محمدرضا عارف برای چندمین‌بار از روند حذف خود در انتخابات ریاست‌جمهوری توسط اصلاح‌طلبان گلایه کرد.
به گزارش شهداي ايران به نقل از خبرآنلاين، محمدرضا عارف برای چندمین‌بار از روند حذف خود در انتخابات ریاست‌جمهوری توسط اصلاح‌طلبان گلایه کرد.
وی در مصاحبه با خبرآنلاین گفته است: فکر می‌کنم از روندی که اتفاق افتاد باید برای آینده درس بگیریم. معمولا در داخل یک جبهه بحث اجماع را داریم که ساز و کار اجماع باید مشخص باشد. اگر بناست بین یک تعداد نامزد در درون یک جبهه یک نفر مشخص بشود، رابطه این فرد با بقیه نامزدها چیست؟ این فرد چه مسئولیتی در قبال دیگران دارد؟ وقتی هم بین دو جبهه ائتلاف می‌شود روالی دارد. ما که نمی‌خواهیم واژه ائتلاف را خلق کنیم. این واژه شناخته شده است. وقتی دو حزب با هم ائتلاف می‌کنند، رویکرد آنها مشخص است. معلوم است که هدف از ائتلاف چیست و سهم هر یک از آنها برای رسیدن به قدرت چیست. این مسائل شفاف است و طرفداران آنها هم می‌دانند. ما هیچ چیز مکتوب و حتی شفاهی هم نداشتیم.
عارف ضمن سیاسی خواندن برخی شعارها در جریان تبلیغات انتخاباتی‌اش مبنی بر کناره‌گیری و ائتلاف با روحانی، به مسائل پس از انتخابات پرداخت و گفت: با آقای روحانی قبل از انقلاب رفیق بودیم و کاش مشورت بیشتری [درباره کابینه] می‌شد. البته مشاور را هم خود انسان انتخاب می‌کند و نمی‌توان تحمیل کرد. من انتظارم را مطرح کردم بدون آن که هیچ گله‌ای داشته باشم. در خصوص سخنان آقای نوبخت باید عرض کنم اولا هر وزیر وقتی که انتخاب می‌شود باید منویات دولت را دنبال کند نه منویات جریانی که به آن وابسته است. ما در ایران که جریان حزبی نداریم. در مورد وزیر محترمی که ایشان اشاره کردند، از مردادماه که دولت رای اعتماد گرفت تا زمانی که آقای نوبخت این مسئله را مطرح کردند، فقط یک بار ایشان با من ملاقات داشتند. یعنی اوائل شهریور با ایشان ملاقات داشتم و تا امروز نه تماس تلفنی با هم داشتیم و نه جلسه حضوری. یعنی تا زمانی که آقای نوبخت این مسئله را مطرح کردند یعنی ظرف شش ماه (از نیمه شهریور تا نیمه اسفندماه) هیچ ارتباط تلفنی و حضوری نداشتیم و البته توقعی هم ندارم. این که مطرح بشود که ایشان دیدگاه‌ها و منویات ما را در دولت مطرح می‌کنند، به هیچ وجه اینگونه نیست.
عارف در پاسخ این سؤال که «آقای روحانی هرگز نگفته‌اند که اصلاح‌طلب هستند بلکه خود را فراجناحی می‌دانند. عملکرد دولت و رفتار آقای روحانی در ۶ ماه گذشته چقدر با مشی و مرام اصلاح‌طلبانه همخوانی داشته است؟» اظهار داشت: در سؤال شما به نوعی پاسخ هم بود. دولت، دولت اصلاح‌طلبان نیست که توقع داشته باشیم که رفتار، منش، کردار و عملش در چارچوب اصلاح‌طلبان باشد. اصلاح‌طلبان هم مرامنامه و مانیفست مدون و مصوبی ندارند. جبهه‌هایی که در کشور ما وجود دارند بیشتر قراردادی است.
وی درباره راه انداختن بنیاد به جای فعالیت حزبی گفت: شرایط در مقطع ۸۴ برای تشکیل حزب مساعد نبود. جمع‌بندی ما این شد که یک بنیاد فعال در زمینه‌های فرهنگی، اجتماعی و علمی را ایجاد کنیم. ما در مرامنامه نوشتیم که ظرف ۱۰ سال اول فعالیت سیاسی حزبی نخواهد کرد. آگاهانه این را نوشتیم تا این تشکل در کشور نهادینه شود و یک جایگاه خوبی را پیدا کند. بحث این بود که بعد از ۱۰ سال که این تشکل نهادینه شد آن وقت مجمع این بنیاد تصمیم‌گیری کند که یک حزب بشود و یا یک حزب مقتدر فراگیری را شناسایی کند و از آن حمایت کند. با این رویکرد بنیاد امید ایرانیان شکل گرفت.
او همچنین درباره انتخابات سال ۹۴ مجلس گفت: در رابطه با پروژه انتخابات مجلس آینده ما خیلی جدی هستیم. جدی‌تر از آن چیزی که برخی فکر می‌کنند. دوباره باز می‌گردم به رفتارهای جریانات سیاسی. اصولاً ما دقیقه «نودی» هستیم. یعنی یک انتخابات مجلس برگزار می‌شود و ما یک نفس راحت می‌کشیم و می‌رویم تا یک سال و نیم بعد که انتخابات ریاست جمهوری است. بعد آن هم برگزار شد می‌رویم تا انتخابات بعدی. بر این باورم که باید با برنامه شرکت کنیم.
