به گزارش شهدای ایران، بوسه مقام معظم رهبرى بر تابوت سپهبد شهید على صیاد شیرازى جزو صحنه‌های ماندگار و فراموش نشدنى از عمق عشق و علاقه متقابل سرداران پاکباز این میهن با ولایت است.

هنگام شهادت شهید صیاد شیرازى، میلیون‏‌ها چشم منتظر وقتى تصویر زیباى ارادت فرزند برومند شهید عزیز امیر صیاد شیرازى ‏را نسبت به مولاى ‏انقلاب مى‌‏دیدند بى ‏اختیار بر عظمت این عشق، اشک شوق ‏ریختند. هنوز پیکر پاک پدر بر زمین بود اما آقا مهدى، جان ‏عزیزترى ‏را براى ابراز شکوه‌‏انگیزترین عشق و علاقه خویش برگزید و صحنه‌‏اى به یادماندنى آفرید تا براى همیشه نقل محافل عاشقان شود.

آقا مهدى صیاد شیرازى اراده، صداقت، صفا و مهربانى را از پدر بزرگوار خود به‏ یادگار دارد.

شهید صیاد شیرازى در توصیفى از آقا مهدى فرزند برومندش در خصوص عشق و علاقه وى به ادامه راهش گفته بود: "پسر بزرگم (آقامهدى)، مى‌‏تواند از مزایاى معافیت استفاده کند(اما) به زبان مى‌‏آورد که من باید به سربازى بروم، این در حالى است که مى‌‏داند من بالاتر از 50 ماه جبهه دارم و مى‌‏تواند از مزایاى معافیت استفاده ‏کند اما من هم ‏حس مى‏‌کنم خدا به من پاداش داده ‏که (او) این‏طور مى‌‏گوید و من هم جلویش را نخواهم گرفت... و این ارزیابى من از انگیزه ایشان است که فرهنگ جبهه به ایشان منتقل شده است."

مهدى صیاد شیرازى آن لحظات شکوهمند دیدار با ولایت را چنین روایت کرده است: "تا آن موقع مقام معظم رهبرى را از نزدیک زیارت نکرده بودم و همیشه این ‏آرزو در دلم بود که به حضورشان برسم و عرض ارادت نمایم. شب قبل ‏از مراسم تشییع در غسالخانه بودیم، با آن حال و هواى خاص، بطورى که حتى حال و حوصله صبحت کردن را هم نداشتم و لذا احساسم این بود که تنها چیزى که مى ‌تواند به این‏ وضع آشفته و نگرانم خاتمه بخشد زیارت آقا باشد و گمانم این بود که همان شب رهبرمعظم انقلاب خانه ما را به نور وجود خود منور مى‌‏کنند و من به این توفیق دست می‌یابم. البته همسر محترمه معظم‌‏له همان روز تشریف آوردند که بسیار در تسکین این روحیه تاثیرگذار بود.

فرداى آن روز ما به اتفاق خانواده به ستادکل رفتیم. ستادکل را تا آن روز اینگونه غریب و غمگین ندیده بودم. از نشاط ورزش‏‌هاى صبحگاهى که پدرم همیشه در آن شرکت مى‌‏کرد چیزى به چشم نمى‏خورد، وقتى ستاد را خالى را از وجود پدرم دیدم دلم به‏ غم مضاعفى دچار شد، در این اوضاع و احوال یک دفعه اطلاع دادند آقا تشریف ‏آورده‏‌اند. ناخودآگاه به اشتیاق وانگیزه دیدار ایشان جمع را رها کرده و به سمت ایشان رفتم. در واقع من بزرگ‌‏ترین آرزویم در طول زندگى این بود که بتوانم آقا را از نزدیک زیارت کنم و در آن روز این فرصت را مهیا دیدم و مى‌‏توانم بگویم پاک‌ترین ‏و عمیق‌‏ترین خواسته من همین روز بود که تحقق یافت.

من در آنجا تنها چیزى ‏که به ذهنم رسید و توانستم بگویم این بود که عرض ‏کردم ‏آقا جان شما شاهد بودید که پدرم تمام هستى خود را در راه حضرت اباعبدالله الحسین(ع) فدا کرد و این در برابر هدفى که ما به امید تحقق آن نشسته‌‏ایم و آن اهتراز پرچم اسلام بر فراز بام گیتى است یک گام کوچک است. آقا هم مرا مورد تفقد قرار داده و در آن لحظه، احساس آرامش عجیبى در وجودم پیدا شد."