متاسفانه تنها 10 درصد نوجوانان و جوانان تهرانی تحت پوشش برنامه های اوقات فراغت هستند.
شهدای ایران: مجید ابهری کارشناس مسائل اجتماعی در گفت‌وگو با تهران پرس با اشاره وضعیت نابسامان اوقات فراغت در پایتخت اظهار داشت: هر سال با آغاز تابستان و پایان امتحانات بند نخ نما شده اوقات فراغت تیتر روزنامه ها و رسانه ها می شود و بودجه های هنگفتی که در این زمینه اختصاص می یابد به هدر می رود.
وی با تاکید بر اینکه در پایان تابستان آسیب های اجتماعی 10 تا 20 درصد افزایش می یابد ادامه داد: اوقات فراغت سهم اختصاصی و حق راحتی هر فرد است که پس از کار یا تحصیل در آن زمان‌ها باید استراحت، تفریح، و از نگاه رفتارشناسی تجدیدقوا کند.
این آسیب شناس اجتماعی و متخصص علوم رفتاری افزود: برنامه های یکنواخت اوقات فراغت مثل کلاس‌های تابستانی و پایگاه‌های آموزشی آنقدر کسل کننده و یکنواخت است که دانش آموزان رغبتی به آن ندارند.
ابهری با بیان اینکه متاسفانه تنها 10 درصد نوجوانان و جوانان تهرانی تحت پوشش برنامه های اوقات فراغت هستند، تصریح کرد: در طول تابستان فرزندان این جامعه را در کوچه، خیابان و پارک‌ها می بینیم که سرگردان به دنبال یک توپ پلاستیکی می دوند و روز را شب می کنند در حالیکه در معرض انواع آسیب های جسمانی و رفتاری قرار دارند.
وی بیان کرد پس از مطالعه سی ساله این نتیجه به دست آمد که متاسفانه هیچ سازمان و فردی اندک توجهی به موضوع اوقات فراغت در پایتخت و حتی کل کشور ندارد و این خود موجب بروز بسیاری از آسیب‌ها در جامعه می‌شود.
این آسیب شناس اجتماعی و متخصص علوم رفتاری با تاکید بر اینکه مشکل اساسی در این زمینه بودجه و برنامه نیست، افزود: اصلی ترین معضل در زمینه اوقات فراغت مدیریت و کارشناسی آن است ما باید در 30 سال گذشته مدیر و کارشناس تربیت می کردیم تا در هر محله و منطقه شهر و خیابان برای اوقات فراغت کودکان و نوجوانان برنامه ریزی می کردیم.
ابهری خاطرنشان کرد: کارشناسان برنامه ریزی، مدیریت و نظارت بر اوقات فراغت باید با توجه به امکانات مادی طیف سنی، شرایط جغرافیایی، نیازهای جسمی و روحی فرزندان ما برنامه های اوقات فراغت را تنظیم کند.امسال باز هم می گوییم کمبود بودجه نداریم. کمبود مدیر و کارشناس داریم سالهای دیگر هم این را خواهیم گفت اما گوش شنوایی آن را نخواهد شنید.
وی در خصوص میل نوجوانان به انزوا نیز گفت: علت تغییر سبک زندگی در نوجوانان، جوانان و گرایش آنها به انزوا و بازی‌های فردی اعم از سرگرمی های رایانه ای، گشت و گذار اینترنتی، وب گردی این است که فرهنگ بازی‌های جمعی و جمع گرایی به فرزندان ما آموزش داده نشده است.