وی در مصاحبه با خبرآنلاین گفته است: فکر می‌کنم از روندی که اتفاق افتاد باید برای آینده درس بگیریم. معمولا در داخل یک جبهه بحث اجماع را داریم که ساز و کار اجماع باید مشخص باشد. اگر بناست بین یک تعداد نامزد در درون یک جبهه یک نفر مشخص بشود، رابطه این فرد با بقیه نامزدها چیست؟ این فرد چه مسئولیتی در قبال دیگران دارد؟ وقتی هم بین دو جبهه ائتلاف می‌شود روالی دارد. ما که نمی‌خواهیم واژه ائتلاف را خلق کنیم. این واژه شناخته شده است. وقتی دو حزب با هم ائتلاف می‌کنند، رویکرد آنها مشخص است. معلوم است که هدف از ائتلاف چیست و سهم هر یک از آنها برای رسیدن به قدرت چیست. این مسائل شفاف است و طرفداران آنها هم می‌دانند. ما هیچ چیز مکتوب و حتی شفاهی هم نداشتیم.
عارف ضمن سیاسی خواندن برخی شعارها در جریان تبلیغات انتخاباتی‌اش مبنی بر کناره‌گیری و ائتلاف با روحانی، به مسائل پس از انتخابات پرداخت و گفت: با آقای روحانی قبل از انقلاب رفیق بودیم و کاش مشورت بیشتری [درباره کابینه] می‌شد. البته مشاور را هم خود انسان انتخاب می‌کند و نمی‌توان تحمیل کرد. من انتظارم را مطرح کردم بدون آن که هیچ گله‌ای داشته باشم. در خصوص سخنان آقای نوبخت باید عرض کنم اولا هر وزیر وقتی که انتخاب می‌شود باید منویات دولت را دنبال کند نه منویات جریانی که به آن وابسته است. ما در ایران که جریان حزبی نداریم. در مورد وزیر محترمی که ایشان اشاره کردند، از مردادماه که دولت رای اعتماد گرفت تا زمانی که آقای نوبخت این مسئله را مطرح کردند، فقط یک بار ایشان با من ملاقات داشتند. یعنی اوائل شهریور با ایشان ملاقات داشتم و تا امروز نه تماس تلفنی با هم داشتیم و نه جلسه حضوری. یعنی تا زمانی که آقای نوبخت این مسئله را مطرح کردند یعنی ظرف شش ماه (از نیمه شهریور تا نیمه اسفندماه) هیچ ارتباط تلفنی و حضوری نداشتیم و البته توقعی هم ندارم. این که مطرح بشود که ایشان دیدگاه‌ها و منویات ما را در دولت مطرح می‌کنند، به هیچ وجه اینگونه نیست.
عارف در پاسخ این سؤال که «آقای روحانی هرگز نگفته‌اند که اصلاح‌طلب هستند بلکه خود را فراجناحی می‌دانند. عملکرد دولت و رفتار آقای روحانی در ۶ ماه گذشته چقدر با مشی و مرام اصلاح‌طلبانه همخوانی داشته است؟» اظهار داشت: در سؤال شما به نوعی پاسخ هم بود. دولت، دولت اصلاح‌طلبان نیست که توقع داشته باشیم که رفتار، منش، کردار و عملش در چارچوب اصلاح‌طلبان باشد. اصلاح‌طلبان هم مرامنامه و مانیفست مدون و مصوبی ندارند. جبهه‌هایی که در کشور ما وجود دارند بیشتر قراردادی است.
وی درباره راه انداختن بنیاد به جای فعالیت حزبی گفت: شرایط در مقطع ۸۴ برای تشکیل حزب مساعد نبود. جمع‌بندی ما این شد که یک بنیاد فعال در زمینه‌های فرهنگی، اجتماعی و علمی را ایجاد کنیم. ما در مرامنامه نوشتیم که ظرف ۱۰ سال اول فعالیت سیاسی حزبی نخواهد کرد. آگاهانه این را نوشتیم تا این تشکل در کشور نهادینه شود و یک جایگاه خوبی را پیدا کند. بحث این بود که بعد از ۱۰ سال که این تشکل نهادینه شد آن وقت مجمع این بنیاد تصمیم‌گیری کند که یک حزب بشود و یا یک حزب مقتدر فراگیری را شناسایی کند و از آن حمایت کند. با این رویکرد بنیاد امید ایرانیان شکل گرفت.
او همچنین درباره انتخابات سال ۹۴ مجلس گفت: در رابطه با پروژه انتخابات مجلس آینده ما خیلی جدی هستیم. جدی‌تر از آن چیزی که برخی فکر می‌کنند. دوباره باز می‌گردم به رفتارهای جریانات سیاسی. اصولاً ما دقیقه «نودی» هستیم. یعنی یک انتخابات مجلس برگزار می‌شود و ما یک نفس راحت می‌کشیم و می‌رویم تا یک سال و نیم بعد که انتخابات ریاست جمهوری است. بعد آن هم برگزار شد می‌رویم تا انتخابات بعدی. بر این باورم که باید با برنامه شرکت کنیم.
