را باید شناخت و ادب آن را به‌جا آورد که تنها این‌گونه درهای آسمان به رویمان باز خواهد شد.
