به گزارش شهدای ایران به نقل از پارس، حسن روحانی رئیس جمهور در مراسم افتتاحیه نمایشگاه بین المللی کتاب تهران با اشاره به اینکه نقد حق همه گروه هاست، ادامه داد: آنچه پسندیده نیست این است که با پول مردم و بیت المال مردم از دولتی که منتخب مردم است و با رای اکثریت شروع به کار کرده است کسی بخواهد به جای نقد تخریب را شروع کند.

رئیس جمهور ادامه داد: ما از همه می خواهیم با شناسنامه حرف بزنند و بگویند وابسته به کدام جناح هستند، با نام جناح خود سخن بگویند نه با نام ملت ایران، ملت ایران راهش روشن است، ملت ایران به دنبال آرامش و اعتدال است، به دنبال پیشرفت و اخلاق است؛ اگر گروهی می خواهند ذهن مردم را از تعالی اخلاقی بازدارند یا با اتهام و تخریب و دروغ بر اخلاق جامعه ضربه وارد کنند یادشان باشد امسال سال فرهنگ و اقتصاد است، نه سال تخریب نه سال دروغ و نه سال مشغول کردن مردم به حوادث غیر واقعی و رویدادهای تخیلی که از ذهن کوچک برخی بر می خیزد.

این ادبیات رئیس جمهور در قبال منتقدین خود اولین بار نیست که از ابتدای دولت روحانی تکرار می شود و هرگاه که انتقادی در رابطه با دولت مطرح شد، با چنین ادبیات نامناسبی از سوی دولتمران پاسخ داده شده است.

جناحی دانستن منتقدین و برچسب زنی به افرادی که عملکرد دولت نقد دارد در حالی مطرح می شود که رئیس جمهور مدعی بود نقد حق همه است. دیگر چه احتیاجی به شناسنامه جناحی است؟

از آغازی که دولت کارگزارانی – اصلاح طلب یازدهم بر سر کار آمد، اهل رسانه می دانستند که در تعامل با این دولت و در درک واکنش های آن به نقدهای منتقدین، باید خویشتن دار تر و صبورتر باشند. باوری نانوشته اما عمیق وجود داشت که مردی از اندیشه و منش اویی که سردار سازندگی نامیده می شد، بر سر کار آمده و اهل سیاست هنوز در خاطره هایشان مانده بود که رئیس دولت سازندگی آن همه در برابر انتقادات منتقدین خویش غیر خویشتن دار بود که مردم می توانستند پاسخ سر مقاله کیهان علیه دولت را از تریبون نماز جمعه بشنوند! و دولت یازدهم هم اگر قرار بود فقط درصدی به منش سیاسی حامی بزرگ خود اقتدا کند، طبیعی بود که انتقادهای منتقدین را تاب نیاورد و اجازه نقد را از منتقدین بگیرد و اگر درصدی هم به منش اصلاح طلبان غوغازیست پای بند باشد و تن به منش هیاهو گر آنان بسپارد، طبیعی خواهد بود که به هر انتقادی، فریادهایی بلند شود که واسفا! دولت را تخریب می کنند؛ تهمت می زنند؛ دروغ می گویند و اینها اقلیتی کم سواد و ضد قانون و بی شناسنامه و… هستند.

از سوی دیگر این سوال مطرح می شود که شناسنامه دار حرف زدن را فقط برای منتقدان تجویز می کنند؟   گروه بزرگی از حامیان  افرادی که در فتنه ۸۸ سهیم بودند و برگه های رای خود را از زندان اوین به صندوق انداختند؛ نام حسن روحانی را بر روی برگه های رای خود نوشتند، آیا حامیانی که سوابق ضد انقلابی گری و فعالیت علیه دین و مذهب و مملکت داشته اند نیاز به ذکر شناسنامه سیاسی شان قبل از حمایت کردن از دولت ندارند؟

متاسفانه به نظر می رسد طلب شناسنامه کردن برای منتقدین از سوی رئیس جمهور نشان از همان روحیات امنیتی موجود در دولت دارد که پیش از هرچیز تلاش دارد تا همه مردم را دسته بندی کرده و برایشان هویت و پرونده بتراشد.