شکست آسمان نگاهم از این آدمیت

که تندیسی از سوز و آهم از این آدمیت

غزل، شعله‌های ادب مرده در دیده حتی

زمستان فصل نگاهم از این آدمیت

که در دهکده بوی آدم نمی‌آید اما

به تبعید یک اشتباهم از این آدمیت

خمید آهن صبرم از زخم قابیل و شیطان

که هابیلم و بی‌پناهم از این آدمیت

بشر مانده در جنگل و غار و سر خط

چنان نقطه‌ای رو سیاهم از این آدمیت

و افتاده داس بشر دست فرزند قابیل

اگر خوشه خوشه گناهم از این آدمیت

به تشییع تابوت انسان کنون رهسپارم

که پیدا کنم رد راهم از این آدمیت

و خاکم به خاکستر آدم از جنس دیگر

که در صخره‌های تباهم از این آدمیت

در امواج بحرین اگر مثل نوری بسوزم

کمی روسپید پگاهم از این آدمیت